του Παναγιώτη Μήτσικα

Ο Μάρκο Κρόιτζπαϊντνερ (με κορυφαία στιγμή της καριέρας του το ημι-αυτοβιογραφικό «Sommersturm» του 2004) καταπιάνεται τούτη τη φορά με το δικαστικό δράμα. Η «Υπόθεση Κολλίνι» βρίσκει διανομή στη χώρα μας την 29^η Οκτωβρίου, ενάμιση περίπου χρόνο μετά την κυκλοφορία της στις γερμανικές αίθουσες, (λογικά) ελέω των συσχετισμών ορισμένων γεγονότων της ταινίας με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη ναζιστική κατοχή στην Ευρώπη.

Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας φέρελπις δικηγόρος τουρκικής καταγωγής, που αποφασίζει να εκπροσωπήσει νομικά έναν κατηγορούμενο για φόνο, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πως το θύμα είναι ένας από τους ανθρώπους που καθόρισαν την εφηβική του ηλικία και τον στήριξαν στα πρώτα του βήματα. Το φιλμ θα κινηθεί πέραν του δέοντος νωχελικά για την πρώτη του ώρα (τουλάχιστον), με τα αρχετυπικά αδιάφορα standard του διαδικαστικού, ειδικότερα ενόσω ο δικηγόρος αναλώνεται σε ολιγόλεπτα tête-à-tête με την παρελθοντική του «φλόγα» (και κόρη του θύματος) και τον αντίδικό του, έναν καταξιωμένο καθηγητή δικηγορίας που τον πατρονάρει σε κάθε του βήμα. Ο τελευταίος αποτελεί κλασικό παράδειγμα αντίρροπης δύναμης απέναντι στον καλοκάγαθο, αδέκαστο πρωταγωνιστή που έχει ως πρώτο μέλημα να λάμψει η αλήθεια.

Από τη στιγμή που ο (αμίλητος στο πρώτο μισό) κατηγορούμενος Φαμπρίτσιο Κολλίνι αποφασίζει να λύσει τη σιωπή του, το φιλμ αλλάζει ταχύτητα κι αρχίζει (επιτέλους) να παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, ξετυλίγοντας σταδιακά ένα πολύπλοκο κουβάρι μυστικών και ψεμάτων, το οποίο φτάνει μέχρι και τη δεκαετία του ’40. Αυτή η αλλαγή ρυθμού είναι και ο λόγος που η «Υπόθεση Κολλίνι» ξεφεύγει από τον βάλτο των τηλεοπτικής κοπής δικαστικών δραμάτων, αν και το βασικό πρόβλημα παραμένει: οι δύο ώρες διάρκειας επιδεχόντουσαν γενναίου «ψαλιδιού» στο μοντάζ. Δύο-τρία καίρια flashback στο τελευταίο ημίωρο καταφέρνουν να δώσουν την περαιτέρω δραματική βαρύτητα στα γεγονότα τα οποία εκτυλίσσονται στη δικαστική αίθουσα, σε αντίθεση με τις αναδρομές που λαμβάνουν χώρα στις αρχές της ταινίας, θέλοντας να ρίξουν παραπάνω φως σε πτυχές της σχέσης του δικηγόρου με το θύμα.

Αν και ο πρωταγωνιστής Ιλίας Εμπάρεκ δεν δείχνει σαν κάτι παραπάνω από διεκπεραιωτικός στο ρόλο του, δεν θα μπορούσαμε να πούμε το ίδιο για την ήρεμη δύναμη και την ποιότητα του Χάινερ Λάουτερμπαχ (θυμίζει κάπως τον Τζέρεμι Άιρονς) και, φυσικά, τον θρυλικό Φράνκο Νέρο, του οποίου οι εκφράσεις μας λένε περισσότερα απ’ όσο όλοι οι διάλογοι του φιλμ μαζί.

Η «Υπόθεση Κολλίνι» δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Αποτελεί ένα έργο όχι και τόσο πηγαίας δυναμικής που επιδιώκει (ή μάλλον αγωνίζεται…) να μας καθηλώσει για ένα δίωρο. Διαθέτει, όμως, μία ιστορία που έχει κάτι ξεκάθαρο να πει. Στις μέρες μας, αυτό το λες και… πολυτέλεια.