του Άγγελου Μαύρου

Την Άλμα («καρδιά» στα λατινικά) την τρώει το… πιπί της! Πρόστυχα ευπρόσδεκτη η (δια)στροφή του πλήθους εμπειριών στα 35 mm τεστοστερονικού μοτίβου sweet sixteen ανδροπορτρέτων, κοντά στο σουηδικό classic «Fucking Amal» η – ετερό εδώ – στύση ιστορίας, όχι έκφυλο εντέλει το ξαπλάρισμα ενός βιβλίου της Νορβηγής Όλαουγκ Νίλσεν στο πανί από μία πρωτάρα στο φιξιόν ντοκιμαντερίστρια συμπατριώτισσά της. Καρπός της συνεύρεσής τους, ένα μπαλαντοειδώς κομεντί μπούστο ορμονικών ανησυχιών που βάζει χέρι στην ανέραστη επαρχία και στο «κάτσε καλά» των κοινωνικών (σπίτι – φίλες – σχολείο – χωριό) επιταγών με θέμα – θέλγητρο τη λίμπιντο ως αίτημα φύλου και ως ξύπνημα στην ενηλικίωση.

Φαντασιώσου τριολέ το «Saved» (το συμπεφωνημένο των ταμπού και η περιθωριοποίηση ως ανωμαλιάρη ενός ιδαλγού), το «Easy A» (το «βγάλε φίκι φίκι βρώμα») και το «Πυρετός στο Αίμα» (η ανεκπλήρωτη επιθυμία ως ματαίωση) κι έχεις καμακιάσει το κονέ, ενώ εικαστικά η νυμφιδιακή παλέτα του «Αυτόχειρες Παρθένοι» «το κάνει» με τη λευκασμένη άλω του Μπεντ Χάμερ. Παρθένα στο κουρμπέτι, το πιπίνι – κουκλί Μπέργκσχολμ δεν κάμπτει όλες τις υποκριτικές αναστολές του, η ερωτική επιφοίτηση/νουθέτηση του αγορίνα – σκοτεινού αντικείμενου του πόθου και το αγκαζάρισμα slacker boyfriend από κολλητή είναι δύο καταστασιακού Κάμα Σούτρα στάσεις (υπερ)βολικές για την πλοκή (και την ηδονή του θεατή), αλλά έτσι… τελειώνει η χειραφέτηση: ως ονείρωξη. Είναι κι αυτό της ηλικίας. Άσε το οργασμένο νιάτο να εκφραστεί…