του Νίκου Παλάτου

Συνηθίζουμε να υποστηρίζουμε ότι κάποιες ταινίες απευθύνονται πρωτίστως στους φίλους του φιλμικού είδους που αντιπροσωπεύουν. Εδώ, όμως, έχουμε μία μάλλον σπάνια περίπτωση έργου το οποίο μοιάζει να έχει φτιαχτεί αποκλειστικά και μόνο για εκείνους που γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά τη φιλμογραφία του σκηνοθέτη του. Μόνο εκείνοι (θεωρώ πως) θα μπορέσουν να εκτιμήσουν (ίσως) ένα κάποιο άτυπο sequel του όλου πράγματος, με τους υπόλοιπους να πασχίζουν να κατανοήσουν το πότε ακριβώς… θα ξεκινήσει η ταινία! Εγώ, συγκαταλέγομαι στους δεύτερους.

Οι «Άγριες Πληγές» αποτελούν (θεωρητικά) ένα μινιμαλιστικό masterclass, καθώς αφηγούνται μια ρομαντική ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα, περιλαμβάνοντας σε όλη τους τη διάρκεια από ελάχιστους έως μηδαμινούς διαλόγους. Απλώνοντας την αναζήτηση της κεντρικής ηρωίδας Κιάο Κιάο εντός εικοσαετούς περιόδου (με ξεκίνημα στις αρχές του 21^ου αιώνα), το φιλμ αποκτά μία εν δυνάμει ντοκιμαντερίστικη διάσταση, καθώς η αισθηματικά πληγωμένη γυναίκα περιδιαβαίνει τις επαρχίες μιας συνεχώς μεταβαλλόμενης Κίνας, γυρεύοντας τον εξαφανισμένο αγαπημένο της, Γκουό Μπιν. Η Κιάο Κιάο παρατηρεί, αφουγκράζεται, χάνεται στα πλήθη ή κλείνεται στη μοναξιά της, ενώ ο Μπιν καταπιάνεται με διάφορες (άνευ σημασίας για την πλοκή) δουλειές, αδιαφορώντας πλήρως για εκείνη. Τα χρόνια περνούν και η επιστροφή στον τόπο της, εκεί όπου όλα ξεκίνησαν, δείχνει να είναι η μόνη λύση για την Κιάο Κιάο. Τίποτα γύρω της δεν έχει μείνει ίδιο, εκτός (ίσως) από την αγάπη της για τον Γκουό Μπιν.

Ουσιαστικά, οι «Άγριες Πληγές» αποτελούν μια μινιμαλιστική art-house προσέγγιση του… «Μεγαλώνοντας» (2014), που από τη μία φωνάζει σκηνοθετική μανιέρα και από την άλλη ματαιοδοξία. Ο Τζία Ζανγκ-Κε έχει πάρει outtakes ή και χρησιμοποιημένα πλάνα από τις ταινίες του «Άγνωστες Απολαύσεις» (2002) και «Ακίνητες Ζωές» (2006), συνδυάζοντάς τα με τη σεναριακή λογική (των αλμάτων στον χρόνο) από το «Οι Στάχτες μιας Αγάπης» (2018), καθώς και με σύγχρονα (φυσικά) γυρίσματα. Το άτυπο… homage στο φιλμ του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ προκύπτει από το γεγονός πως σε όλα τα προαναφερθέντα φιλμ πρωταγωνιστεί σταθερά η (σύζυγός του στη ζωή) Τάο Ζάο (πετυχαίνοντας έτσι να μεγαλώνει στην οθόνη φυσικά, υποδυόμενη σταθερά έναν χαρακτήρα που λέγεται Κιάο Κιάο), ενώ πάντα υπάρχει στην πλοκή ένας τύπος που αποκαλείται Γκουό Μπιν. Τα γυρίσματα όλων αυτών των φιλμ (καθώς και τούτου) έχουν γίνει σε σημαντικό βαθμό είτε στη γενέτειρα πόλη του Κινέζου auteur, Ντατόνγκ, είτε στην περιοχή του φράγματος των Τριών Φαραγγιών, στην Φενγκτζιέ, κάτι που βοηθά στο να υπάρχει μια κάποια λογική συνέχεια στην (ας την πούμε) αφήγηση.

Ποιος να είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τζία Ζανγκ-Κε κατέφυγε σε ανακύκλωση ιδεών από το παρελθόν του, σερβίροντάς τις ως τη νέα του ταινία; Να δυσκολευόταν να κάνει εκτεταμένα γυρίσματα εν μέσω πανδημίας; Να περνάει κρίση μέσης ηλικίας, αναπολώντας τα νεανικά του σκηνοθετικά χρόνια; Ή μήπως είναι βέβαιος πως ό,τι και να γυρίσει, τα Φεστιβάλ όλου του κόσμου θα τον υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες; Μπορεί κάτι από όλα αυτά, μπορεί και τίποτα. Το σίγουρο είναι πως οι «Άγριες Πληγές» αδυνατούν ολοκληρωτικά να επικοινωνήσουν με τον απλό θεατή, βάζοντάς τον σε θέση να μαντεύει τι ακριβώς συμβαίνει (καθώς περνούν από την οθόνη χύμα σκηνές), αναζητώντας τελικά όχι μία χαμένη αγάπη (όπως πράττει η Κιάο Κιάο), αλλά… το νόημα όλων αυτών.