της Ελεωνόρας Βερυκοκίδη

Τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο επεισόδιο και τέσσερα φιλμ για τη μεγάλη οθόνη, το «Haikyu!!» επιστρέφει με ένα story που δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί από μόνο του δίχως γνώση των προηγούμενων ιστοριών. Παρ’ όλα τα flashbacks και τις παραπομπές, δύσκολα μπορεί ο θεατής να συλλάβει τα highlights στο σενάριο χωρίς να έχει κάποια επαφή με τη σειρά.

Παρά το γεγονός πως τα παιχνίδια καταναλώνουν το μεγαλύτερο από το χρονικό διάστημα του φιλμ, η παλέτα των χρωμάτων δεν κουράζει, καθώς σκιαγραφεί ένα κλειστό γήπεδο volley με το σομόν να υπερισχύει. Ενδεχομένως η προσοχή να στρέφεται στον σχεδιασμό και λιγότερο στην κίνηση της μπάλας.

Γιατί ένας αγώνας volleyball έχει τόσο μεγάλη σημασία; Είναι «μεγάλη υπόθεση» λόγω ενδιαφέροντος του αντικειμένου ή το volley είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορεί ν’ αναδείξει κανείς τις ικανότητές του στη στρατηγική και την ανάλυση, δίνοντας λιγότερη σημασία στο άθλημα «αυτό καθ’ αυτό»; Ουσιαστικά, το συγκεκριμένο φιλμ καταπιάνεται με αυτή την ανάλυση. Οι αντιδράσεις των προσώπων είναι σαν να απαθανατίζονται σε αργή κίνηση, δίνοντας έμφαση στο συναίσθημα που μπορεί να συνεπάρει κάποιον μια δεδομένη στιγμή ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού παραγόντων.

Η τεχνική συναντάται κατά κανόνα στο λεγόμενο «ιαπωνικό» σινεμά είτε πρόκειται για anime, είτε πρόκειται για ένα μικρού ή μεγάλου μήκους φιλμ. Το animation είναι ένας δημιουργικός τρόπος ν’ αναπτύξει κανείς μια τόσο σοβαρή θεματική, δίνοντας την υπερβολή που χρειάζεται χωρίς να (σε) τρομάξει. Θα μπορούσε, δηλαδή, να είναι (και) μια οποιαδήποτε άλλη μάχη.

Ο Σουσούμου Μιτσουνάκα έχει στο βιογραφικό του τους πρώτους τρεις κύκλους της σειράς και το φιλμ φαίνεται ν’ αποτελεί μια συνέχειά τους. Το «Haikyu!! The Dumpster Battle» δεν μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα, ούτε σχεδιαστικά, ούτε αφηγηματικά, αλλά ούτε και θεματικά! Λείπει το background story για να καταλάβεις τα references, ενώ οι γνώστες μάλλον θα απολάμβαναν περισσότερο έναν πέμπτο κύκλο.