του Ηλία Φραγκούλη

Το studio που επέβαλε (ειδικά στη δεκαετία του ’30) όλα τα θρυλικά «τέρατα» της μεγάλης οθόνης, η Universal, επιστρέφει σχετικά δειλά στην κινηματογραφική κληρονομιά τού Δράκουλα και δείχνει να θέλει να γράψει την ιστορία του ξανά από την αρχή, παρουσιάζοντας το «Dracula Untold» ως εισαγωγή σε ένα μελλοντικό franchise με αρκετές συνέχειες, κάτι που αφήνεται να εννοηθεί εντονότατα στο φινάλε τού φιλμ.

Ο πρωτάρης Γκάρι Σορ εκτελεί με συνέπεια το σχεδιασμό ενός ελαφρώς διαφορετικού «Dracula», ο οποίος περισσότερο εναρμονίζεται με σημερινές απαιτήσεις του κοινού ως προς το είδος της περιπέτειας εποχής παρά με εκείνο των ταινιών τρόμου. Αυτή η ταινία έχει στηθεί και φτιαχτεί πάνω στη λογική της γενιάς τού «Game of Thrones» (!), χρησιμοποιεί την περίοδο του 15ου αιώνα σε ένα πλαίσιο που ξεφεύγει προς το φαντασιακό, γοητεύεται από το πολεμοχαρές της κλίμα και επιφυλάσσει κάποιες δυνατές σκηνές μαχών που εντυπώνονται όμορφα στο βλέμμα του θεατή (φυσικά βοηθούμενες από τη μαγεία του… blue screen). Το αίμα είναι ελάχιστο! Όχι ακριβώς για λόγους «λογοκρισίας» (βλέπε PG-13 rating). Απλά, οι παραγωγοί εδώ έχουν επιλέξει να πουλήσουν την περιπέτεια του ηγεμόνα της Τρανσυλβανίας, με τη φήμη του άγριου πολεμιστή που παλούκωνε στρατιές εχθρών, όχι τη μυθολογία ενός βαμπιρικού τέρατος. Το τελευταίο γεννιέται στην ολοκλήρωση τούτου του «εισαγωγικού» φιλμ, που πραγματικά ανεβάζει τον πήχη της προσμονής για sequel με τον πλέον έξυπνο τρόπο (έστω κι αν μερικά από τα motto – τσιτάτα του είναι κλεμμένα από άλλες ταινίες…).

Φυσικά, η σχετική δειλία που ανέφερα εξαρχής υποδηλώνει και μερική εξυπνάδα… αντίληψης των ορίων του, καθώς το «Dracula Untold» δεν περιλαμβάνει μεγαλεπήβολα εμπορικά στοιχεία ή πρωταγωνιστές πρωτοκλασάτους. Διατηρεί low profile, γενικότερα, αποφεύγοντας έτσι μοιραίες συγκρίσεις με έργα μεγαλύτερης κλίμακας, όπως – κυρίως – ο «Δράκουλας» του Κόπολα (παρατήρησε τις ομοιότητες στην αφήγηση της προϊστορίας τού Βλαντ Τέπες). Οι καταβολές από το μύθο του Μπραμ Στόκερ δεν είναι τόσο εμφανείς, αλλά η εξέλιξη της πλοκής βρίσκει τα σημεία στα οποία πρέπει να αναπνεύσει ο γοτθικός ρομαντισμός, με αποθέωση την πανέμορφη σκηνή της πτώσης της Μιρένα.

Οι εμφανίσεις τού βαμπιροδαίμονα Τσαρλς Ντανς αποπνέουν το απαραίτητα γκροτέσκο, το οποίο «διασπάται» στο θεαματικό όταν η μορφή του Κακού οπτικοποιείται σα σμήνος από νυχτερίδες που εξυπηρετούν και τα πιο δυναμικά χτυπήματα του Λουκ Έβανς στο πεδίο των μαχών. Ο τελευταίος τα καταφέρνει καλύτερα από αυτό που θα περίμενες στον κεντρικό ρόλο, τόσο στο δράμα ενός ήρωα καταραμένου όσο και στο πιο απαιτητικό εδώ μέρος των σκηνών δράσης.

Ακόμη κι αν δε σου γεμίσει το μάτι από την αρχή, το «Dracula Untold» κορυφώνεται με εκπλήξεις που προσφέρουν επικού τύπου θέαμα, φρίκη… ηλιόλουστη και κάποια ανατρεπτικά ξαφνιάσματα (όχι τα στερεοτυπικά «μπου» των ταινιών τρόμου) που θα σου αφήσουν μια γεύση δίψας… για sequel! Αν αυτό εδώ δουλέψει καλά στα ταμεία, το πιθανότερο είναι να προσέξουν περισσότερο το επόμενο βήμα του Βλαντ Τέπες…