του Ηλία Φραγκούλη

Η πρώτη ταινία με ήρωες τους Deadpool και Wolverine κάτω από την ομπρέλα της Disney είναι ένα… εξαντλητικό καρναβάλι αυτοαναφορικού «κανιβαλισμού», γκροτέσκας βίας, κουβάδων CGI αίματος και αδιάκοπης χρήσης της f word. Μέχρι την πρώτη ώρα τα πράγματα είναι υποφερτά και σχετικά ψυχαγωγικά, όμως, στο υπόλοιπο «Deadpool & Wolverine» η αποσπασματικότητα και το χυμαδιό του σεναρίου, η απόγνωση που βγάζουν τα (δήθεν «fun» κι ενίοτε γεροντικά) cameos και το απέθαντο των ηρώων (που ειλικρινά κουράζει) σε κάνουν να εύχεσαι να υπήρχε ένα εναλλακτικό multiverse και για σένα, μπας και μπορούσες να τρυπώσεις εκεί με ασφάλεια μέχρι να τελειώσει το φιλμ!

Πλέον, τα φιλμ της Marvel μαστίζονται από τον κορεσμό αυτού του πολυσυμπανικού «ευρήματος», το οποίο καταπλακώνει κάθε έννοια ιστορίας και αφηγηματικότητας στις παραγωγές της. Δεν αρκεί το «άλλοθι» του φανταστικού, πια, για να κάνει τα στραβά μάτια ο θεατής! Η αλήθεια είναι πως και τούτη η ταινία ανακυκλώνει… μία από τα ίδια, δίχως να έχει «στροφάρει» κανένας εγκέφαλος του Χόλιγουντ, ώστε να παρουσιαστεί κάτι το πρωτότυπο ή ανανεωτικό. Στην αρχή αφήνεσαι με την προδιάθεση πως θα σπάσεις πλάκα. Και μέχρι ενός σημείου λειτουργεί ο θρασύτατος χαβαλές που σου είναι ήδη γνώριμος από τις δύο προηγούμενες ταινίες του συγκεκριμένου franchise. Τα «αστειάκια» για την αγορά της Fox από την Disney αντέχουν για λίγη ώρα και το μισοθαμμένο logo του πάλαι ποτέ θρυλικού studio ως «prop» σ’ ένα junkyard… άπατων υπερ-ηρώων είναι αληθινά ξεκαρδιστικό. Θαρραλέο και το… κράξιμο στη φετινή «Furiosa» και τη σειρά ταινιών του «Mad Max», όμως, χωρίς να προσφέρει κάτι το απογειωτικό σε δράση ή μια υποπλοκή με ουσιαστικής σημασίας εξέλιξη. Πέραν αυτών… ο Wolverine σφάζει με τις μεταλλικές του λεπίδες τον Deadpool, εκείνος απαντά με σπαθιά και μαχαίρια, το (ψηφιακό) αίμα πλατσουρίζει στην οθόνη, αλλά οι τεράστιες σε διάρκεια μάχες τους δεν καταλήγουν ποτέ πουθενά διότι… πρόκειται για «απέθαντους» χαρακτήρες! Θα σηκωθούν ξανά και θα σφαχτούν ξανά!

Κάπου στα μισά, λοιπόν, όταν το ενδιαφέρον για τα δρώμενα ξεφουσκώνει, το «Deadpool & Wolverine» βγάζει από το μανίκι ένα μικρό τσούρμο από ξεχασμένους ήρωες ταινιών της Marvel, που λες και θέλει να εισάγει σ’ ένα (συνολικά τεράστιο) μπουλούκι του MCU, το οποίο θ’ αποτελείται από κάθε superhero φιλμικού franchise της εταιρείας (Θεός φυλάξοι!). Το στοιχείο αυτό αποτελεί δέλεαρ μονάχα για τα πλέον πωρωμένα fanboys, που ανά στιγμές θα εκσπερματίσουν από χαρά και ικανοποίηση. Για τους υπόλοιπους… κανονικούς ανθρώπους, θα αντιπροσωπεύει κυρίως την ατάκα… «Πω πω, πόσο γέρασε κι αυτός / αυτή!». Αν όχι και ένα… «Ποιος είναι αυτός / αυτή;»!

Είναι τραγικό, βγαίνοντας από το σινεμά, να σκέφτεσαι πως τούτη η ταινία δεν προσφέρει ούτε μία σκηνή ανθολογίας! Κάτι που θ’ αφήσει εποχή και θα χαραχτεί στη μνήμη παντοτινά. Τα opening credits; Ο Κουέντιν Ταραντίνο θα χασκογελά! Τη σεκάνς με τους… αμέτρητους Deadpool που ξεχύνονται σ’ ένα γήινης γειτονιάς σοκάκι από κάθε multiverse για να μονομαχήσουν με τον πρωταγωνιστή Deadpool; Ο Τσαν-Γουκ Παρκ θα κυλιέται στα πατώματα! Εγώ; Μόλις μία μέρα μετά την προβολή του φιλμ κι έχω αρχίσει να το σβήνω από την timeline της ζωής μου. Ένα σύμπαν το ‘χω, βλέπεις…