του Νίκου Παλάτου

Είναι αμέτρητες οι κάθε είδους διασκευές που έχουν γίνει στο κλασικό μυθιστόρημα του Θερβάντες «Δον Κιχώτης», οπότε ακόμη μία δεν αποτελεί έκπληξη. Το «Στα Ίχνη του Δον Κιχώτη» δεν χαρακτηρίζεται ως ευθεία κινηματογραφική μεταφορά του περίφημου βιβλίου, αλλά αντλεί έμπνευση από εκείνο, μεταφέροντας με τρόπο ελεύθερο τη δράση στο σήμερα, μ’ έναν περίπου παρόμοιο τρόπο που έκανε το περσινό (επίσης animated) «Οι Αχώριστοι». Η επιτυχία τούτου του αργεντινογερμανικού εγχειρήματος κρίνεται… εφάμιλλη της προαναφερθείσας βελγικής απόπειρας.

Ο πιτσιρικάς Αλφόνσο Κιχώτης διαθέτει ζωηρή φαντασία, τρία πιστά κουνελάκια που τον ακολουθούν παντού, μία απαγορευμένη φιλία (μιας και οι οικογένειές τους δεν την εγκρίνουν) με τον στρουμπουλό Πάντσο Πάντσα και μια κρυφή έλξη προς τη γλυκιά Βικτόρια. Όταν ο businessman σενιόρ Καράσκο αναγκάζει «ευγενικά» τους κατοίκους της φιλήσυχης Λα Μάντσα να του πουλήσουν τα σπίτια τους προκειμένου να κατασκευάσει τη μεγαλειώδη… Καρασκούπολη, οι τρεις φίλοι μπλέκουν σε μια μεγάλη περιπέτεια με απώτερο σκοπό την καταστροφή των σχεδίων του. Το μυστικό επίτευξης του στόχου τους κρύβεται πίσω από τις μυστηριώδεις σφοδρές καταιγίδες που κάθε τόσο ξεσπούν στην περιοχή, κάνοντας τη διαβίωση στην προγονική γη του Δον Κιχώτη διόλου εύκολη και τη φυγή από αυτή να στέκει ως η μόνη λύση.

Εάν (κάκιστα) δεχτούμε πως δεν έχει και τόση σημασία το τι (θα) βλέπουν τα παιδάκια στο σινεμά, αρκεί αυτό να έχει… όμορφα χρώματα, τότε δεν υπάρχουν και πολλά να προσάψουμε σε τούτο τον «Δον Κιχώτη». Η πολυχρωμία του πράγματος φέρνει μέχρι και πονοκέφαλο, καθώς προσπαθεί να πλάσει έναν κόσμο φαντασίας εφάμιλλο εκείνου του… αληθινού Δον Κιχώτη. Μένει με την προσπάθεια, όμως, διότι όσοι ανεμόμυλοι και να ζωντανεύουν και όσα ιπτάμενα καράβια και να εμφανιστούν, όταν το στόρι είναι τόσο ανερμάτιστο και δίχως ίχνος χιούμορ, τότε η αληθινή διασκέδαση μόνο ως προϊόν… φαντασίας μπορεί να εκληφθεί. Παρεμπιπτόντως, η φαντασία στέκει πλήρως δυσανάλογη του μύθου του Δον Κιχώτη, αφού πέραν των τριών κουνελιών με τις… τζιν τιράντες, ουδεμία σημασία έχει αυτή για την πλοκή. Η τελευταία μόνο ως σουρεάλ (με την κακή έννοια) δύναται να χαρακτηριστεί, μιας και το όλο σχέδιο της Καρασκούπολης και των τεχνητών πλημμυρών ανήκει στην κατηγορία… «του γιατρού». Εκτός αν ενέχει θέση κριτικής ματιάς στο αλόγιστο real estate και στην κλιματική αλλαγή, οπότε… πάω πάσο!