του Άγγελου Μαύρου

Από το δημοτικό του «Αγάπη στα Δεκάξι», στο… γυμνάσιο ενός φανατισμού στα όπλα αντίπαλων πλευρών και αγριοτήτων εποχής υπαιθρικού δράματος αθώων ή μη στο λούκι της Ιστορίας, η διδακτική ύλη έχει αλλάξει, αλλά όχι οι εν γένει επιδόσεις του Κώστα Χαραλάμπους, που στρατεύεται υπέρ μίας ουμανιστικής καταγγελίας της εμφυλιοπολεμικής μας τραγωδίας, με μπαϊράκι του είδους «οι παρωπίδες, οι κτηνώδεις πρακτικές και τα προσχήματα της με το ζόρι ιδεολογίας, η παράνοια και – ως viral – οι παράπλευρες απώλειες της βίας, συν η πόλωση, το σχίσμα και το σπάραγμα του λαού, θύτη και θύματος μίας πράξης οιονεί εθνοκτονίας».

Σου έχει ξαναεπιτεθεί το όλο τάγμα ελεγείας αυτοδικίας, ενώ «Ψυχή Βαθιά» πήρε κι εκείνη τα βουνά, αλλά την ψιλοέσφαξαν στο γόνατο η κατσαπλιάδικη ακαμψία φυσικών μέσων Σαμαρά και τα ψηφιακά άσφαιρα φυσέκια εφέ εκρήξεων πυρίτιδας. Σίγουρα αμύνεται καλά ο καπετάνιος τεχνικά: «Μίλα, ρε», μου είπαν, για συνθέσεις κάδρων και το στήσιμο σκηνών ανθρωποαισχών α λα Έλεμ Κλίμοφ σε χρόνους/τόπους/χρώματα Θόδωρου Αγγελόπουλου, ενώ από τους αγωνιστές της διανομής η cult έκπληξη είναι ο Σπύρος Μπιμπίλας ως νέος Αρτέμης Μάτσας. Ανεξίτηλα ότι «Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο», όμως, ούτε λόγος. Κι ας μου σκάσει από το κόμμα διαγραφή…