του Νίκου Παλάτου

Μετά την επιτυχία και την αναγνώριση μέσω των «Άθικτων» (2011), ο Ομάρ Σι μοιάζει καταδικασμένος να παίζει περίπου τον ίδιο ρόλο… συνεχώς. Εδώ είναι ξανά ο έξω καρδιά τύπος, που η μοίρα θα του παίξει μερικά περίεργα παιχνίδια, στο remake μιας πολύ μεγάλης μεξικάνικης επιτυχίας του 2013, με τίτλο «No Se Aceptan Devoluciones», η οποία δεν είχε βρει διανομή στη χώρα μας. Η γαλλική αυτή εκδοχή ισορροπεί ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, προσαρμοσμένη απόλυτα στα χαρακτηριστικά τού πρωταγωνιστή της, αλλά το κάνει τόσο άτσαλα που περισσότερο από το να ισορροπεί δείχνει να χαροπαλεύει.

Ξεκινά σαν καθαρόαιμη ανάλαφρη κομεντί, με γρήγορο ρυθμό και χαλαρή διάθεση, η οποία κατά το πρώτο εικοσάλεπτο φέρνει στο νου το «Ένα Μωρό για Τρεις», με έναν όμως πατέρα αντί της τριπλέτας του προ τριακονταετίας αμερικάνικου hit (που ήταν επίσης… remake και δη γαλλικό). Καθώς όμως το οκταετές άλμα στον χρόνο γίνεται τόσο γρήγορα στην εξέλιξη της υπόθεσης, οπότε βρίσκουμε τη μικρή Γκλόρια κανονικό κοριτσάκι πια, με τον πατέρα της Σαμιουέλ να έχουν τακτοποιηθεί όμορφα και ωραία περνώντας ζωή χαρισάμενη στο Λονδίνο, καταλαβαίνει κανείς πως ο σκηνοθέτης Ουγκό Ζελάν έχει στο μυαλό του κάτι άλλο από μια κωμωδία για τις δυσκολίες τού να είναι κανείς ανύπαντρος πατέρας. Αυτό γίνεται πιο φανερό άμα τη επιστροφή της εξαφανισμένης έως τότε μητέρας, με το φιλμ να κάνει μια στροφή σε γλυκανάλατη οικογενειακή κομεντί, ύστερα δικαστικό δράμα τύπου «Κράμερ Εναντίον Κράμερ», με κερασάκι στη μάλλον άνοστη τούρτα την απαραίτητη melo νότα, που εκτός από εντελώς αχρείαστη, έρχεται με τρόπο εκβιαστικό.

Οι καταστάσεις που περιγράφονται θυμίζουν περισσότερο ταινία… επιστημονικής φαντασίας και όχι σοβαρό δράμα χαρακτήρων. Ο Σαμιουέλ, αφού βρίσκεται με ένα μωρό στην αγκαλιά, που δεν έχει ιδέα τι να το κάνει, ακολουθώντας το μόνο στοιχείο που γνωρίζει για τη διεύθυνση της μητέρας του, παίρνει το πρώτο αεροπλάνο που βρίσκει μπροστά του για το Λονδίνο (ούτε μια αλλαξιά ρούχα δεν παίρνει μαζί του, τόσο άμεσα αναχωρεί!) και μαζί με το νεογέννητο αρχίζουν την περιπλάνηση στους δρόμους της αγγλικής πρωτεύουσας, στην οποία για έναν μαγικό λόγο όλοι μιλούν άπταιστα γαλλικά, κάτι πολύ βολικό γι’ αυτόν, μιας και από αγγλικά δεν σκαμπάζει γρι. Όταν αντιλαμβάνεται πως η μητέρα της μικρής δεν πρόκειται να βρεθεί εκεί, μένει μόνος, άφραγκος, αλλά και με ένα μωρό σε μια ξένη πόλη. Δεν χρειάζεται, ασφαλώς, να είναι όλα τα φιλμ παρόμοιου προβληματισμού με (ας πούμε) «Το Παιδί» (2005) των αδελφών Νταρντέν, το οποίο παρουσίαζε την εντελώς μαύρη πλευρά του θέματος. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι την εντελώς light προσέγγιση, του να βρίσκεται άγνωστος gay παραγωγός τηλεοπτικής σειράς, τον οποίο ο μπαμπάς Σαμιουέλ γνωρίζει στον υπόγειο, τις πρώτες ώρες παραμονής του στο Λονδίνο επειδή είναι γοητευτικός, μετά εκείνος από το ίδιο κιόλας βράδυ να του ανοίγει το σπίτι του καθώς τον λυπάται και στη συνέχεια να τον κάνει διάσημο cascadeur, προσφέροντάς του οικονομική άνεση που ούτε είχε ποτέ φανταστεί, οι (εύκολες) συμπτώσεις είναι μάλλον αρκετές. Περισσότερο μάλιστα με παραμύθι κάνει όλο αυτό, παρά με κάτι που έχει στοιχειώδη βάση. Παραμύθι που από μια άλλη σκοπιά δένει ασορτί με το σπίτι στο οποίο μεγαλώνει την κόρη του ο επιτυχημένος πλέον μπαμπάς, το οποίο μοιάζει με Euro Disney τσέπης, με τσουλήθρες και ένα σωρό άλλα παιχνίδια, με καθημερινά τραγούδια και χορούς, βγαλμένα μέσα από τα όνειρα του κάθε ανήλικου τέκνου. Η εξαφάνιση της μητέρας δεν αιτιολογείται σε κανένα σημείο του σεναρίου, ούτε φυσικά η απρόσμενη εμφάνισή της μετά από τόσα χρόνια. Προσπαθώντας να κρύψει την αλήθεια από την κόρη του, ο Σαμιουέλ έχει σκαρφιστεί μια ολόκληρη ιστορία, παρουσιάζοντάς τη σαν… υπερπράκτορα που ταξιδεύει διαρκώς ανά τον κόσμο, κάτι που η πανέξυπνη κατά τα άλλα κόρη του το έχει δεχτεί, χωρίς να της κάνει και τόση έκπληξη που για δέκα περίπου χρόνια δεν έχει πατήσει το πόδι της στο σπίτι. Όταν συμβεί κι αυτό, τα πράγματα θα πάρουν μια προβλέψιμη πορεία, από την όψιμη οικογενειακή γαλήνη στη μάχη για την κηδεμονία του παιδιού, που γίνεται με έναν τόσο πομπώδη τρόπο και δεν κολλάει με τίποτε από όσα έχουν προηγηθεί.

Ο παραλληλισμός του θάρρους που επιδεικνύει ο Σαμιουέλ ως ατρόμητος cascadeur με αυτό της ανάληψης των πατρικών καθηκόντων, χωρίς να έχει καμιά απολύτως πρότερη επιδίωξη περί τούτου, είναι μεν απλοϊκός αλλά λειτουργεί με καλοδεχούμενο τρόπο, χάρη κυρίως στην παιδικότητα της μικρής Γκλόρια, η οποία παρουσιάζεται ως φύλακας – άγγελος του πατέρα της στα δύσκολα stunts που αυτός επιχειρεί και από τα οποία δείχνει να αντλεί δύναμη. Στο πλάι τού μικρού κοριτσιού όλοι οι δεύτεροι ρόλοι είναι μονοδιάστατες καρικατούρες (ειδικά αυτός του gay καλού Σαμαρείτη μεγαλοπαραγωγού), με τον Ομάρ Σι κάπως να διασώζεται, χάρη κυρίως στην αστείρευτη ενέργειά του και ουχί από το ερμηνευτικό του ταλέντο. Το δε συμπέρασμα, πως κάθε γονιός οφείλει να κάνει το καλύτερο δυνατό για το παιδί του, φλερτάρει με τη δημαγωγία, αλλά, με τον τρόπο που παρουσιάζεται εδώ, και με την αφέλεια. Το «Αύριο» δεν είναι πάντα μια καλή αρχή.