του Άγγελου Μαύρου

Στο απρόβλητο εδώ «Denk Ich an Deutschland – Wir Ηaben Vergessen Ζurückzukehren» «μύριζε» τις τευτονικές αλλοιώσεις της ταυτότητας της τουρκικής Διασποράς μέσα στο ίδιο του το σπίτι στο Αμβούργο. Στο «Ο Ήχος της Πόλης» τις οσμές του μουσικού χαρμανιού της Ιστανμπούλ. Και, επιχειρώντας το κράμα τους με το παράγωγο να θυμίζει Χούμπερτ Σάουπερ εν είδει home(land) movie, στο τρίτο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους του ο (αυτοί οι Γερμανοί είναι φίλοι μας) Φατίχ Ακίν, έχοντας δει το χωριουδάκι τού πατέρα του θύμα ενός κακουργήματος με ελαφρά τη καρδία θύτη την εκτελεστική και δικαστική εξουσία, κομποστοποιεί το πενταετές χρονικό των κρατικών παρανομιών και αβαριών / της βιοϋποβάθμισης και της δυσαρέσκειας – στιλ Κερατέα στο πιο light συνιστωσών – των γηγενών / των μόνιμα επιβλαβών eco συνεπειών του, σε έναν κώδωνα κινδύνου για το κρυπτοδυσωδώς παθογενές των δομών της γείτονος και σε πρελούδιο του ρέκβιεμ της παρθένας επαρχίας.

Το μόνιμο προσωπικό του δημιουργού καθαρίζει εδώ: τα με εστίαση στους νοματαίους στερεά αντι-απόβλητα πανοραμίκ υπαίθρου της κάμερας τού Ερβέ Ντιε, το λαγαρό μοντάζ του Άντριου Μπερντ και, σε τέλεια επιλεγμένα σημεία, η post rocktronica μουσική αποκομιδή του Αλεξάντερ Χάκε. Και ό,τι έχουν συλλέξει ή παραγάγει, καταλήγει στο απόρριμμα – εδώ με την όχι αρνητική έννοια – αφήγησης αυτού του «Από Πού Πάνε για την (οθωμανική) Χαβούζα»: Τα λύματα της «δε βαριέσαι» απόφασης και των παλινωδιών της πολιτείας (προσέξτε τους πρώιμους ψεκασμούς… αρώματος στην εν λόγω «Φυλή», το ακατάβλητα κενό νοήματος spin doctoring του περιβαλλοντολόγου στο φακό και τις μετά παρατρεχάμενων και σταυροφιλημάτων επισκέψεις in situ του περιφερειάρχη, και αργότερα του διαδόχου του). Τη διαρροή τους στην ποιότητα ζωής των μάταια αντιτιθέμενων, δια της νομίμου οδού και δια ζώσης, κατοίκων (γέροι και νέοι με επιμολυσμένο παρόν και μέλλον «αποζημιώνονται» με μια εμφάνιση πρωτευουσιάνας τραγουδίστριας στο τοπικό φεστιβάλ).

Τέλος, με ενώστε-τις-τελείες αλληλουχία εικόνων απ’ το… βρώμικο μυαλό του auteur, το χύσιμό τους στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα (ενώ ένας παππούς κατεβάζει εναλλάξ νερό και τσίπουρο σα να μην υπάρχει αύριο), στα λεφούσια των πουλιών και τα σκυλιά που τρέφονται από τη χωματερή (και μαγαρίζουν τις καλλιέργειες τσαγιού, το βιός του πληθυσμού), στα κρυστάλλινα νερά της παραλίας (όπου κολυμπούν αμέριμνα παιδιά), στα ψάρια (αλιείς, η έτερη επικρατούσα ομάδα μεροκαματιάρηδων εκεί, ξεφορτώνουν ενώ αργότερα ένας τους καταβροχθίζει τα σαβρίδια του). Οι θεματικά ενημερωμένοι ίσως οσφρανθούν μια εσάνς ανακυκλωμένου, η «Ανατομία Ενός Εγκλήματος» εις βάρος της φύσης και των ανθρώπων δεν ψάχνει και δε βρίσκει α λα Έριν Μπρόκοβιτς ντοκουμέντα στο καλάθι των αχρήστων της Τραπεζούντας (το βοθρεύον θέρετρο), το fresco συμπόνιας της περιφέρειας που αργοπεθαίνει βορά στις ορέξεις μιας κεντρικής διοίκησης – user είναι μακριά από τέλειος ΧΥΤΑ. Αλλά ο παράδεισος, τού χωρίς κραυγές οικολογικού doc καταγγελίας με υλικό τον απλό άνθρωπο τουλάχιστον, είναι εδώ. Άσε το όχημα αυτό να αδειάσει πάνω σου, αυτό που περιέχει το βυτίο του δεν είναι ανθυγιεινό…