του Ηλία Φραγκούλη

Τυπική περίπτωση θρίλερ με πλοκή… «ου μπλέξεις», στηρίζεται κατά πολύ στη θετική παρουσία της Έμμα Τόμσον, η οποία υπηρετεί τον ρόλο της με σοβαρότητα, όσα κενά κι αν έχει το σενάριο και η αφήγηση. Αυτά, άλλωστε, είναι και τα ουσιαστικά εμπόδια που δεν σου επιτρέπουν ν’ απολαύσεις ακόμη περισσότερο το «Στα Βάθη του Χειμώνα».

Σε μία απομακρυσμένη έκταση της Μινεσότα (αν και τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν σε χιονισμένα τοπία της… Φινλανδίας και της Γερμανίας!), χωρίς επαφή με τον πολιτισμό ή… την κινητή τηλεφωνία, η Μπαρμπ αναζητά τη λίμνη όπου πρωτογνώρισε τον αγαπημένο της Καρλ, έτσι ώστε να εκπληρώσει την τελευταία του επιθυμία και να σκορπίσει εκεί την τέφρα του. Θα ζητήσει βοήθεια από έναν άγνωστο άνδρα σε σπίτι που εντοπίζει μέσα σε παραπλήσιο δάσος, όμως, τα ίχνη από αίμα που θα παρατηρήσει πάνω στο χιόνι θα την ανησυχήσουν και θα την υποψιάσουν για κάτι άσχημο που μπορεί να συμβαίνει εκεί. Όντως, ο άνδρας και η σύντροφός του έχουν απαγάγει μια νεαρή κοπέλα, την οποία σκοπεύουν να μεταφέρουν σε κοντινή πόλη με σκοπό να… χειρουργηθεί. Παρά τη θέλησή της, προφανώς. Δεν ακούγεται καλό!

Η συνέχεια είναι σχετικά προβλέψιμη, καθώς η Μπαρμπ κάνει όλες τις λάθος κινήσεις (που το κοινό θα ουρλιάζει εντός της αιθούσης για να μην κάνει!), νομίζοντας ότι βοηθά την κρατούμενη και δεμένη στο υπόγειο Λέια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να καταλάβει (κι εμείς μαζί, για κάμποση ώρα) ποια είναι τα ακριβή σχέδια του ζευγαριού και σε τι αποσκοπούν. Το σενάριο παραλείπει διαρκώς ουσιώδεις πληροφορίες, λες κι έτσι θα δημιουργήσει ένα κάποιο σασπένς, ενώ από την άλλη δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απέναντι στις λεπτομέρειες του παρελθόντος της Μπαρμπ και του Καρλ, με απανωτά flashback τα οποία τονίζουν μια αγάπη αρκετά βασανισμένη από κακουχίες της ζωής, για να προκαλέσουν στον θεατή συναισθηματική φόρτιση (η οποία κορυφώνεται στο φινάλε), αφήνοντας το πραγματικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι να βυθίζεται στην ασάφεια!

Η εξέλιξη είναι ολίγον… παλαβή (σε «ευρήματα»), όμως, το φιλμάρισμα τηρεί τους κλασικούς κανόνες του κινηματογραφικού είδους, η παραγωγή είναι άρτια και το καστ… το προσπαθεί. Αυτό που σώζει το «Στα Βάθη του Χειμώνα» είναι το σχετικά ανατρεπτικό (επιτέλους!) κλείσιμό του, μία απόφαση που προσφέρει μία έντονα λυρική σεκάνς, την οποία υποστηρίζει υποκριτικά (και άξια) η Τόμσον. Απλά, είναι λίγο κρίμα που η υπόλοιπη ταινία δεν το χειρίστηκε τόσο έξυπνα, πρωτότυπα και θαρραλέα.