του Ηλία Φραγκούλη

Αν έβαζα ένα τραγούδι στο «Good Boy», αυτό θα ήταν το «Heart-Shaped Box» των Nirvana, καθώς εκεί υπάρχει ένας στίχος που περιγράφει ακριβώς αυτό που θα ευχόταν ο Ίντι για το αφεντικό του και τη σωτηρία του. Τις περισσότερες φορές, όμως, είναι δύσκολο να νικήσεις τη φύση των πραγμάτων. Κι αυτό είναι ένα σκληρό μάθημα που παίρνει από τη ζωή τούτος ο τετράποδος ήρωας, σε ένα από τα πιο πρωτότυπα και αυθεντικά ευρηματικά φιλμ της χρονιάς.

Ενίοτε ακολουθώντας το point of view (υποκειμενικό ή όχι) του σκύλου, ο Μπεν Λίονμπεργκ μετατρέπει μία συνήθη, δραματική συνθήκη σε περιβάλλον έργου του σινεμά τρόμου (!), αφήνοντας (αρχικά) τον θεατή να καταλαμβάνεται από σκέψεις ερχομού δαιμονικής παρουσίας ή στοιχειωμένου σπιτιού στην επαρχία, όπου αποφασίζει ν’ αναζητήσει λίγη θαλπωρή ο κεντρικός ήρωας. Μονάχα ο Ίντι, ο πιστός του σκύλος, αντιλαμβάνεται ότι αμφότεροι παρακολουθούνται από μία παράξενη «σκιά» που δείχνει να θέλει να πλησιάσει απειλητικά τον Τοντ, αφήνοντας υποψίες για μία οικογενειακή «κατάρα» η οποία βασανίζει όλο το σόι (του) από παλιά. Όταν η «σκιά» εξωτερικεύει την ύπαρξή της και παίρνει αυτόνομη μορφή, πέρα από σκοτεινούς τοίχους και γωνίες δωματίων, ο Ίντι θα παλέψει για να την κρατήσει μακριά από τον Τοντ, όμως, χωρίς ποτέ ν’ αντιλαμβάνεται ποιος είναι ο πραγματικός της ρόλος.

Εκμεταλλευόμενος τη μικρή διάρκεια του φιλμ, ο Λίονμπεργκ κρατά το ενδιαφέρον και τον ρυθμό της αφήγησης σε καλά επίπεδα, αποφεύγοντας περιττές και «φλύαρες» υποπλοκές, αν και το story του χρειαζόταν ένα επιπλέον χτίσιμο, ώστε να προσδώσει στους (λιγοστούς) χαρακτήρες συναισθηματική βαρύτητα. Σίγουρα χάνει κάπου στο ανθρώπινο στοιχείο, όμως, δεν είναι οι… δίποδοι θνητοί οι πρωταγωνιστές εδώ! Ο Ίντι και η απόπειρα κατανόησης της ψυχοσύνθεσής του είναι ο οδηγός τούτου του φιλμικού «οχήματος», το πλάσμα που κουβαλάει στο έργο το πιο έντονο δράμα. Εκείνο της συνύπαρξης σ’ έναν κόσμο που με δυσκολία κατανοεί (αν και σέβεται, στο πρόσωπο του αφεντικού του), είναι ανίκανος να επικοινωνήσει ουσιαστικά και, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να τον βυθίσει στη μοναξιά και την ορφάνια.

Άπαξ και γίνει κατανοητή η… αλληγορική σημασία της «σκιάς», το «Good Boy» επιφυλάσσει βαθύτερες σκέψεις γύρω από τη συντροφικότητα στην καθημερινότητα της σχέσης του ζώου με τον άνθρωπο, φανερώνει μία αθεράπευτη πίκρα και σε κάνει να ήθελες… κάτι παραπάνω στο πλησίασμα και των δύο. Έτσι, αν και σκηνοθετικά ο Λίονμπεργκ έκανε ότι μπορούσε (ή ήταν δυνατόν για μια ταινία που ακολουθεί έναν σκύλο), η σεναριακή δομή καταλήγει να είναι η «αχίλλειος πτέρνα» της όλης σύλληψης. Όπως ο Ίντι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει στον Τοντ, έτσι και ο δημιουργός του φιλμ δεν καταφέρνει να «μιλήσει» πλήρως με το ένστικτο του τετράποδου ήρωά του. Είναι όπως με τις πρώτες μέρες της υιοθεσίας! Η καλή πρόθεση υπάρχει, αλλά το δέσιμο θέλει δουλειά. Τουλάχιστον, στο «Good Boy» το πρώτο υπάρχει έντονα. Και βγάζει μία αβίαστη (αν και αμήχανη) ειλικρίνεια.