του Νίκου Παλάτου

Παρά τον τίτλο, ο οποίος εύκολα παραπέμπει σε ταινία που πραγματεύεται το συνεχόμενο παλαιστινιακό δράμα στη Λωρίδα της Γάζας, η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα των εκ Παλαιστίνης ορμώμενων αδελφών Νάσερ πατά στις δομές της ρομαντικής κομεντί. Το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο της περιοχής ασφαλώς και υπάρχει, μένοντας πάντως σταθερά σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, με το αυτό (παραδόξως) να συμβαίνει και με το rom-com στοιχείο της πλοκής, το οποίο θεωρητικά αποτελεί τη βασική αφηγηματική πλοκή. Η σύγχυση που προκύπτει από την ασαφή σεναριακή στόχευση του φιλμ λειτουργεί αρνητικά, με τα σκόρπια στοιχεία «μαγικού ρεαλισμού» να μην βελτιώνουν αισθητά το αποτέλεσμα.

Ο Ισά, ένα φτωχός ψαράς που έχει πια διαβεί την έβδομη δεκαετία της ζωής του, ζει στην καθημερινή ρουτίνα της Γάζας, βασικό μέρος της οποίας αποτελεί γι’ αυτόν το νυχτερινό ψάρεμα με το καΐκι του. Εργένης σε όλη του τη ζωή, αντιλαμβάνεται πια πως ένας γάμος μπορεί (έστω και στην ηλικία στην οποία βρίσκεται) να του χαρίσει στιγμές ευτυχίας και γαλήνης. Η αδελφή του αναλαμβάνει να του βρει την κατάλληλη γυναίκα από τις πολλές διαθέσιμες της περιοχής, όμως, εκείνος έχει μάτια μόνο για την Σιχάμ, μια αυστηρή και λιγομίλητη γυναίκα που εργάζεται ως μοδίστρα στην αγορά. Η φήμη της τελευταίας στην τοπική κοινότητα δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, αφού όχι μόνο είναι διαζευγμένη, αλλά επιπλέον η κόρη της διακρίνεται για το κατά τι «ελεύθερο» πνεύμα της. Αυτά, όμως, δεν είναι παρά λεπτομέρειες για τον Ισά, μιας και η καρδιά του έχει κάνει την επιλογή της. Το πρόβλημά του είναι να βρει το θάρρος και μαζί την κατάλληλη στιγμή για να εκφράσει τα αισθήματα του, αλλά και να καταφέρει να ξεμπλέξει από τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει έπειτα από το «ψάρεμα» πολύτιμου αρχαίου αγάλματος του Απόλλωνα, αφού για μυστήριο λόγο αποσιώπησε το συμβάν από τις αρμόδιες Αρχές.

Άπαξ της εύρεσης του αγάλματος, το φιλμ παίρνει μία ελαφρώς κωμική χροιά, η οποία επιθυμεί να σατιρίσει την αφέλεια του κεντρικού ήρωα σε συνδυασμό με τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία, που κατά τα φαινόμενα μια χαρά φαίνεται να υφίσταται, ακόμα και στη ταλαιπωρημένη Γάζα. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι πως τα αδέλφια Νάσερ δεν καταφέρνουν να βρουν την απαιτούμενη ισορροπία στα σεναριακά μέτωπα της ταινίας τους, με αποτέλεσμα το αισθηματικό της στοιχείο να ευνουχίζεται άγρια έναντι της φέρουσας… άρωμα αρχαιοκαπηλίας υποπλοκής της. Το προσεκτικό και ευγενές flirt του Ισά προς την Σιχάμ είναι (στη συντριπτικά μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ) άκρως βραδυφλεγές, σε βαθμό να φαντάζει αόρατο, με τα αισθήματα να παίρνουν το πάνω χέρι μονάχα στο τελικό κομμάτι του. Οι καθημερινοί αγώνες για επιβίωση στην μαρτυρική Γάζα και τα όνειρα φυγής προς την Ευρώπη εναλλάσσονται με το εκ του αγάλματος λανθάνον… φαλλικό χιούμορ, προσφέροντας από τη μία πειστική αναπαράσταση της κατεστραμμένης από τους βομβαρδισμούς περιοχής, ενώ την ίδια ώρα προτάσσουν σαρδόνια σάτιρα. Η ένθεση του τρυφερού ρομάντζου των δύο ηρώων μέσα σ’ όλα αυτά καταντά… ανύπαρκτο, σε σημείο να δημιουργούνται απορίες για τον λόγο ύπαρξης της αισθηματικής πλοκής, μιας και ο χάλκινος Απόλλων φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο ως στόρι! Τα γυρίσματα σε Ιορδανία και Πορτογαλία έναντι της αληθινής Γάζας, προσφέρουν λειτουργικά την ψευδαίσθηση του αυθεντικού, κάτι που (ατυχώς) συμβαίνει συνολικά με το «Γάζα, Αγάπη μου». Δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση μιας αισθηματικής κομεντί, αφού τα ψήγματα του είδους χάνονται υπό το βάρος ενός… αγάλματος.