DOGMAN (2018)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ματέο Γκαρόνε
- ΚΑΣΤ: Μαρτσέλο Φόντε, Εντοάρντο Πέσε, Αντάμο Ντιονίζι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 103'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Στις κακόφημες γειτονιές της Νάπολης, ο ισχνός, καχεκτικός Μαρτσέλο διατηρεί κατάστημα περιποίησης σκύλων. Όταν τον προσεγγίσει ο Σιμόνε, ο φόβος και τρόμος ολόκληρης της περιοχής, ο Μαρτσέλο θα επιδιώξει να γίνει φίλος του. Με ποιο τίμημα, όμως;
Τρία χρόνια μετά το μακάβριας ατμόσφαιρας και αισθητικής «Παραμύθι των Παραμυθιών», το οποίο ήταν και προτεινόμενο (γιατί;) για Χρυσό Φοίνικα, ο Ματέο Γκαρόνε επιστρέφει στα γνώριμα γκανγκστερικά μονοπάτια του ιταλικού νότου, με το «Dogman». Με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας του Φεστιβάλ Καννών στις αποσκευές της, η νέα ταινία τού Ιταλού αφορά φαινομενικά την ιστορία τού Μαρτσέλο, ενός nerdy τυπάκου ο οποίος διατηρεί μαγαζί κουρέματος κατοικιδίων. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι εξίσου βίαιο, με σκληρά μαθήματα ζωής, όπως και το προ δεκαετίας hit του σκηνοθέτη, το «Gomorra».
Αλήθεια, πόσο σουρεαλιστική είναι η ύπαρξη ενός τέτοιου μαγαζιού σε μία τόσο κακόφημη περιοχή της Νάπολης; Κι όμως, πρόκειται για μια πραγματική, δραματική ιστορία, αν και όλα συνεπικουρούν στην ανάδειξη του (σκοτεινού) χιούμορ της ταινίας, με τον προεξάρχοντα λόγο να ανήκει στον εκπληκτικό Μαρτσέλο Φόντε, μία πραγματική αποκάλυψη στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Μαρτσέλο είναι ο run-of-the-mill τύπος που θα σκεφτόμασταν πως δέχεται bullying αδιαμαρτύρητα, σε ολόκληρη τη ζωή του. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Δεχόμενος καθημερινά σκυλιά που προκαλούν τρόμο, έχει συνηθίσει να ζει ανάμεσα στους… αντιστοίχων προσόντων ιδιοκτήτες τους. Βέβαια, δεν πρόκειται και περί αγίου. Μιας και, προφανώς, ο καλλωπισμός των σκύλων δε συγκαταλέγεται στα πιο προσοδοφόρα επαγγέλματα, ο πρωταγωνιστής μας ασχολείται part-time και με το dealing κόκας, πολλές φορές συνεργαζόμενος με τους ίδιους τους πελάτες τής βασικής του εργασίας!
Όλα καλά κι ωραία, μέχρι τη στιγμή που ο Μαρτσέλο θα γνωρίσει τον άνθρωπο τον οποίο τρέμει όλη η γειτονιά, κι εμείς θα νιώσουμε ευτυχισμένοι γιατί η εξαιρετική ερμηνεία του Φόντε θα βρει τον… Διόσκουρό της. Ο Σιμόνε (περι ου ο λόγος) θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι βγαλμένος από τις χρυσές σελίδες των casting του Φελίνι ή του Μονιτσέλι, κοινώς μια αγνή, αυθεντική «σκατόφατσα». Τότε είναι που θα αρχίσουν να κινούνται οι μηχανισμοί του μαλθακού χαρακτήρα του Μαρτσέλο, και θ’ αρχίσει να ακολουθεί τυφλά τον νέο του «φίλο» σε καθ’ όλα παράνομες ενέργειες. Μόνο που αυτή η ιδιότυπη φιλία έχει διαφορετικά μέτρα και σταθμά για την κάθε πλευρά.
Ο Γκαρόνε βρίσκεται και πάλι σε μια ώριμη και δημιουργική φάση της ιδιαίτερα εκκεντρικής καριέρας του. Στο «Dogman» θα δούμε το γκροτέσκο, θα δούμε σημεία κατεξοχήν κωμικά (ακόμα και slapstick), crime πινελιές που θα ήταν αδιανόητο να λείπουν από τούτο το φιλμ. Πρόκειται για ένα δημιούργημα που διαθέτει ξεκάθαρη σκηνοθετική διεύθυνση και στίγμα. Και αυτό, στην εποχή μας, είναι κάτι αρκετά σημαντικό, αν όχι και αισιόδοξο για τη μελλοντική πορεία του Ιταλού.