του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Διαβάζοντας και μόνο τη λίστα τού καστ που είχε στη διάθεσή του ο Γκαμπριέλε Μουτσίνο, θα περίμενε κανείς ότι το «Πατέρας και Κόρη» θα βρισκόταν στην κορυφή των υποψηφιοτήτων των κινηματογραφικών βραβείων. Αντίθετα, η κυρίως ιταλική παραγωγή δεν έχει προβληθεί ακόμη στην Αμερική, όπου αναμένεται ότι θα περάσει στα «ψιλά». Αιτία, αποκλειστικά και μόνο το melo, δακρύβρεχτο σενάριο και η αντίστοιχη σκηνοθετική διάθεση του Μουτσίνο, την οποία γνωρίζει καλά όποιος έχει δει τα προηγούμενα φιλμ του («Το Κυνήγι της Ευτυχίας», «Επτά Ζωές» κλπ). Το «Πατέρας και Κόρη» μοιάζει περισσότερο με το πρώτο, αλλά χωρίς να έχει το αίσθημα λύτρωσης που είχε εκείνη η… απίστευτη μελούρα. Εδώ ο Μουτσίνο επιλέγει τον δρόμο τού διαρκούς δράματος και των δυσκολιών, χωρίς να αφήνει καθόλου τους χαρακτήρες – ή το κοινό – του να αναπνεύσουν.

Ο Τζέικ είναι συγγραφέας και μάλιστα καλός, βραβευμένος με Πούλιτζερ. Όταν η γυναίκα του σκοτωθεί σε δυστύχημα με αμάξι το οποίο οδηγούσε εκείνος, η κόρη τους, Κέιτι, θα μείνει ορφανή από μητέρα και ο Τζέικ θα χτυπήσει στο κεφάλι, μένοντας με κρίσεις ψύχωσης και επιληψίας (αληθινά δεν ξέρω αν επιστημονικά συνδυάζονται αυτά τα δύο). Από εκεί και πέρα η ζωή τους θα αντιμετωπίσει συνεχή εμπόδια. Ο Τζέικ μπαίνει για επτά μήνες στο νοσοκομείο, αφήνοντας την Κέιτι στην πλούσια και εντελώς στραβωμένη αδελφή της γυναίκας του. Το επόμενο βιβλίο του πατώνει και σε κριτικές και σε εισπράξεις, η θεία επανέρχεται θέλοντας να υιοθετήσει το κοριτσάκι, επαπειλούνται δικαστικοί αγώνες, άνισοι οικονομικά μεταξύ των δύο αντιπάλων.

Στο μεταξύ, παρακολουθούμε την ενήλικη ζωή της Κέιτι, 27 χρόνια μετά: έχει γίνει κοινωνική λειτουργός και παρακολουθεί ένα ορφανό κορίτσι με μεγάλη αγάπη και προσοχή, αλλά στην προσωπική της ζωή να αδυνατεί να κάνει κάτι καλύτερο από νύχτες αφιερωμένες στο μεθύσι και στα one night stands. Όταν θα γνωρίσει τον Κάμερον, θα έχει μια ευκαιρία να τα αλλάξει όλα, αλλά η συναισθηματική της «αναπηρία» θα επανέρχεται φέρνοντας περισσότερα προβλήματα.

Αν το αποτέλεσμα εξαρτιόταν αποκλειστικά από τους ηθοποιούς, το «Πατέρας και Κόρη» θα ήταν ένα απολαυστικό μελόδραμα. Τόσο το σενάριο, όσο και η σκηνοθεσία, όμως, καταστρέφουν τις δυνατότητες που είχε η ταινία σε ένα είδος όχι ακριβώς αγαπημένο στην κριτική αλλά απολύτως λαοφιλές. Επιπλέον, η συνεχής εναλλαγή μεταξύ παρόντος και παρελθόντος στην αφήγηση, πατάνε φρένο-γκάζι στη συγκίνηση. Προσωπικά, δε θα είχα κανένα πρόβλημα με ένα χορταστικό μελόδραμα που να σε κάνει να ρίχνεις ένα super κλάμα και να το ευχαριστιέσαι. Ο Μουτσίνο, δυστυχώς, θέλει να φανεί πιο συγκρατημένος, ελπίζοντας ίσως σε ένα πιο σοβαρό αποτέλεσμα. Αποτυγχάνει. Και εκτός από την προφανή απώλεια της κριτικής υποστήριξης, χάνει και την ευκαιρία να κάνει μια λαϊκή melo επιτυχία.