του Νίκου Παλάτου

Μπορεί «Η Ληστεία του Αιώνα» (2018) να έμοιαζε με την «Ένταση» (1995) των… φτωχών, διαθέτοντας επιπλέον ένα α λα «Συνήθεις Ύποπτοι» (1995) twist που την έκανε να μοιάζει με φάρσα, όμως, από τότε είχα σημειώσει πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Κρίστιαν Γκούντγκαστ είχε διανθίσει την πλοκή μ’ έναν εμφανή αέρα από «Fast & Furious». Τότε, η παράμετρος αυτή είχε να κάνει περισσότερο με τις (δευτερευούσης σημασίας) οικογενειακές σχέσεις μεταξύ των μελών της συμμορίας των κακοποιών. Σήμερα, η συγκεκριμένη συνθήκη αφορά το (ουσιαστικό) κομμάτι σύλληψης και εκτέλεσης της επικείμενης ληστείας, πετυχαίνοντας ένα ολοφάνερο (όσο και μη αναμενόμενο!) ψυχαγωγικό upgrade έναντι του original film.

Την πρώτη φορά που είδαμε τον αμφιβόλου ηθικής αστυνομικό ντετέκτιβ του Λος Άντζελες «Μπίγκ» Νικ Ο’Μπράιεν, την «πατούσε» από τον πανέξυπνο εγκληματία Ντόνι Γουίλσον, ο οποίος κατάφερε να ληστέψει με ταχυδακτυλουργικό τρόπο ολόκληρη Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων δίχως να τον πάρει μυρωδιά κανείς. Πιάνοντας τα πράγματα από εκεί που έμειναν προηγουμένως, βρίσκουμε τον Νικ να προσπαθεί να έρθει στα ίσα του, έχοντας ηττηθεί όχι μόνο στο αστυνομικό πεδίο (όπου θεωρεί πως είναι ο καλύτερος), αλλά και στο οικογενειακό, έχοντας καταντήσει να διαμένει (σχεδόν) στο αυτοκίνητό του. Ακούγοντας στις ειδήσεις για την κλοπή ενός τεράστιου ροζ διαμαντιού από το αεροδρόμιο της Αμβέρσας, ο Νικ έχει βάσιμες υποψίες πως πίσω απ’ αυτό κρύβεται ο Ντόνι. Αδυνατώντας να πείσει τους ανωτέρους του για το ασφαλές του συλλογισμού του, φεύγει από μόνος του για την Ευρώπη, όπου δίχως καθυστέρηση πέφτει πάνω στον άσπονδο φίλο του. Διαθέτοντας αξιοσημείωτη γαλλική προφορά και αναμφισβήτητο κύρος, ο Ντόνι ποζάρει στην Κυανή Ακτή ως μέγας έμπορος πολύτιμων λίθων με άκρες στην Αφρική. Ο πραγματικός του στόχος, όμως, είναι το Παγκόσμιο Κέντρο Διαμαντιών που εδρεύει στη Νίκαια. Ο Νικ τον πείθει (πολύ εύκολα είναι η αλήθεια) πως με την Αστυνομία δεν είδε προκοπή κι ότι έχει πια περάσει «απέναντι», καταφέρνει να γίνει μέλος της συμμορίας του Ντόνι, ρίχνει μια-δυο ιδέες για τη βελτίωση του καταστρωθέντος σχεδίου και η «δουλειά» παίρνει μπρος.

Το όλο κόλπο έχει κάτι από «Συμμορία των 11» (2001), εάν τα μέλη της σχεδίαζαν μία… «Ληστεία στο Ρίο» (2011). Ακολουθώντας τους τυπικούς κανόνες του genre, ο Γκούντγκαστ εκτός από ένα άκρως παράτολμο σχέδιο ληστείας ρίχνει στην κοσμοπολίτικη συνταγή και κάμποσα ψαγμένα gadgets, ακριβά αυτοκίνητα και λαμπερά parties μετά συντροφικών παρεξηγήσεων και προδοσιών. Ο χρόνος που ξοδεύεται μέχρι να μπούμε στο κατεξοχήν ζουμί της υπόθεσης, βέβαια, θα έπρεπε να είναι πιο σύντομος. Η πλοκή διακρίνεται από μια εμμονική προσπάθεια λεπτομερούς εξέτασης των κάθε είδους παραμέτρων του μπουκαρίσματος στις τεράστιες εγκαταστάσεις του Παγκοσμίου Κέντρου Διαμαντιών (οι οποίες απλώνονται σ’ ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο που μοιάζει με φρούριο!), με το σενάριο να ρίχνει συνεχώς διαβαθμισμένα εμπόδια στους επίδοξους ληστές. Η ιταλική Μαφία, αλλά και πρώην μέλη της συμμορίας του Ντόνι μπλέκουν με διάφορους τρόπους στην υπόθεση, μπερδεύοντάς την αδικαιολόγητα κι αυξάνοντας παράλληλα τόσο τη φιλμική διάρκεια όσο και την αναμονή για το… κυρίως πιάτο.

Όταν αυτό καταλήγει να σερβίρεται, όμως, οι προηγούμενες ατασθαλίες περισσότερο ξεχνιούνται παρά ενοχλούν. Η εκτέλεση της επιχείρησης, όσο και η διαφυγή από τον τόπο του εγκλήματος, πετυχαίνουν διάνα σε όλους τους ψυχαγωγικούς τομείς, με την καταδίωξη μετά πιστολιδίων στα περίφημα corniches της Κυανής Ακτής να επιβεβαιώνουν στο έπακρο τα περί… «Ντόμινικ Τορέτο και Σία» επιρροών. Το φινάλε υπόσχεται σίγουρη συνέχεια, την οποία (κρίνοντας από τούτο) ελπίζω να μην περιμένουμε επτά χρόνια μέχρι να φτάσει στη μεγάλη οθόνη. Να κάτι που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έλεγα όταν έβλεπα τον Τζέραρντ Μπάτλερ να σκάει μύτη μεθυσμένος και ξενύχτης στο ξεκίνημα της πρώτης «Ληστείας του Αιώνα»!