του Νίκου Παλάτου

Διακρίνεται για το νεανικό της περιεχόμενο η φιλμογραφία του Σεντρίκ Κλαπίς, αν και τα αποτελέσματά της συνήθως κινούνται πολύ κάτω του μετρίου. Το grand succès του 2002 «L’ Auberge Espagnole» (στη χώρα μας προβλήθηκε ως «Euroflirt»), με το οποίο σύστησε μια ολόκληρη γενιά νέων Γάλλων ηθοποιών ήταν μια άγαρμπη προσπάθεια προσαρμογής του αμερικανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ‘80 εις την γαλλικήν, ενώ το αμέσως προηγούμενό του φιλμ που διανεμήθηκε στη χώρα μας, το «Μόνοι στο Παρίσι» (2019), διεκδικούσε με άνεση τον τίτλο μίας εκ των χειροτέρων ταινιών του καλοκαιριού εκείνου. Με τον «Τελευταίο Χορό» συνεχίζει να διατηρεί το νεανικό του προφίλ, μέσω ενός σπάνιου γι’ αυτόν υβριδικού εγχειρήματος που συνδυάζει χορό (σύγχρονο και κλασικό) με μυθοπλασία. Η συνεισφορά του διακεκριμένου Ισραηλινού χορογράφου Χόφες Σέχτερ (ο οποίος υποδύεται στο φιλμ τον εαυτό του), φέρνει τον Κλαπίς σε θέση να υπογράφει μία από τις καλύτερές του δουλειές, που ίσως μόνο «Η Επιστροφή στη Βουργουνδία» (2017) δύναται να συγκριθεί μαζί της.

Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο του φιλμ είναι υπέροχο (των τίτλων αρχής συμπεριλαμβανομένων), δημιουργώντας μεγάλες προσδοκίες για τη συνέχεια. Με ένα στυλ που θυμίζει τα αριστουργηματικά «Κόκκινα Παπούτσια» (1948) και υπό τους ήχους σύνθεσης του Λούντβιγκ Μίνκους, o Κλαπίς συστήνει την ηρωίδα του, Ελίζ, λίγο πριν αλλά και κατά το ανέβασμα του μπαλέτου «La Bayadère» στην Όπερα του Παρισιού. Η επιτόπου διαπίστωση πως ο καλός της την απατά με άλλη χορεύτρια, κάνει την prima ballerina (η πρωτοεμφανιζόμενη Μαριόν Μπαρμπό σε μια εκδοχή του εαυτού της) να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Ο σοβαρός της τραυματισμός κατά τη διάρκεια της παράστασης ανατρέπει τα πάντα στη ζωή της (προσγειώνοντας παράλληλα το φιλμ σε μία σημαντικά πιο συμβατική πραγματικότητα). Προσπαθώντας ν’ αποδεχτεί το γεγονός πως υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μην μπορέσει να φορέσει ξανά τις pointe της, αρχίζει να ψάχνεται για το τι μέλλει γενέσθαι. Η αποδοχή πρότασης από φίλη της πρώην μπαλαρίνας την οδηγεί σε εστιατόριο ενός ξενώνα στη Βρετάνη, όπου (χάρη σε τεράστια σεναριακή σύμπτωση…) συναντά ομάδα σύγχρονου χορού. Η καθημερινή συναναστροφή μαζί τους δίνει σταδιακά νέο νόημα στις αναζητήσεις της, τόσο τις χορευτικές όσο και τις αισθηματικές, αν και η ίδια δεν είναι καθόλου βέβαιη πως το τραυματισμένο της πόδι αντέχει.

Δεν δηλώνω φίλος του σύγχρονου χορού, όμως, παραδέχομαι πως οι (συχνές) εμβόλιμες χορογραφίες του Σέχτερ με παρέσυραν. Τα μέρη του έργου του «Political Mother», που εμπεριέχονται στο φιλμ ως αναπόσπαστο τμήμα της μυθοπλασίας, προσφέρουν μία αλά «Climax» (2018) ενέργεια στο φιλμ, φυσικά δίχως τα… σκληρά ναρκωτικά και τον προβοκατόρικο «κωλοπαιδισμό» του Γκασπάρ Νοέ. Πρόκειται, άλλωστε, για κλασικού ύφους γαλλική κομεντί, με τις τυπικές για το είδος ανασφάλειες και επιδιώξεις (σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο), σερβιρισμένες υπό μορφή νέου ξεκινήματος. Το ελαφρύ χιούμορ άλλοτε λειτουργεί κι άλλοτε όχι, η υποπλοκή με τον φυσιοθεραπευτή του Φρανσουά Σιβίλ είναι ολίγον αμήχανη και σίγουρα κλισεδιάρικη, ενώ η μουσική του Τομά Μπανγκαλτέρ (το ήμισυ των Daft Punk) ενισχύει τη ζωηράδα του φιλμ. Το συμπέρασμα είναι πως όταν όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά, έχε εμπιστοσύνη στο σώμα σου, προσπαθώντας να βρεις την ομάδα που θα σε στηρίξει. Ό,τι υποδηλώνει, δηλαδή, και ο έξυπνα διφορούμενος γαλλικός τίτλος «En Corps».