Η ΝΥΧΤΑ ΠΡΙΝ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (2014)
(DIPLOMATIE)
- ΕΙΔΟΣ: Ιστορικό Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φόλκερ Σλέντορφ
- ΚΑΣΤ: Αντρέ Ντισολιέ, Νιλς Άρεστρουπ, Μπούργκχαρτ Κλάουσνερ, Ρόμπερτ Στάντλομπερ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 84’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Τον Αύγουστο του 1944, λίγο πριν τα στρατεύματα των Συμμάχων ελευθερώσουν το Παρίσι, ο Χίτλερ διατάσσει την καταστροφή της πόλης με ένα σχέδιο, που περιλαμβάνει την παγίδευση με εκρηκτικά των γεφυρών του Σηκουάνα και μερικών από τα σημαντικότερα κτίρια της πόλης. Ο Σουηδός πρόξενος προσπαθεί να πείσει τον Γερμανό στρατηγό να μην εφαρμόσει την εντολή.
Όπως γνωρίζουμε όλοι, το Παρίσι είναι ακόμη στη θέση του, οι γέφυρες ενώνουν τις όχθες τού Σηκουάνα, και το Λούβρο, όπως και η Όπερα, στέκουν στα θεμέλιά τους. Οπότε η ταινία που σκηνοθέτησε ο Φόλκερ Σλέντορφ δεν έχει το σασπένς του «τι θα γίνει στο τέλος;». Δεν είναι, όμως, αυτός ο στόχος της. Βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Σιρίλ Ζελί, που ανέβηκε στο Παρίσι με τους ίδιους πρωταγωνιστές, η ταινία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της το παιχνίδι διαλόγου μεταξύ δύο ανδρών που βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική στιγμή και το γνωρίζουν πολύ καλά. Από τη μια πλευρά, ο Γερμανός στρατηγός Ντίτριχ φον Σολτίτς (κατά τη γαλλική προφορά του) και από την άλλη, ο Σουηδός πρόξενος Ραούλ Νόρντλινγκ, σε μια άσκηση διπλωματίας.
Και οι δύο είναι ώριμοι, έμπειροι, γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού. Μπροστά σε μια τόσο σημαντική στιγμή, ωστόσο, τα συναισθήματα δεν μπορεί να είναι παρά αντιφατικά. Ο Γερμανός στρατηγός έχει την αίσθηση του καθήκοντος, αλλά ταυτόχρονα προβληματίζεται για το πώς θα μείνει γραμμένο το όνομά του στην Ιστορία, ενώ ο Σουηδός πρόξενος αφήνει στην άκρη την ουδετερότητα της χώρας του, για να εμπλακεί, προσπαθώντας να ανατρέψει την αποτρόπαιη εντολή του εκδικητικού και πανικόβλητου μπροστά στην ήττα Χίτλερ. Την ίδια στιγμή, βέβαια, σκέφτεται και τη θέση του στρατηγού και έχει να του προτείνει εναλλακτική λύση ώστε να προστατέψει την οικογένειά του.
Η νύχτα θα είναι μακριά και η ζυγαριά θα γέρνει πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη πλευρά. Ερμηνευτικά, όμως, τα πράγματα ισορροπούν, με τους Ντισολιέ και Άρεστρουπ να κατέχουν τους χαρακτήρες τους, επαναλαμβάνοντας τη θεατρική τους επιτυχία. Είναι προφανές ότι και οι δύο αισθάνονται οικεία στους ρόλους και τους ερμηνεύουν απολαμβάνοντας τις μικρές αποχρώσεις που ζωντανεύουν τον περιορισμένο χώρο της δράσης. Ο Σλέντορφ δεν προσπαθεί να κρύψει ότι η ταινία είναι ουσιαστικά κινηματογραφημένο θέατρο. Και δεν πειράζει, οι πρωταγωνιστές είναι αρκετοί για να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον. Οι πιο αδύναμες στιγμές της ταινίας, μάλιστα, είναι ίσως εκείνες που προσπαθούν να την κάνουν πιο «κινηματογραφική», ανοίγοντας τους χώρους πέρα από τη σουίτα του ξενοδοχείου Meurice.
