του Ηλία Φραγκούλη

Πριν ο Θεός πλάσει τη… nouvelle vague, ο Ροζέ Βαντίμ έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τα πόδια, τις… γραμώσεις (sic) και τα λικνίσματα της συζύγου του, Μπριζίτ Μπαρντό, η οποία, στα 21 της έτη, γέννησε έναν φιλμικό μύθο πατώντας επί… ανδρών και χορεύοντας το cha-cha-cha με τρόπο που σήμερα θα έβαζε στα σινεμά μέχρι και Εισαγγελέα!

Δίχως ίχνος καλλιτεχνικής αξίας, πλέον, το «Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα» αποτελεί ένα στερεοτυπικό μελό δεύτερης διαλογής, για λαϊκή κατανάλωση, διαθέτοντας την εκρηκτική παρουσία της Μπαρντό σε σκανδαλιστικό CinemaScope, με φούστες σχεδόν μόνιμα ξεκούμπωτες, δίχως την παραμικρή διάθεση σεμνοτυφίας, ξυπόλυτη και με ένα ένστικτο ερωτισμού πρωτόγονο, να προκαλεί κάθε άνδρα που όχι απλά την φλερτάρει ή την ποθεί αλλά και τυγχάνει να ρίχνει ένα μόλις βλέμμα πάνω της.

Το φιλμ παραδίδει μαθήματα αμοραλισμού δίπλα στους κοινότυπους ρόλους των ανδρών – θυμάτων, η ηρωίδα πετάει μερικές εξυπνακίστικα γραμμένες αράδες όποτε το σενάριο θυμάται να την προβάλλει και ως έξυπνη, όμως, τα πάντα προδίδονται καθώς η πλοκή εξελίσσεται προς την κατεύθυνση της ικανοποίησης του λαϊκισμού και της συντήρησης, που θέλει το αρσενικό να υποδουλώνει το θηλυκό και να το στέλνει πίσω στην οικογενειακή στέγη με ένα υποτιμητικό… χαστούκι (και χαιρέτα τη νυμφομανή σουφραζέτα που ήξερες…)!

Χωρίς τα κάλλη της Μπαρντό και τα νοσταλγικά locations του Σεν Τροπέ, δεν θα μπαίναμε στον κόπο να μιλάμε για τούτη την ταινία σήμερα. Αλλά, λίγα λεπτά πριν το φινάλε, ένας χορός θα σε πείσει για το ορθόν του τίτλου.