του Νίκου Παλάτου

Νέοι «Άθικτοι» (2011) μας βρήκαν, κατά τα φαινόμενα. Όπως το συμπαθές μέγα ταμειακό σουξέ εκ Γαλλίας άρχισε να γνωρίζει remake σε διάφορες χώρες και γλώσσες (εκ των οποίων η αργεντίνικη και η αμερικανική version πέρασαν από τα καθ’ ημάς, ως «Λατίνοι και Άθικτοι» και «Η Θετική Πλευρά της Ζωής», αντίστοιχα), έτσι και το, όχι το ίδιο επιτυχημένο στα ταμεία αλλά με πάμπολλες φεστιβαλικές διακρίσεις και εξίσου (κατά τη γνώμη μου) συμπαθές βέλγικo «Hasta La Vista» (2011) τυγχάνει πλέον της ίδιας «περιποίησης». Τούτη η αμερικανική εκδοχή της ίδιας ιστορίας έρχεται μετά την ολλανδική του «Adios Amigos» (2016), η οποία λόγω χώρας προέλευσης προφανώς ξέφυγε από τη ντόπια διανομή (σαρκασμός). Ας μην ανησυχούμε, όμως. Εάν οι Ιταλοί ή οι Αργεντίνοι ασχοληθούν με το θέμα, είναι βέβαιο πως σε κάποιο από τα προσεχή καλοκαίρια θα το μάθουμε κι εμείς από πρώτο χέρι…

Όπως κάθε remake που… σέβεται τον εαυτό του, το «Έλα Όπως Είσαι» στέκει ως φανερά κατώτερο του original, μοιάζοντας με άτσαλη αντιγραφή μιας βασισμένης σε αληθινά γεγονότα αρχικής ιδέας, που ως τέτοια κατάφερνε να βγάζει γέλιο, έστω σε crowd-pleaser στυλ. Ακόμα χειρότερα, το μοναδικό στοιχείο που αφαιρέθηκε από το διασκευασμένο σενάριο ήταν αυτό που ίσως να πρόσθετε μια κάπως πικάντικη γεύση στο όλο πράγμα. Η (υποτιθέμενη) μη κατανόηση της φλαμανδικής γλώσσας από την οδηγό των τριών φίλων, οι οποίοι με λαχτάρα οδεύουν στο ξεπαρθένιασμα, έδινε έναν αθυρόστομο και σαρκαστικό τόνο στο «Hasta La Vista», κάτι που εδώ εκλείπει, μιας και όλοι ομιλούν απταίστως την αγγλικήν. Όλα είναι «τακτοποιημένα» και εν τέλει άχρωμα στο american road trip του Σκότι, του Ματ και του Μο, καθώς διασχίζουν τη χώρα με τελικό τους προορισμό τον σεξουαλικό «παράδεισο» του Καναδά.

Σε ό,τι αφορά το γενικό πλαίσιο του στόρι, όποιος έχει υπόψη του την αρχική πηγή, ας μην αναμένει την παραμικρή έκπληξη. Ο σχεδόν τυφλός Μο, ο παραπληγικός Σκότι και ο ανάπηρος εξαιτίας ανίατης ασθένειας Ματ, με τα πολλά, τολμούν να φύγουν από τα σπίτια τους, θεωρώντας πως ήρθε επιτέλους η ώρα να κάνουν sex. Το ριψοκίνδυνο ταξίδι τους ξεκινά έχοντας σαν οδηγό τού van, το οποίο έχουν μισθώσει, την πρόσχαρη Σαμ (που λόγω ονόματος, περίμεναν να είναι… άνδρας), αφού προηγουμένως έχουν βρει τρόπο να ξεγελάσουν τις οικογένειές τους, καθώς ήταν εκ προοιμίου βέβαιο πως ουδείς εξ αυτών θα έπαιρνε άδεια για να κάνει κάτι τέτοιο. Στην πορεία τους προς Μόντρεαλ θα αναγκαστούν να τα βγάλουν πέρα με αχώνευτους κωλοπαιδαράδες σε club του Σικάγο, να ξεφύγουν εκ νέου από τις δαγκάνες των γονιών, που στο μεταξύ έχουν πάρει μυρωδιά τι παίζει κι έχουν βγει στο κατόπι τους, αλλά και να αντιπαρέλθουν πρόβλημα υγείας της Σαμ, το οποίο τους αφήνει αμανάτι στη μέση του πουθενά.

Επιδιώκοντας να υπογραμμίσει τη γοητεία της παράνομης περιπέτειας, συνεπικουρούμενης από τις πρόσθετες δυσκολίες που εξαιτίας της αναπηρίας των τριών φίλων προκύπτουν, το remake τούτο του Ρίτσαρντ Γουόνγκ (ποιου;) αποτυγχάνει σχεδόν στα πάντα, αφού σε καμία περίπτωση δεν πείθει πως οι τρεις παλιόφιλοι διατρέχουν κάποιου είδους κίνδυνο άπαξ της φυγής από το σπίτι. Γυρισμένο με ρυθμό και αισθητική που παραπέμπει σε TV series, το φιλμ δεν είναι παρά μία συρραφή από αναποδιές και εμπόδια ενός «απαγορευμένου» ταξιδιού, μέχρι να επέλθει η λύτρωση της εκπλήρωσης του ονείρου. Το κυνήγι τού «εδώ και τώρα» sex φέρνει σε κάτι από τη σχετική αχαλίνωτη εφηβική ορμή του «American Pie» (1999), άνευ όμως της χύμα καφρίλας εκείνου, μιας και τα κινητικά προβλήματα της παρθένας αμερικάνικης τριπλέτας εδώ φαίνεται να έχουν περάσει χαλινάρι στην ολούθε σαρκαστική διάθεση, που οι πρώτοι διδάξαντες σε θέματα περί αγοραίου έρωτος Βέλγοι «συνάδελφοι» είχαν επιδείξει.

Το μόνο που μένει είναι η εναλλαγή του (άστοχου) χιούμορ με προβλεπόμενες καταστάσεις συγκινησιακής φόρτισης, που φυσικά είναι όσο γλυκανάλατες μπορεί κανείς να φανταστεί. Εκεί που τα «Μαθήματα Ενηλικίωσης» (2012) έπιαναν το θέμα της σεξουαλικής ικανοποίησης των αναπήρων με μία ακομπλεξάριστη ερεθιστικότητα, τούτη η επανάληψη της διδακτέας ύλης προτάσσει την ανίατη ασθένεια του Ματ ως τυρί στη φάκα των επιδιωκόμενων δακρύων, εναλασσόμενη με το δήθεν feelgood χιουμοριστικό ραπάρισμα του Σκότι, ο οποίος πάντα βρίσκει τις ρίμες για να εκφράσει αυτό που νιώθει. Όπως, όμως, και να εκφράζεται έκαστος εκ των τριών… «Παρθένων Ετών 40» (2005) παλιόφιλων, περισσότερο με άτακτο παιδί που μόλις έκανε τη ζημιά μοιάζει (με μοναδική πειστική αντίδραση, τη φάση με τα κινητά τηλέφωνα), παρά με κάποιον που είναι έτοιμος να ζήσει το όνειρό του.