του Άγγελου Μαύρου

Είσαι στα 71 σου, η μοναχοκόρη του σκηνοθέτη κωμωδιών Ζεράρ Ουρί, καθηγήτρια στην κινηματογραφική σχολή La Femis, σεναριογράφος απ’ τα 60’s, εδώ και 15 χρόνια σκηνοθέτις, και αρνείσαι τη σύνταξη. Τι κάνεις; Ίσως επειδή είσαι και ένθερμη οπαδός των πλαστικών επεμβάσεων, εφαρμόζεις πια (πάντα με τη βοήθεια της γραφίδας του γιου σου – κατά μάνα κατά κύρη) τις μεθόδους τού κόψε – ράψε, του filling, της λιπογλυπτικής και της ανάπλασης του… corpus των ταινιών σου. Δε θα πείραζε αν, κάπως έτσι, ενώ έχεις έρθει στη(ν auteur) ζωή ολόφρεσκια με «Το Γλυκό των Χριστουγέννων», δεν κατέληγες σε ακόμα ένα όχι αποκρουστικό αλλά ρυτιδιασμένο κωμειδυλλιακό «τράβηγμα» «το σόι μου μέσα» προστριβών, αναποδιών, συγκυριακών εμπειρικών καμπών, «καρδιακών» επιλογών και επανασύσφιγξης δεσμών.

Και η δική σου σύσφιγξη; Όνειρο θερινής νυκτός καθότι τα συμπτωματικά συναπαντήματα των δύο καρμικά διασταυρούμενων παράνομων πιτσουνακίων στην Κυανή Ακτή και στην Πλας ντε λα Κονκόρντ (στο «Πτήση για Δύο» η ζημιά γινόταν στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ, εδώ στο Eurostar) είναι κραυγαλέα βαλτά, τα «όλα στη φόρα» γκαγκ τρίτης ηλικίας (η «δικαίωμα στη ζωή» σκαμπρόζικη παραπλοκή του «Πρώτη Σειρά Πλατεία» στην ανοϊκή βαριάντα της) στηρίζονται στη μαγκουρίτσα τής μπαναλιτέ, η τροπή της – σωσία της μακαρίτισσας – σοφρολόγου (θυμήσου τη γυναικολόγο και τον ογκολόγο του «Change of Plans») που θεραπεύει ερωτικά τον ταλμουδικά σεβάσμιο χήρο σολίστ είναι η πιο άδοξη κόνξα του στόρι, η κυρία Βενσάν Κασέλ ως κοσμικιά bella είναι ένα ethnic στερεότυπο – στράφι όπως κι η κριτική του φιλμ στις πρακτικές τής nouveau riche μπουρζουαζίας (θα σιχαθείς να ακούς το ρεπερτόριο του Σινάτρα σε karaoke ορχήστρας απ’ τον Μεράντ), ενώ στη γενέθλια κορύφωση – διαφήμιση του εστιατορίου Maxim’s γίνεται το «έλα να δεις (και τις σεκάνς τραπεζώματος απ’ όλη την προαναφερθείσα φιλμογραφία σου)».

Δυνάμει συγγνωστά από έναν μη connoisseur αλλά φίλο του είδους (που ίσως αισθανθεί τα «το αίμα νερό δε γίνεται» ντεσού τζακιού και διασταύρωσης ξιφών αξιών / κουλτoύρας / κοσμοθεωριών αυτών των Γάλλων Κάιν και Άβελ, να προσέξει τις βανίλια / σοκολάτα ενζενί ντε Λαάζ / Πονσό, να βολτάρει με το βιζέρ που κυαλάρει όμορφα το lifestyle σήμερα του χωριού τού «Και ο Θεός Έπλασε τη Γυναίκα» και να χαρεί λίγα ευφυολογήματα), τα νυστεριάσματα αυτά της μαντάμ Τόμσον, ωστόσο, χτυπάνε ως ανυπόφορα κουσούρια στο φινάλε. ‘Όταν, ασπαζόμενο (κατά πώς λέει κι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας) τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή «οικογένειας», αυτό το family album αγαπησιάρικων ευτραπέλων φτάνει να «βάλει λόγια» στα ενσταντανέ θαλπωρής του (και το έχει κάνει ουκ ολίγες φορές νωρίτερα) ακόμη και για το ποιου είναι καθένα απ’ τα 3 μωρά που οι οριστικά συμφιλιωμένοι, naturellement, frères και ο ξεμωραμένα σοφός papa τους βγάζουν βόλτα στο Παρίσι. Να «φτιαχτεί». Αλλά να μη μας περνάει και για τόσο πτωχούς τω πνεύματι συγγενείς η γιαγιά…