του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Δεν είναι απολύτως βέβαιο τι ακριβώς συμβαίνει με τα… δεσμά του Διαβόλου στην ταινία του Ατόμ Εγκογιάν. Είναι, ωστόσο, πιο εύκολο να προβλέψει κανείς τι θα γίνει με τα δεσμά του Μορφέα, που είναι πολύ πιθανό να σε περικυκλώσουν πριν περάσουν τα 114 λεπτά της ταινίας. Πώς κατάφερε ο Εγκογιάν να γυρίσει μια τόσο επίπεδη και πληκτική ταινία με μια τόσο συναρπαστική ιστορία, γεμάτη από μυστικά, παράξενους χαρακτήρες και αλήθειες που έμειναν κρυφές, είναι να απορείς. Ειδικά όταν έχει στο ενεργητικό του μια ταινία όπως «Το Γλυκό Πεπρωμένο», που παρακολουθεί το μούδιασμα μιας μικρής κοινότητας όταν χάνεται από τη ζωή μια ομάδα παιδιών. Προφανώς, έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνη την ταινία και ο Εγκογιάν αδυνατεί να βρει τον καλό του εαυτό.

Η αληθινή υπόθεση της δολοφονίας των τριών αγοριών, είναι από εκείνες που συγκλόνισαν τη δεκαετία του ’90 την Αμερική, εξαιτίας της νεαρής ηλικίας των θυμάτων, αλλά και της σύγχυσης που ακολούθησε σε σχέση με τους θύτες. Τρεις έφηβοι συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν, κυρίως επειδή το ντύσιμό τους, η μουσική που άκουγαν και οι – όχι απαραίτητα αξιόπιστες – μαρτυρίες ότι συμμετείχαν σε σατανιστικές τελετές, διαμόρφωσαν ένα κλίμα εναντίον τους, παρά επειδή υπήρχαν συντριπτικά στοιχεία.

Για την ακρίβεια, στη συνέχεια προέκυψαν αμφιβολίες για το ρόλο που είχαν ο πατέρας ενός από τα θύματα και ο πατριός ενός άλλου, ενώ κάποιες καταθέσεις αποσύρθηκαν, κάνοντας ακόμη πιο θολό το τοπίο. Ο παράξενος κόσμος του επαρχιακού Άρκανσο και ο θίασος των απροσδιόριστων διαθέσεων κατοίκων του, έχει καταγραφεί σε μια σειρά ντοκιμαντέρ του HBO, το «Paradise Lost», που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς σε σύγκριση με την ταινία του Εγκογιάν – ή και χωρίς αυτήν – για να δει πώς αντιμετωπίζεται ένα τέτοιο θέμα και πώς η καταγραφή της πραγματικότητας είναι πιο ανατριχιαστική από τη χλιαρή αναπαράστασή της.

Ο Εγκογιάν επέλεξε να εστιάσει σε δύο από τα πιο ήπια πρόσωπα του δράματος, μία από τις μητέρες, την Παμ Χομπς, και τον ερευνητή Ρον Λαξ, που αμφισβήτησε τον τρόπο με τον οποίο η αστυνομία και η δικαιοσύνη χειρίστηκαν την υπόθεση. Ανέθεσε τους ρόλους αντίστοιχα, σε δυο ηθοποιούς βραβευμένους με Όσκαρ, τη Ρις Γουίδερσπουν και τον Κόλιν Φερθ, δίνοντάς τους, όμως, πολύ λίγα πράγματα προκειμένου να λειτουργήσουν υποκριτικά. Η μεν περιορίζεται στις εκφράσεις πόνου, ο δε στο ρόλο τού παρατηρητή – αμφισβητία.

Επιπλέον, είναι πολύ έντονη η αντίθεση στον τρόπο που οι δύο πρωταγωνιστές παίζουν, σε σχέση με το υπόλοιπο καστ. Ενώ αρκούνται σε χαμηλότονες ερμηνείες, έχουν δίπλα τους κραυγαλέους χαρακτήρες που δεν αναλύονται στο σενάριο, αλλά κάνουν αισθητή την παρουσία τους με υπερβολές. Στα θετικά της ταινίας είναι ότι δεν κατέφυγε σε τρομολαγνικά στοιχεία ή σκηνές φρίκης. Το ότι σέβεσαι τα θύματα, όμως, δε σημαίνει απαραίτητα ότι σέβεσαι και το θεατή με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που προσφέρεις.