EMILIA PÉREZ (2024)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα Παρανομίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ζακ Οντιάρ
- ΚΑΣΤ: Ζόι Σαλντάνα, Κάρλα Σοφία Γκασκόν, Σελίνα Γκόμεζ, Αντριάνα Πας, Έντγκαρ Ραμίρες
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 130'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Αρχηγός μεξικάνικου cartel ναρκωτικών που νιώθει την επιθυμία ν’ αλλάξει φύλο, το χρησιμοποιεί ως το τέλειο άλλοθι για να εξαφανιστεί με ασφάλεια από προσώπου γης! Μία ικανότατη δικηγόρος αναλαμβάνει τα διαδικαστικά και τη φυγάδευση της οικογένειάς του στην Ευρώπη, όμως, το παρελθόν δεν θα τους αφήσει να ησυχάσουν ποτέ.
Αληθινά μοντέρνο σινεμά, πολυεπίπεδο σε θεματικές και αναγνώσεις, μία μεγάλη στιγμή στην καριέρα του Ζακ Οντιάρ και σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες τούτης της κινηματογραφικής σεζόν. Με μία βασική πλοκή πραγματικά… προκλητικά εξωφρενική, που δεν προϊδεάζει (σωστά) γι’ αυτό που πρόκειται να παρακολουθήσεις.
Διόλου άδικα, καθώς οι αντιθέσεις στα υλικά που δομούν την «Emilia Pérez» οργιάζουν και σχεδόν τρολάρουν τη σοβαρότητα του εγχειρήματος. Σ’ ένα πλαίσιο δράσης που θυμίζει τηλεοπτικό crime series με θέμα τα λατινοαμερικανικά cartel εμπορίας ναρκωτικών και όπλων, το σενάριο του φιλμ θέλει σκληροπυρηνικό αφεντικό του υποκόσμου να ονειρεύεται να γίνει… γυναίκα (αν και σύζυγος και πατέρας παιδιών) και να απάγει καπάτσα δικηγόρο για ν’ αναλάβει τα διαδικαστικά της εγχείρησης αλλαγής φύλου, ταυτόχρονα με ένα σχέδιο «εξαφάνισής» του από τον υπόλοιπο κόσμο, έως και από την ίδια του την οικογένεια, η οποία φυγαδεύεται με ασφάλεια στην Ευρώπη. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η δικηγόρος συναντά την «Εμίλια Πέρεζ» σ’ ένα μεγάλο δείπνο στο Λονδίνο και δεν αργεί να καταλάβει την πραγματική της ταυτότητα. Θα της αποκαλύψει ότι της/του λείπουν τα παιδιά της/του και θα της ζητήσει να βρει έναν τρόπο να βρεθεί ξανά κοντά τους.
Χρησιμοποιώντας δραματουργικά μοτίβα που παραπέμπουν σε μελοδραματική telenovela (!), o Οντιάρ κάνει την πλέον απρόσμενη υπέρβαση, προσθέτοντας στην ταινία μουσικά μέρη που αποδομούν με εξαιρετικά ευρηματικό τρόπο το genre των μιούζικαλ (!), μεταφέροντας κυρίως κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα δικαιωματισμού που απογειώνουν ακόμα περισσότερο την επαναστατικότητα του project, το οποίο προκαλεί με στυλ το «σπάσιμο» κάθε αφηγηματικού στερεότυπου. Σταδιακά, το «σοκ» του «δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο» αποκτά μια δυναμική εξερεύνησης της φιλμικής γλώσσας που συμπορεύεται με τον πλούτο των θεμάτων του έργου.
Από την (κάθε) επιλογή (αυτό)προσδιορισμού (δίχως «woke» ντουντούκες!) και την έννοια της μητρότητας, μέχρι τους αγώνες ενός λαού να εντοπίσει τους (σε μαζικό αριθμό) αγνοούμενους – θύματα των ναρκεμπόρων και την αγάπη ως «καύσιμη» (#diplhs) ενέργεια ώθησης για τη συνέχιση της πορείας του «Γολγοθά» που αποκαλούμε ζωή, ο Οντιάρ αγγίζει τα πάντα με έναν μαγικό τρόπο νοιαξίματος που σε αφορά, σε μια απόλυτη παραβολή συγχώρεσης που δε σταματά να τολμά και να ξαφνιάζει. Μέχρι τέλους.
