της Βαρβάρας Κοντονή

Υπάρχουν ταινίες animation, και μετά υπάρχουν και φιλμ όπως «Ο Μαγικός Κήπος» των Αρνό Μπουρόν και Άντον Κρινγκς (βασισμένος στην ομότιτλη σειρά παραμυθιών του δεύτερου, ο οποίος εδώ εκτελεί και χρέη σκηνοθέτη), που δυσκολεύεσαι να καταλάβεις γιατί μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη, από τη στιγμή που οι ηλικίες στις οποίες απευθύνονται είναι τόσο μικρές που πρακτικά… δεν συνιστούν καν ηλικίες!

Ο Απόλο είναι ένας μοναχικός γρύλος που βγάζει τα προς το ζην ως περιπλανώμενος καλλιτέχνης, δίνοντας παραστάσεις από πόλη σε πόλη και κάνοντας ταχυδακτυλουργικά κόλπα για ένα πιάτο φαΐ. Ένα βράδυ, ο δρόμος του θα τον βγάλει σε έναν όμορφο κήπο, εκεί όπου ζει μια ξέγνοιαστη αποικία από μέλισσες με αρχηγό την πρόσχαρη βασίλισσα Μαργκερίτ. Η γαλήνια καθημερινότητα των μελισσών πρόκειται να διασαλευθεί όταν η Μαργκερίτ πέσει θύμα απαγωγής από τη διαβολική της ξαδέλφη, μια σφήκα με δόλιους σκοπούς, η οποία έχει βάλει στο μάτι τον θρόνο με απώτερο σκοπό να καρπωθεί τον πολύτιμο βασιλικό πολτό. Αντιμέτωπος με μια ομάδα κλεπτομανών ζιζανίων και μια απειλητική νυχτερίδα που σπέρνει διαρκώς τον φόβο στη φιλήσυχη κυψέλη, ο Απόλο θα κληθεί να ξεσκεπάσει τη σατανική δράση της εξαδέλφης και του σκληροπυρηνικού στρατού των ακολούθων της προκειμένου να σώσει τη βασίλισσα και, κατ’ επέκταση, τη ζωή εκατοντάδων μικροσκοπικών πλασμάτων που ζουν στον κήπο. Θα τα καταφέρει;

Ποιος νοιάζεται; Πραγματικά, όμως! Από τη στιγμή που είδα αυτήν εδώ την ταινία, παλεύω να μπω στο μυαλό των εγχώριων διανομέων μπας και βγάλω κάποια άκρη για τον λόγο που ένα παιδικό (όσο δεν πάει…) animation παραγωγής 2017 (!) βρήκε τον δρόμο του προς τις ελληνικές αίθουσες, κάτι που σαφέστατα δεν θα έπρεπε να με προβληματίζει και ιδιαίτερα, δεδομένου ότι έχει πια μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε τα ίδια και τα ίδια αναφορικά με τις καθυστερημένες κυκλοφορίες, την «κακή» πειρατεία και την παντελή έλλειψη ενός προσανατολισμένου προγραμματισμού. Πόση «παιδικότητα» να αντέξει κανείς, δηλαδή; Και τι επιπέδου, αφού τούτο εδώ το ταινιάκι φέρνει στον νου παλιές καλές εποχές… ALTER, με εκείνα τα ανεκδιήγητου σχεδιασμού animation που έμοιαζαν με τραγική αντιγραφή γνωστότερων παραγωγών, και ιστορίες που ουδείς μπορούσε να (παρ)ακολουθήσει.

Εδώ, ένα στοιχειώδες στόρι υπάρχει αλλά αυτό δεν λέει και πολλά, δεδομένου ότι είναι τόσο generic όσο και η χρήση της έκφρασης «λιλιπούτειοι καρναβαλιστές» καθ’ όλη τη διάρκεια της περιόδου του Τριωδίου. Οι διάλογοι των χαρακτήρων είναι βαρετοί και ανέμπνευστοι, ενώ το χιούμορ περιορίζεται σε αστείες (#not) ατάκες και σωματικά γκαγκ που θα σε κάνουν να αναπολήσεις την ποιότητα των ταινιών… της Barbie! Πέρα από όλο το φρικτό, σχεδόν glossy CGI animation (όσοι έχετε παιδιά ίσως γνωρίζετε «Τα Ζελεδάκια», ένα παιδικό που είναι καμωμένο από το ίδιο υλικό απ’ το οποίο φτιάχνονται οι εφιάλτες), υπάρχουν μερικά αρκούντως ενοχλητικά στοιχεία που λειτουργούν ως δεδομένα στον κόσμο των μελισσών. Αρχικά, οι μέλισσες έχουν κοντό αγορίστικο μαλλί με αφέλειες, αλλά και τη δική τους… Lady Gaga που ξεχωρίζει φορώντας έναν κίτρινο φιόγκο στα μαλλιά (so iconic). Μετά υπάρχει και η ελαφρώς αμήχανη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως η κακιά της υπόθεσης είναι μια μαύρη (here we go) σφήκα που μοιάζει με την Γκρέις Τζόουνς με φτερά, και αν αναρωτιέσαι αν τερματίζει κάπου όλο αυτό το πανηγύρι, η απάντηση είναι… φυσικά και όχι, έχεις να δεις ακόμη πολλά! Απλώς, το ερώτημα είναι… γιατί να το κάνεις;