του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δύο ταινίες στην τιμή της μίας παίρνεις με αυτό το (μετα)πολεμικό δράμα που σκηνοθέτησε ο Πίτερ Γουέμπερ, ο οποίος κέρδισε την προσοχή μας με το συγκρατημένα τρυφερό «Κορίτσι με το Μαργαριταρένιο Σκουλαρίκι» και απογοήτευσε με το αποτυχημένο reboot τού «Hannibal, η Αρχή». Η άνιση πορεία του συνεχίζεται με τον «Αυτοκράτορα», που μέσα στην ίδια ταινία δίνει το ενδιαφέρον προφίλ μιας περήφανης χώρας σε κατάσταση ταπείνωσης, αλλά και μια χλιαρή, σχεδόν περιττή ερωτική ιστορία.

Η επιλογή στο casting να δοθεί ο ρόλος τού ΜακΆρθουρ στον Τόμι Λι Τζόουνς, προετοιμάζει για σκηνές με ένταση με ένα χαρακτήρα με προσωπικότητα. Και έτσι είναι. Ο Τζόουνς παίζει στα δάχτυλα τα βλέμματα, την πειθώ και την επιβολή ενός προσώπου όπως ο ΜακΆρθουρ, που ήθελε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, αλλά και να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία για μια φωτογραφία που θα βοηθούσε τη φιλοδοξία του να γίνει Πρόεδρος. Δυστυχώς, αυτές οι σκηνές είναι λίγες, επειδή το σενάριο εστιάζει σε ένα άλλο πρόσωπο.

Δεν είναι ότι ο Μάθιου Φοξ είναι ανεπαρκής στο ρόλο του Φέλερς, ο οποίος πασχίζει να βρει στοιχεία για τη συμμετοχή ή μη του αυτοκράτορα Χιροχίτο στη λήψη στρατηγικών αποφάσεων για την έναρξη και τη λήξη του πολέμου. Κάθε άλλο. Η ερμηνεία του είναι λιτή και σοβαρή, ταιριαστή με ένα χαρακτήρα που βάζει μπροστά το καθήκον, ενώ έχει να αντιμετωπίσει προσωπικά τραύματα. Αλλά ο Γουέμπερ, εκεί που η ιστορία πάει να βγάλει σασπένς και ζουμί με τις συνεντεύξεις των Ιαπώνων αξιωματούχων που ανοίγονται σιγά σιγά ξεπερνώντας την αυστηρή τους στάση για την τιμή και την αξιοπρέπεια, το χαλάει με flashback τής ερωτικής ιστορίας τού Φέλερς με την αγαπημένη του δασκάλα. Τίποτα κακό δεν έχουν οι ερωτικές ιστορίες, αρκεί να είναι συναρπαστικές. Και αυτή δεν είναι. Ο Γουέμπερ έχει κάνει το λάθος να φέρει ανάποδα το πρωτεύον και το δευτερεύον στην αξιολόγηση του υλικού του. Έτσι, ενώ ο «Αυτοκράτορας» έχει καλές στιγμές, στο σύνολό του μάλλον θα οδηγηθεί σύντομα στη λήθη.