του Νίκου Παλάτου

Συνεχίζεται χωρίς σταματημό από την ελληνική διανομή το ταξίδι στην υδρόγειο του animation, κατά τις πρώτες αυτές εβδομάδες του νέου έτους. Έπειτα από τις «Ενωμένες Πατούσες» (2019), της ολοένα και πιο δυναμικά μπασμένης στον χώρο Κίνας και την εις διπλούν άφιξη της Ρωσίας, τόσο με το «Πρόβατα Εναντίον Λύκων 2» (2019) όσο και με την κατάκοπη εξαιτίας… οκταετούς ταξιδιού «Βασίλισσα του Χιονιού» (2012), έρχεται η σειρά των Γερμανών για νέα εμφάνιση στη σχετική πίστα.

Η πιθανότατα πιο αναγνωρίσιμη σκηνοθέτις της χώρας στο είδος, Ούτε φον Μίνχοου-Πολ, αφήνει τα χαριτωμένα κουνελάκια των «Φυλάκων του Χρυσού Αυγού» (2017) για να αντλήσει σε τούτο το νέο της εγχείρημα έμπνευση από έναν παραδοσιακό μύθο της πατρίδας της. Σύμφωνα με αυτόν, τα ξωτικά της Κολωνίας βοηθούσαν στα κρυφά όλους τους τεχνίτες της πόλης, μέχρι που η κακιασμένη γυναίκα ενός ράφτη τα έδιωξε κι έκτοτε εκείνα ζουν στα έγκατα της πόλης μόνα τους, δίχως να τείνουν χείρα βοηθείας σε κανέναν.

Η φον Μίνχοου-Πολ μεταφέρει το στόρι στη σύγχρονη εποχή, συστήνοντας στον κάτω κόσμο των ξωτικών την ελαφρώς αντιδραστική και μάλλον ατάλαντη στα μαστοριλίκια Έλφι. Ανήμπορη να εξασκήσει στην απομόνωση των υπογείων της Κολωνίας το τεράστιο ταλέντο που θεωρεί πως κατέχει (με οτιδήποτε κι αν ασχοληθεί), γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τη ρητή απαγόρευση της επαφής με το περιβάλλον των ανθρώπων και ανεβαίνει στη γήινη επιφάνεια, ώστε να διδάξει και να διδαχτεί. Στην περιπέτεια αυτή την ακολουθούν κατά λάθος δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι ως χαρακτήρες καλοί της φίλοι, με τα τρία ξωτικούλια να πιάνουν αμέσως δουλειά ως… pastry chefs σε ρημαγμένο από τον χρόνο ζαχαροπλαστείο. Ο «γρουσούζης» ιδιοκτήτης του μαγαζιού, Θίο, τα φέρνει δύσκολα βόλτα, μιας και ο κάποτε συνεταίρος του, νυν ορκισμένος εχθρός και ανταγωνιστής αδελφός του έχει βαλθεί να του βάλει μια και καλή λουκέτο. Τα ξωτικούλια, όμως, είναι διαχρονικά ταγμένα να στέκουν στο πλευρό όσων χρειάζονται τις απαράμιλλες δεξιότητές τους και αυτό ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν.

Προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο παραμύθι και την πραγματικότητα τούτοι «Οι Σκανταλιάρηδες», με την πεζή καθημερινότητα να κερδίζει τελικά τη μερίδα του λέοντος. Στο επίκεντρο της πλοκής μπαίνει μια α λα «Έχετε Μήνυμα στον Υπολογιστή Σας» (1998) καπιταλιστικού τύπου κόντρα, όπου τα βιβλιοπωλεία εκείνου έχουν αντικατασταθεί εδώ από ζαχαροπλαστεία, άνευ αισθηματικών μπερδεμάτων, φυσικά. Η βιομηχανοποιημένη επιχείρηση των πάσης φύσεως σοκολατογλυκών και κέικ απειλεί με αφανισμό το παραδοσιακό μαγαζάκι της γωνίας, με τη ρίζα του κακού να πηγαίνει πίσω στα παιδικά χρόνια των άσσων σε μαγειρική και οικονομικά (αντίστοιχα) Θίο και Μπρούνο.

Μέσω μιας σειράς χαριτωμένων (το στήσιμο της γραμμής παραγωγής με πάσης φύσεως παιχνίδια ως εργαλεία) ή όχι και τόσο εμπνευσμένων σεκάνς (το κυνήγι των ξωτικών από άγριο σκύλο), η πορεία που θα ακολουθήσει η πλοκή είναι προδιαγεγραμμένη. Η αλλαγή γραμμής πλεύσης των «σοφών» ξωτικών σε ό,τι έχει να κάνει με την αποστροφή προς τους ανθρώπους έρχεται κομματάκι ουρανοκατέβατη, ο περίφημος καθεδρικός της Κολωνίας καταφέρνει χάρη σε ιπτάμενο trick να κάνει υπερήφανη εμφάνιση, η δε Έλφι θα αποδείξει στους πάντες πως δεν είναι μόνο χάχανα και αντίδραση, αλλά γνωρίζει άριστα τόσο από μαρέγκα, όσο και από bain-marie. Το πολυμήχανο ξωτικό τα καταφέρνει, όμως, δίχως να καταθέσει τη σπουδαία μαγεία που από τη φύση του υπόσχεται, αφού τόσο το μέτριο σχέδιό του (βήμα προς τα πίσω για τη φον Μίνχοου-Πολ) όσο και οι όχι ιδιαίτερα «γελαδεροί» διάλογοί του δεν στέκουν σύμμαχοι στο πλευρό του. Στις σκανταλιές, τουλάχιστον, παίρνει υψηλό βαθμό. Κάτι είναι κι αυτό.