της Βαρβάρας Κοντονή

Ημέρες δόξας (σαρκασμός) θα γνωρίσουν και αυτή την εβδομάδα οι εγχώριες αίθουσες με την κυκλοφορία ενός sequel που… κανείς δεν ζήτησε, ως συνέχεια του «Σχεδίου Απόδρασης» του 2013 με πρωταγωνιστές τους Σιλβέστερ Σταλόνε και Άρνολντ Σουορτσενέγκερ, με το εκτόπισμα του τελευταίου να αντικαθίσταται εδώ από τον Ντέιβ Μπαουτίστα (τύπου φουσκωτός να ’ναι και ό,τι να ’ναι!). Με τον συγκλονιστικά πρωτότυπο (#not) τίτλο «Σχέδιο Απόδρασης 2: Άδης», η νέα ταινία του Στίβεν Σ. Μίλερ (του ποιου;) δεν θα μου έκανε εντύπωση αν φιλοδοξούσε να γίνει ο… «Πεταλούδας» της γενιάς μας, δεδομένου πως το τρίτο installment του συγκεκριμένου franchise βρίσκεται ήδη στα σκαριά (δεν ξέρω γιατί, ειλικρινά) με τίτλο «Escape Plan 3: Devil’s Station» – και αν εσύ έχεις κατά νου κάποια μεγαλύτερη κινηματογραφική ύβρη για τούτη τη φρικτή θερινή περίοδο την οποία διανύουμε, σε προκαλώ να τη μοιραστείς μαζί μας.

Χρόνια μετά την εντυπωσιακή του απόδραση από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας ο Ρέι Μπρέσλιν (Σταλόνε) εξακολουθεί να διατηρεί μια επιτυχημένη επιχείρηση που κατασκευάζει ντιζαϊνάτες… φυλακές για εκλεκτό πελατολόγιο που διαθέτει μπόλικο και ζεστό παραδάκι. Μετά από μια αποστολή που θα στραβώσει τραγικά, o Σου (Γουάν), ένα από τα βασικά μέλη της ομάδας τού Μπρέσλιν, θα καταλήξει έγκλειστος σε μια hi-tech φυλακή γνωστή και ως Άδης, ένα απαραβίαστο αυτοματοποιημένο φρούριο, μέσα στο οποίο οι φυλακισμένοι εξαναγκάζονται σε αγώνες ξύλου μεταξύ τους από μια ανώτερη αρχή που φέρει το προσωνύμιο Zookeeper. Αποφασισμένος να τον σώσει, ο Μπρέσλιν θα συγκεντρώσει τους εναπομείναντες συνεργάτες του προκειμένου να καταστρώσουν το ιδανικό σχέδιο απόδρασης από την – φαινομενικά – απαραβίαστη φυλακή του Σου. Σύντομα, όλος ο σχεδιασμός θα βρεθεί υπό άμεσο κίνδυνο, όταν η ομάδα έρθει αντιμέτωπη με έναν όχι και τόσο παλιό γνωστό της που απειλεί (για τους δικούς του λόγους) να τινάξει ολόκληρη την αποστολή στον αέρα.

Είναι γεγονός πως αυτό που ξεκίνησε σαν τριλογία φυλακόβιας περιπέτειας έχει ήδη καταλήξει σειρά καραμπινάτης… κωμωδίας, αρχής γενομένης από την εισαγωγική σεκάνς τούτου του φιλμ που αν δεν σου έλεγε κανείς πως αποτελεί απόσπασμα χολιγουντιανής ταινίας, το πιθανότερο θα ήταν να πόνταρες τα λεφτά σου σε κάποιο σχολικό σκετσάκι B-μουβάδικης αισθητικής, καμωμένο από χαρτόνι και φελιζόλ και πρωταγωνιστές εκείνους τους νταγκλαδάρες αθληταράδες που δεν παίρνουν και πολύ από γράμματα, αλλά είναι καλοί στα sports. Αν είσαι, πάντως, από αυτούς που είχαν δει την πρώτη ταινία, μην περιμένεις την παραμικρή συνοχή εδώ από το σενάριο του Μάιλς Τσάπμαν, ο οποίος ίσως ήθελε απλά να στήσει μια κάποια πλοκή για escape room και κάπου στην πορεία τού βγήκε… ταινία (λέμε τώρα). Σκηνοθεσία και σενάριο βαδίζουν στα ίδια μονοπάτια γραφικής γελοιότητας, με το «Σχέδιο Απόδρασης 2» να αποτελεί ένα «θανατηφόρο» μείγμα χείριστου μοντάζ, cheesy διαλόγων, κακών ερμηνειών και δράσης που μοιάζει λες και έχεις πάρει αποσπάσματα διαφορετικών ταινιών (ένα αυτοκινητικό κυνηγητό από εδώ, μια χορογραφία πάλης από εκεί, λίγο πυροβολίδι από κάπου παραπέρα), τα έχεις βάλει σε ένα blender, έχεις πασπαλίσει με extra δόσεις υαλουρονικού και κρεατίνης, έχεις ρίξει και κάτι κομπιουτεριζέ εφέ για το background τύπου… screensaver Windows 95, και όλα αυτά για να δεις τον Σταλόνε να μοιράζει πόνο… για κάτι δευτερόλεπτα. Ε, ναι, τα αξίζει τα λεφτά της!

Δεδομένου ότι η εγχώρια διανομή έχει πάψει προ πολλού να ενδιαφέρεται για τη σαβούρα που πασάρει στο κοινό της, αυτά τα παραδείγματα κινηματογραφικών εβδομάδων – εξαμβλωμάτων θα είναι ολοένα και συχνότερα, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Μην παραμυθιαστείς, λοιπόν, ούτε στιγμή πως αυτή εδώ η ταινία έχει οποιαδήποτε σχέση με το είδος της περιπέτειας, ακόμη κι αν είσαι hardcore fan του Σλάι (που δεν έκανες ποτέ rewind στις VHS του, πριν τις επιστρέψεις στο πλησιέστερο video club). Σε περίπτωση απόπειρας, έστω και για αστείο, το «Σχέδιο Απόδρασης 2» θα σε στείλει με συνοπτικές διαδικασίες στον άλλο κόσμο και, πίστεψέ με, εκεί θα περάσεις καλύτερα.