του Ηλία Φραγκούλη

«Από τον σκηνοθέτη του ‘Casino Royale’», διαλαλεί με υπερηφάνεια το poster της «Επιχείρησης: Dirty Angels», όμως, μη σας γελούν τα μάτια σας (και τα παλιά, ενδεχομένως ένδοξα βιογραφικά). Εδώ έχουμε να κάνουμε με ακόμη μία παραγωγή της Millennium, από εκείνες που γυρίζονται στη φτήνια σε περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης και (εσχάτως) ακόμη και στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης (για να μεγαλώνει το φωτογραφικό album του Απόστολου Τζιτζικώστα, αγκαζέ με τους όποιους stars της αλλοδαπής…). Τώρα έχετε ήδη καταλάβει!

Κατά τα άλλα, η πλοκή του φιλμ ακολουθεί το επαναλαμβανόμενο (σε τούτο το genre) μοτίβο δράσης του τύπου «πάμε να σώσουμε κάποιον» από κακούς τρομοκράτες και συναφείς ομάδες πολεμιστών της Μέσης Ανατολής. Εδώ, στο εντελώς άσχετο, αντί για όμηρους Αμερικανούς φαντάρους ή κάποιον κακομοίρη που έχει ξεμείνει σε εχθρικό έδαφος, το «πρόβλημα» είναι μία ομάδα μαθητριών που βρίσκονται σε ομηρία και θα παραδοθούν σώες μονάχα αν σκάσουν δέκα εκατομμύρια δολάρια ανά κεφαλή (διότι το ISIS έχει έξοδα, πώς να κάνουμε;).

Η μονίμως ζοχαδιασμένη Τζέικ (του αμερικανικού στρατού) θα ηγηθεί της επιχείρησης σωτηρίας των κοριτσιών, με ομάδα αποτελούμενη σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες. Κατά το πλαστό της διαβατήριο ονομάζεται… Τζέσικα Ραμπίτ (!) και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται να γνωρίζετε για το «χιούμορ» ή το «πνεύμα» του σεναρίου.

Ο… σκουρόχρωμος στο δέρμα, σαδιστής κι αγροίκος αρχηγός των κακών που εκτελεί ανθρώπους δίχως δεύτερη σκέψη και δίνει εντολή να πετάνε κοπέλες από ταράτσες κτηρίων ή τις χρησιμοποιεί για να μεταφέρουν… εκρηκτικά (#diplhs) μηνύματα στις Αρχές, έχει το κρησφύγετό του σε «μυστική» σπηλιά, η είσοδος της οποίας είναι ολίγον… μπάτε σκύλοι αλέστε και για κάποιο λόγο (που δεν χρειάζεται να βασανίσει το μυαλό κανενός) απειλεί να παντρευτεί μία από τις νεαρές ομήρους του, προτού γίνει το ντου των ελευθερωτριών ηρωίδων μας και απολαύσουμε περισσότερες γιαλαντζί εκρήξεις και CGI αίμα.

Κρίμα για την κάποτε συμπαθή και γοητευτικότατη Εύα Γκριν, που από κορίτσι του Τζέιμς Μποντ ή μούσα του Τιμ Μπέρτον καταντά να βιώνει τη χειρότερη στιγμή της φιλμογραφίας της, με μια παγερή «άμα σφίξω περισσότερο τα δόντια μου, θα καταφέρω να τα σπάσω» έκφραση. Ίσως να της έβγαινε έτσι γιατί σκεφτόταν τι και που παίζει…