της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Η επιλογή της λέξης «σκατά» στην παραπάνω εισαγωγή έγινε πολύ συνειδητά, για να καταδείξει την ακραία και εκβιαστική φύση αυτού, του νέου πονήματος της βραβευμένης με Όσκαρ Δανής Μπίερ (για το θαυμάσια υπαινικτικό «Ίσως, Αύριο», που τώρα πια μοιάζει ταινία… άλλου σκηνοθέτη). Φύση που ακροβατεί ανάμεσα σε δύο εξίσου υπερβολικές, μη πειστικές «πραγματικότητες». Από τη μία η πανέμορφη ζωή του αστυνομικού, Αντρέας (του κούκλου και ως άνδρα και ως ηθοποιού Κόστερ-Βάλνταου), που ζει σε ένα παραμυθένιο σπίτι, φωτισμένο με αμέτρητα, μαγικά θαρρείς, φωτάκια και με άπλετη θέα ένα υποβλητικά zen φυσικό τοπίο απείρου κάλλους, και που αρνείται να αποδεχτεί ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τη γυναίκα του, Άννα (της επίσης κούκλας και ως γυναίκα και ως ηθοποιού Μπονεβί), ακόμα και μετά την παράλογη αντίδρασή της στον αιφνίδιο θάνατο του μωρού τους. Και από την άλλη η πιο αρρωστημένη, βρώμικη και δυσλειτουργική… πεθαίνεις, καθημερινότητα της Σάνε (της – και αυτής – από κάθε άποψη κούκλας, όχι πια μόνο μοντέλου Άντερσεν), που αδυνατεί να απεξαρτηθεί από τον βίαιο, εγωπαθή σύντροφό της, Τρίσταν (του κούκλου… μόνο ερμηνευτικά Λι-Κους), που της επιβάλλεται διατηρώντας την διαρκώς μαστουρωμένη, αφήνοντας τον γιο τους στην τύχη του, μέσα στη ντουλάπα ή στο πάτωμα του μπάνιου, νηστικό και πνιγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στις ακαθαρσίες του.

Ανάμεσα σε αυτά τα δύο εξωπραγματικά άκρα την κατάσταση επιχειρεί να εξισορροπήσει και να προσγειώσει σε μια πιο ρεαλιστική βάση ο – πιο ανθρώπινος και οικείος από όλους – συνεργάτης τού Αντρέας, Σίμον (του Τόμσεν – ενός ακόμα… πανέμορφου ερμηνευτή), που φλερτάρει με τον αλκοολισμό εξαιτίας του πρόσφατου διαζυγίου του, αλλά είναι ο πρώτος που συνειδητοποιεί το αδιέξοδο που ζει, καθαρίζει και αναλαμβάνει δράση στην υπόθεση του Τρίσταν, όταν αντιλαμβάνεται ότι ο Αντρέας έχει εμπλακεί άτυπα, παράνομα και επικίνδυνα, προσωπικά σε αυτή. Μάταιος κόπος, καθώς ο Σίμον έχει δεύτερο (τρίτο μη σου πω) ρόλο στα δρώμενα και έτσι δεν είναι σε θέση να αντιστρέψει την εντύπωση πως η Μπίερ αφενός… ιδέα δεν έχει για κανέναν από τους δύο τρόπους ζωής (του Αντρέας και της Σάνε) που καταγράφει, καθώς τους «ντύνει» αμφότερους σε κλισέ, ασπρόμαυρη, αταίριαστη υπερβολή. Και πως αφετέρου σου τρίβει εκβιαστικά (καταχρηστικά προκλητικά και φλύαρα) το μήνυμα του φιλμ της στη μούρη: πως μερικές φορές, καλύτερος, πιο «δίκαιος» και υπεύθυνος γονιός μπορεί να αναδειχθεί ο πιο αναπάντεχος, όπως ένας φαινομενικά απών, εργαζόμενος πατέρας ή μια – προσωρινά – μπλεγμένη σε σχέση εξάρτησης μητέρα. Ας της συστήσει κάποιος το ανάλογης θεματικής, αλλά ουσιαστικά οδυνηρό, αφτιασίδωτο και αληθινό, «The War Zone» του Τιμ Ροθ!

Τι να σου κάνει, λοιπόν, το εξαιρετικό στο σύνολό του καστ, και ειδικά ο Κόστερ-Βάλνταου – superstar πλέον, με το σπαθί του και όχι μόνο χάρη στην πρωταγωνιστική του παρουσία ως Τζέιμι Λάνιστερ στο «Game of Thrones»; Ή το επιτέλους ήσυχο, απτό και ανακουφιστικά γκρίζο και ανοιχτό φινάλε; Ελάχιστα θα σε γλιτώσουν από τα… σκατά.