ΕΛΙΟ (2025)
(ELIO)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αντριάν Μολίνα, Μάντελαϊν Σαράφιαν, Ντόμι Σι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 99'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Μετά τον ξαφνικό θάνατο των γονιών του, ο ορφανεμένος Έλιο ονειρεύεται να… απαχθεί από εξωγήινους! Από καθαρή σύμπτωση θα τα καταφέρει, όμως, οι μορφές ζωής από το έξω διάστημα που το έκαναν πράξη έχουν την εντύπωση πως ο ανήλικος Λατίνος είναι ο… αρχηγός της Γης!
Το 1977, ο μικρούλης Μπάρι έπεφτε θύμα απαγωγής από εξωγήινους δίχως τη θέλησή του. Και στη σεκάνς της επιστροφής του στην αγκαλιά της Μελίντα Ντίλον γινόταν ένα ίνδαλμα για κάθε παιδί που ταυτιζόταν με το όνειρο μιας τόσο μεγάλης φυγής. Το 2025, ο Έλιο επιθυμεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο να απαχθεί από εξωγήινους. Μακάρι να τον έπαιρναν γρηγορότερα και… στον αγύριστο!
Εκεί βρίσκεται πλέον και το studio της Pixar, το οποίο εσχάτως απογοητεύει πικρά (έχει να κάνει σπουδαία και original δουλειά από το 2017!), παράγοντας θεάματα που δεν διαθέτουν ούτε τη μαγεία που αναζητά η ανήλικη φαντασία, ούτε και το «φευγιό» παλιμπαιδισμού που αναζητά στο animation ένας ενήλικας. Το «Έλιο» είναι ένα sci-fi δραματάκι με ήρωα ένα παιδί που χάνει τους γονείς του και… δεν το χωράει ο τόπος πια, μέχρι να καταφέρει να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και… να το απάγουν εξωγήινοι.
Άπαξ και συμβεί αυτό, η ταινία μοιάζει μ’ ένα puzzle το οποίο αποτελείται από κομμάτια… διαφορετικών εικόνων, με ευρήματα που δεν κολλάνε μεταξύ τους, όσο και να πασχίζουν να μεταδώσουν στερεότυπα μηνυμάτων αποδοχής και φιλίας, με κορύφωση συγκίνησης… τραβηγμένης από τα μαλλιά. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον στοιχείο στην όλη ιστορία και αυτό είναι η διαχείριση του θέματος της κλωνοποίησης ως διορθωτικού παράγοντα στη συνύπαρξη με το περιβάλλον και τους ανθρώπους μας. Μέχρι να σαστίσεις στη θέα του (εξωγήινου) κλώνου του Έλιο που κλαδεύει κατά λάθος ένα δάχτυλο του χεριού του και κατόπιν… το βάζει ξανά στη θέση του! Δεν θέλω να σκεφτώ πως θα κρίνει μία τέτοια σκηνή (φαντασίας) ένας γονιός που θα συνοδεύει το ανήλικο παιδί του στο σινεμά.
Κατά τα άλλα, «χαριτωμενιές» με διαφόρων μορφών εξωγήινα πλάσματα (υπάρχει και μία εξόφθαλμη αντιγραφή – λέγε με και «homage» – των floating creatures της καμερονικής «Αβύσσου») που αναζητούν τον ηγέτη του Communiverse τους (διότι οτιδήποτε τελειώνει σε -verse, πια, μπορεί να κάνει trend) και στοιχεία κωμικής περιπέτειας που μπορούν να κάνουν «κλικ» περισσότερο με ενήλικες που γουστάρουν το sci-fi genre παρά με παιδιά. Αλλά… με έναν αφόρητα παιδιάστικο τρόπο. Αυτο-ακύρωση, δηλαδή. Θα μου πεις, μα καλά, τίποτα δε σου άρεσε στο «Έλιο»; Εντάξει, σε ένα montage παίζει το «Once in a Lifetime» των Talking Heads. Αυτό.
Υ.Γ. Θερμή παράκληση. Στις παραγωγές των μεγάλων studios οι οποίες προβάλλονται και σε original version, παρακαλούμε τους διανομείς να μας δείχνουν έναν κάποιο σεβασμό και στις δημοσιογραφικές τους να μην ακούμε… ελληνικά! Δεν είμαστε πεντάχρονα!