του Ηλία Φραγκούλη

Μοιάζει με κοινωνική σάτιρα το «Club Zero», όμως, για να καταφέρεις ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα κριτικής στη νέα κατάσταση πραγμάτων, ηθικά και πολιτικά, με χιουμοριστικά καυστικό τρόπο, οφείλεις να αντιλαμβάνεσαι το τι εστί… αστεϊσμός. Ατυχώς, η Γέσικα Χάουσνερ, ως «προϊόν» φεστιβαλικών διοργανώσεων και με την αυστριακή… κλινικά «νεκρή» ψυχρότητα που κυλά στο αίμα της (και μεταγγίζει και στο έργο της), αδυνατεί να υποστηρίξει τούτο το genre επαρκώς, προκαλώντας μία αίσθηση αποστροφής στον θεατή, ο οποίος αντί να λάβει το (όποιο) μήνυμα, καταλήγει να δυσφορεί όλο και περισσότερο σταδιακά, και με τον ρυθμό και με τη στάση της δημιουργού απέναντι στο θέμα του έργου, που από ειρωνική μετατρέπεται σε άστοχη επίδειξη… αδιαφορίας!

Γόνοι μεγαλοαστών δέχονται να παρακολουθήσουν ένα σεμινάριο διατροφολογίας στο elite ιδιωτικό σχολείο τους, αποδεχόμενοι τυφλά τα εύσημα γνώσης της αντίστοιχης επιστήμης από μία νεαρή δασκάλα που θα τους καθοδηγήσει σε μια πορεία «αποτοξίνωσης» από την τροφή. Αρχικά, με το άλλοθι της προσωπικής ευεξίας και κάτι αρλούμπες περί καθήκοντος προς το περιβάλλον, θα τους αναγκάσει να τρώνε όλο και λιγότερο, φτάνοντας στο ακραίο σημείο να τους ζητήσει να μην τρώνε απολύτως τίποτα καθημερινά!

Επιχειρώντας να σαρκάσει κυνικά (και ταξικά…) τα διάφορα trends που επέβαλαν την ανορεξία έως και την κουλτούρα του βιγκανισμού στον δυτικό πολιτισμό, η Χάουσνερ αγκομαχάει για να εκσυγχρονίσει όλο αυτό το «πακέτο» τάσεων, μπλέκοντας τα πάντα σ’ ένα πλαίσιο «πολιτικής ορθότητας» που ξεπερνά τη λογική και την εστίαση σε κάποια συγκεκριμένη στόχευση «ηθικού διδάγματος». Η δασκάλα και οι μαθητές της αρχίζουν να μοιάζουν με αίρεση που απλά «πιστεύει» σε ένα είδος «ανώτερης» μα εντελώς ασαφούς ζωής, μέσα σε ένα αφηγηματικό και στιλιστικό ύφος γυμνής αισθητικής και «απόστασης» και από ιστορία και από χαρακτήρες. Δίπλα στο σινεμά του συμπατριώτη της Ούλριχ Ζάιντλ (για παράδειγμα), εδώ το αποδομημένα παγερό ύφος δείχνει σκέτα «προκάτ», δίχως βάθος, δίχως τη διάθεση ειλικρινούς απόγνωσης ή συναίνεσης στα δρώμενα. Η σκηνοθεσία γίνεται ένας τύπος «αναισθητικού» μέσα στον ψυχισμό του έργου, λες και κάποιος σε προετοιμάζει για το χειρουργείο, μα στο φινάλε σε έχει παρατήσει στον διάδρομο μιας κλινικής μέχρι… να πέσεις σε κώμα;

Για να καταλάβει κανείς καλύτερα το… φιάσκο της Χάουσνερ, αξίζει να αναζητήσει ένα φιλμ που λειτουργεί (σωστά) στον αντίποδα του «Club Zero», το (δίχως ελληνική διανομή) «Swallow» του πρωτοεμφανιζόμενου (το 2019) Κάρλο Μιραμπέλα-Ντέιβις. Εκεί, η (αρκετά ευφυής) μεταφορά δεν… κατάπινε όλο το έργο. Όχι ότι εδώ υπάρχει και τρόπος να το «χωνέψεις».