του Νίκου Παλάτου

Έχει κάτι το ιδιαιτέρως παράδοξο ο «Dog Man», που τον κάνει από τη μία άκρως διασκεδαστικό και από την άλλη ελαφρώς αντιφατικό: διαθέτει κινούμενο σχέδιο το ύφος του οποίου μοιάζει ν’ απευθύνεται στα παιδάκια προσχολικής ηλικίας, όμως, το χιούμορ του μάλλον ταιριάζει περισσότερο στο ενήλικο κοινό! Κι ας είναι βασισμένος στην πολύ δημοφιλή, φερώνυμη σειρά παιδικών βιβλίων του Αμερικανού συγγραφέα Νταβ Πίλκι.

Η όλη σύλληψη του στόρι, άλλωστε, είναι εντελώς σουρεάλ, σε βαθμό που εκείνος ο «RoboCop» να φαντάζει ως… ό,τι πιο φυσιολογικό θα μπορούσε να υπάρξει για τις κινηματογραφικές ανάγκες αντιμετώπισης του εγκλήματος. Ο «Dog Man» δεν αποτελεί παρά το προϊόν μιας επείγουσας όσο και… αυτοσχέδιας χειρουργικής επέμβασης, αναλαμβάνοντας να συνεχίσει τη δουλειά των… δύο προκατόχων του και υπηρετώντας ως αστυνομικό λαγωνικό (#diplhs) στην ήσυχη πόλη της OK City. Η αιώνια νέμεσίς του είναι ο κακός γάτος Πίτι, τον οποίο δεν έχει πρόβλημα να συλλαμβάνει συνεχώς, πλην όμως εκείνος, καθότι πανούργος, καταφέρνει επανειλημμένα να δραπετεύει από τη φυλακή με έναν (έστω) απλοϊκό τρόπο. Η περίεργη σχέση αγάπης – μίσους που οι δυο τους διατηρούν, προς μεγάλο εκνευρισμό του μονίμως οξύθυμου Αρχηγού της Αστυνομίας, περνά σε άλλο επίπεδο όταν ο Πίτι κατεβάζει τη μεγάλη ιδέα να κλωνοποιήσει τον εαυτό του ώστε να δημιουργήσει το απόλυτα κακιασμένο alter ego του! Δεν έχει διαβάσει, εν τούτοις, το manual της διαδικασίας ο δόλιος, με αποτέλεσμα ο υποτιθέμενος σατανικός βοηθός του να προκύψει… γατάκι στην κυριολεξία, κάτι που περιπλέκει τα πράγματα. Διότι ο «Dog Man» αποδεικνύεται πως είναι πολύ τρυφερός με τα μικρά απροστάτευτα πλάσματα.

Επιχειρώντας να ζωντανέψει την εφευρετικότητα ενός μικρού παιδιού, το φιλμ μπαίνει εξαρχής με χίλια καταθέτοντας μια πληθώρα ιδεών οι οποίες μέσω ενός καταιγιστικού ρυθμού δημιουργούν συνθήκες… χάους. Το off-beat χιούμορ συναγωνίζεται σε έμπνευση τα γλωσσικά ευρήματα και τις slapstick καταστάσεις, φτιάχνοντας ένα πανέξυπνο όσο και ξεκαρδιστικό περιβάλλον, η αναρχία του οποίου θα ταίριαζε γάντι (σε κάποιες περιπτώσεις) ακόμη και τους αδελφούς Μαρξ! Από τον τρόπο με τον οποίο προκύπτει το περιβόητο βομβιστικό ατύχημα, μέχρι το ύφος των reportage της δαιμόνιας δημοσιογράφου Σάρα, ο «Dog Man» καταθέτει ευφυΐα που σπάνια συναντάμε σε animated ταινίες.

Επειδή, όμως, πρόκειται για μία κατά βάθος παιδική ταινία, από ένα σημείο κι έπειτα ο συναισθηματισμός και τα ζητήματα οικογενειακής φύσης (μέσω της πατρικής φροντίδας και αποδοχής) κάπου παίρνουν το πάνω χέρι. Τούτο, όπως είναι (ίσως) φυσικό, δεν γίνεται με τον πλέον συνήθη τρόπο, αφού η φευγάτη διάθεση δίνει και παίρνει, όμως, ταυτόχρονα το προαναφερθέν χάος γίνεται υπερβολικά… χαοτικό. Οι ολοφάνερες επιρροές από τα kaiju φιλμ (όχι με τίποτα τέρατα, αλλά με κάτι… κτήρια που ζωντανεύουν!) ή το καταχθόνιο ιπτάμενο ψάρι Φλίπι (όπως το διαβάσατε!) φορτώνουν πάρα πολύ το στόρι, χάνοντας όχι σε χιούμορ ή σε ρυθμό, αλλά σε ουσία. Από την άλλη, βέβαια, όταν ο σκηνοθέτης Πίτερ Χέιστινγκς έχει από πολύ νωρίς ξεκαθαρίσει με κάθε τρόπο πως δεν θα κολλήσει σε… ασήμαντες λεπτομέρειες όπως είναι η «λογική», τότε δεν μπορείς παρά να τον επικροτήσεις που παραμένει πιστός στο πλάνο του μέχρι τέλους.

Κάπου σκέφτηκα πως τα Looney Tunes, που (υποθέτω) θαυμάζει απεριόριστα, «περιόριζαν» την τρέλα τους σε δεκάλεπτες διάρκειες. Ομολογουμένως διασκέδασα πάρα πολύ με τους αλλόκοτους διαλόγους και την αυθεντική comic διάθεση, εν τούτοις, ένα μάζεμα θαρρώ ότι χρειαζόταν, ώστε χαρακτήρες και αφήγηση να παρέμεναν σε συγκεκριμένη στόχευση.