ΚΙ ΑΝ ΖΟΥΣΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ; (2011)
(ET SI ON VIVAIT TOUS ENSEMBLE?)
- ΕΙΔΟΣ: Δραμεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στεφάν Ρομπλάν
- ΚΑΣΤ: Τζέιν Φόντα, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Κλοντ Ρις, Γκι Μπεντό, Πιερ Ρισάρ, Ντάνιελ Μπρουλ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: AMA FILMS
Παρεάκι δυό ανδρογύνων και χήρου κολλητού, όλοι στα τρίτα -ήντα και βάλε, τα χρειάζεται όταν ο τελευταίος «πακετώνεται» από γιο σε μονάδα φροντίδας, άλλος εκδηλώνει σοβαρά κρούσματα άνοιας και η συμβία του έχει λάου λάου προχώ καρκίνο. Αντί να παραιτηθούν, τη σπιταρόνα του «υγιούς» ζεύγους θα μοιραστούν. Ό,τι ο θύλακός τους βιώσει, Γερμανός εθνολόγος φοιτητής ως επιστήμων και «οικείος» θα διασώσει;
Με πι ναι, θα πήγαινα να ξαναδώ το «Οι Εντιμότατοι Φίλοι μου» να γιατροπορεύει «Το Υστερόγραφο μιας Σχέσης». Γιατί αυτό συμβαίνει στο fiction αντίθετο της (όχι γερο)παραξενιάς ενός προμεσόκοπου τέκνου των τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ που, παρά το σέβας της στο θέμα, «πάει» από πέσιμο – ή χέσιμο – ως «η ισχύς εν τη ενώσει» κωμωδία καρδιακών έκπαλαι σχέσεων, «λουκιού» ένεκα συγκατοίκησης και τρίτης ηλικίας δυσχερειών, δίκην ντραβάλων ερχομού στην επιφάνεια μυστικών, αντιμετώπισης σκληρών βιοπραγματικοτήτων συν «λίγο γέλιο, λίγο δάκρυ» δοκιμασίας χρόνιων δεσμών, νωπογραφία με θέμα τα στερνά της γαλλικής άλλοτε νέας γενιάς, ελευθεριάζουσας ακόμη πριν από το Μάη του ‘68 ή τα παιδιά των λουλουδιών.
Με το παρντόν, μπάρμπα, πουρεύουν: η συνιστώσα περί της λίμπιντο αρυτίδωτης αλήθειας και mojo της ζωής που ξεκουτιαίνει αφενός σκετς όπως του Viagra αφετέρου το (ενοχλητικά ξωπεταγμένο με motto «η φιλία συγχωρεί την απιστία») κλου τριολέ ως απολίθωμα «oldies but goodies, δεν έχουμε ταμπού» ιδανικών, αρθριτική πληθωρικότητα αντιδράσεων στις και καλά αλήθειες της ζωής που σταφιδιάζει αντι(εμ)παθητικά τους χαρακτήρες (μία είναι ψυχολόγος, va savoir), κάποιες καταστάσεις ανημπόριας ως μαγκούρα αστείων που ήθελαν πάνα ακράτειας και δεν είχαν, και – το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον – η μασέλα αβρής φάρσας ή sitcom που δε δαγκώνει, ειδικά στην υποπλοκή του αλλοδαπού, άγουρου au pair «μαθητή», κληρονόμου τής «πράξε αυτό που νιώθεις» διαθήκης.
Όχι ότι δεν υφίσταται στοργή στο… κοίταγμα των «ανθρώπων» σου εδώ, ανά στιγμές απόσταγμα αν όχι – ιλαρά ή τρυφερά χαρίεσσας – σοφίας τουλάχιστον γνώσης για τη θνητή συνθήκη και τα dirty-α της, η κοτσονάτη διανομή των ραμολί (αν και τα homme drole, γκάου τικ τού Ρισάρ κόντρα ως Αλτσχαϊμερικού δοκιμάζουν τη φυσικές σου αντοχές) και το υπέροχο φινάλε «Keep Walking» απαντοχής εν είδει ελεγείας post κηδείας. Αλλά εδώ δεν κανακεύουμε α λα οίκος ευγηρίας, «Και Αν Ζούσαμε Όλοι Μαζί» με φιλμ που παίρνουν τα κουσούρια τους στον τάφο, θα φαγωνόμασταν ή δε θα ήμασταν σόι. Πας μόνο αν θέλει συνοδεία ο francophone παππούλης και η γιαγιάκα…