της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Παράξενο, ιδιότροπο κατασκεύασμα αυτό το φιλμ, που στο άνευ σημασίας ή λόγου ύπαρξης πρώτο μισό του περιπλανιέται, αναζητώντας προορισμό θαρρείς, ανάμεσα στο πολιτικοποιημένο σινεμά διαμαρτυρίας, την απενοχοποιημένη ταινία δράσης, το πολεμικό δράμα και μια διανοουμενίστικη (λέμε τώρα) εκδοχή, γαλλικής «blockbuster-ιάς». Η αεικίνητη, αδιάκριτη όσο και καίρια κάμερα του ανδρωμένου στο ντοκιμαντέρ, νεοφώτιστου στο σινεμά μυθοπλασίας, Ριμποζάντ, κρατά το βλέμμα σε εγρήγορση. Η παντελής, όμως, απουσία αίματος ανοίγει ανεπανόρθωτες τρύπες στον όποιο ρεαλισμό του, ενώ το απονενοημένο φλερτ του με μια χούφτα δημοφιλή, κινηματογραφικά είδη κουράζει αφόρητα, αφού δεν πείθει ούτε ως αμάλγαμά τους, ούτε ως ικανός αντιπρόσωπος καθενός τους.

Είσαι ακόμα εδώ; Εξουθενωμένος και ανήμπορος να σηκωθείς από το κάθισμά σου, για να εγκαταλείψεις την ταινία στα μισά; Θρηνώντας τα 7 ή 8 ευρώ του εισιτηρίου; Μπορείς να αναθαρρήσεις και να ξεφυσήσεις με ανακούφιση. Γιατί λίγο μετά τα μισά του, το φιλμ μεταλλάσσεται. Συνειδητοποιεί, επιτέλους, τα κίνητρα και βρίσκει το σκοπό του, καθώς έξι φίλοι και μία γυναίκα – επτά θνητοί σταδιακά απογυμνώνονται από τις ιδιότητες του στρατιώτη και της δημοσιογράφου, του ήρωα και του πατριώτη, του θύτη και του θύματος, μέχρι που μένουν μόνο με εκείνη του ανθρώπου, δοκιμάζοντας να επιβιώσουν στα άγρια, παγωμένα βουνά του Αφγανιστάν. Η αργή κίνηση και οι μεγαλειώδεις μουσικές του Ξαβιέ Μπερτελό δεν παίζουν πια (αναίτια) στη διαπασών: γίνονται πιο λειτουργικές και υποβλητικές. Το ακατάπαυστο, εκκωφαντικό και αναίμακτο (αν και θανατηφόρο) πιστολίδι δίνει τη θέση του σε επιβλητικής, αδάμαστης ομορφιάς τοπία της Φύσης, που σκοτώνει αθόρυβα, χωρίς δόλο, προκατάληψη, φόβο ή πάθος. Και η κάμερα, σε συνεργασία με το μοντάζ, στέκεται, πλέον, πολύ πιο ουσιαστικά στα πρόσωπα των διεθνών – πρώην μοντέλων, αλλά αμφότερων εξαιρετικά εύστοχων – Κρούγκερ και Χούνσου και του σούπερ star της Γαλλίας, Μαζιμέλ, συλλαμβάνοντας όχι μόνο την ερμηνεία τους, αλλά και την ανθρωπιά τους.