του Νίκου Παλάτου

Είναι μάλλον αναπάντεχο τούτο το επόμενο βήμα στην καριέρα του εξειδικευμένου στα animated έργα Ισπανού σκηνοθέτη Σαλβαδόρ Σιμό. Έπειτα από το θαυμάσια ενήλικο «Ο Μπουνιουέλ στο Λαβύρινθο με τις Χελώνες» (2019), ενώνει τις δυνάμεις του με τον Κινέζο συνάδελφό του Τζιανπίνγκ Λι σε μία ισπανοκινεζική συμπαραγωγή, η οποία θα ήθελε να είναι κάτι ανάμεσα σε (καλή) Disney και Pixar για παιδάκια μονοψήφιας ηλικίας. Όσο, όμως, και να ξεχωρίζει (ελαφρώς) από τον ευρωπαϊκό σωρό που ταλαιπωρεί το είδος εδώ και χρόνια, «Η Φύλακας των Δράκων» ως αποτέλεσμα δεν παύει να στέκει εμφανώς κάτω του μετρίου.

Το στόρι ακολουθεί την πεπατημένη των αμερικανικών κολοσσών του genre, φέρνοντας από νωρίς στο προσκήνιο το τυπικό δίπολο του «Καλού» και του «Κακού», εμπλουτίζοντάς το με μαγικές δυνάμεις από τον κόσμο του φανταστικού. Η μικρή Πινγκ θα κάνει τα πάντα για να σώσει τον καλό δράκο Ντάνζι και το πολύτιμο αυγό του με τις υπερφυσικές δυνάμεις, ενάντια στο ανελέητο κυνήγι του κακιασμένου εντεταλμένου του Αυτοκράτορα, ο οποίος για ιδιοτελείς σκοπούς επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του αυγού για πάρτη του.

Αυτό που ξεχωρίζει με την πρώτη στη «Φύλακα των Δράκων» είναι η άψογη ποιότητα παραγωγής σε σχέδιο και κίνηση των animated φιγούρων, καθώς το budget των σχεδόν 25.000.000 ευρώ κρίνεται εντυπωσιακά μεγάλο για εκτός Χόλιγουντ παραγωγή κινουμένων σχεδίων. Το αυτό ισχύει (και) για την αναπαράσταση της εξωτικής Αυτοκρατορικής Κίνας, με τα πολύχρωμα παλάτια και τα λασπωμένα της χωριά. Ατυχώς, όμως, κάπου εκεί αρχίζουν να… στερεύουν τα καλά στοιχεία του φιλμ.

Η πλοκή, αν και βασίζεται στο φερώνυμο βιβλίο της Κάρολ Γουίλκινσον από το 2003, μοιάζει μ’ έναν συνδυασμό από οτιδήποτε σε… animated δράκο έχει κυκλοφορήσει εκεί έξω τα τελευταία χρόνια, από το franchise του «Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο σας», μέχρι το ντισνεϊκό «Η Ράϊα και ο Τελευταίος Δράκος» (2021), αλλά και το γερμανικό «Ταξίδι με τον Δράκο μου» (2021). Η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των ταινιών είναι ο κίνδυνος εξάλειψης των δράκων από προσώπου γης, αλλά και το ανελέητο κυνήγι (ίσως εξαιτίας του φόβου που δημιουργεί η εμφάνισή τους) που δέχονται από τους ανθρώπους. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει κι εδώ, με τις περιπέτειες της ορφανής Πινγκ να κινούνται (φυσικά) σ’ ένα άκρως παραμυθένιο πλαίσιο, ικανό να συναρπάσει μοναχά τις μικρές ηλικίες.

Η διαπίστωση της δύναμης που κρύβει το αυγό του δράκου δίνει στο φιλμ μια τελική διάσταση που παραπέμπει σε υπερ-ηρωική ταινία και που όχι μόνο δεν ταιριάζει ως ύφος με τα όσα προηγήθηκαν, αλλά μοιάζει και κομματάκι ουρανοκατέβατη ως εξέλιξη. Η συνοχή του σεναρίου, πάντως, αποτελεί γενικότερο πρόβλημα του φιλμ, καθώς το ταξίδι της μικρούλας Πινγκ και του αγαθού δράκου Ντάνζι προς τα μαγικά νερά εκκόλαψης του μαγικού αυγού ακολουθεί μια λογική υπερπήδησης εμποδίων σε πίστα παιχνιδιών, αδιαφορώντας για κάτι το πιο συμπαγές. Προσθέστε σε όλα αυτά την πλήρη έλλειψη χιούμορ (γιατί τόση σοβαρότητα, ρε παιδιά;), αλλά και το άοσμο φινάλε (λες και τελείωσαν μαχαίρι τα λεφτά!) και το μόνο που μένει (πέραν του production value) είναι το μόνιμο επιμύθιο όλων των animated ταινιών της υφηλίου: έχε πίστη στις δυνάμεις σου και τότε… ακόμα και οι δράκοι θα σωθούν!