του Νίκου Παλάτου

Καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιπενταετούς έγγαμου βίου της, η Μαρία ήταν πιστή οπαδός της πολυγαμικότητας, αφού έτσι (λέει) είναι η φύση του ανθρώπου κι έτσι είναι (και) το Παρίσι. Ο σύζυγός της, Ρισάρ, δεν έχει πάρει χαμπάρι όλα αυτά τα χρόνια τους δεκάδες εραστές της γυναίκας του, μέχρι που υποπίπτει στην αντίληψή του sms στο κινητό της, το οποίο του προσφέρει την αλήθεια στο πιάτο. Εκείνη παραδέχεται με τη μία τις απιστίες της, καθώς αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της θεωρίας που έχει αναπτύξει, αποφασίζοντας στη στιγμή να εγκαταλείψει τη συζυγική εστία. Δεν θα πάει μακριά, αφού θα πιάσει το δωμάτιο 212 στο ακριβώς απέναντι ξενοδοχείο, το οποίο προσφέρει πανοραμική θέα στο διαμέρισμά της. Προς μεγάλη της έκπληξη, όμως, ο σύζυγός της βρίσκεται ήδη εκεί και την περιμένει. Όχι ακριβώς ο ίδιος όπως είναι σήμερα, βέβαια, αλλά ο εικοσάχρονος εαυτός του, με το δωμάτιο να έχει χώρο για την πρώην ερωμένη του, που κάποτε του παρέδιδε μαθήματα πιάνου, αλλά και τη μητέρα της, τη γιαγιά της, πολλούς από τους πρώην εραστές της, ακόμη και για τον αγαπημένο της… Σαρλ Αζναβούρ, ο οποίος ξέρει καλά τα παιχνίδια της καρδιάς. Ο έρωτας θέλει φαντασία και η Μαρία, όπως φαίνεται, διαθέτει απεριόριστη τέτοια.

Ο φεστιβαλικός Κριστόφ Ονορέ (πρόκειται για την έκτη ταινία του που έκανε πρεμιέρα στις Κάννες, συγκεκριμένα στο τμήμα Un Certain Regard) είχε μάλλον στο μυαλό του έναν συνδυασμό που θα έφερνε σε μία φανταστική α λα «Απίθανες Ιστορίες» (2003) αναπόληση των αισθηματικών πεπραγμένων μιας ολόκληρης ζωής, με μία γερή δόση από «Απρόσμενο Έρωτα» (1998) και ερωτήματα του τύπου «τι θα συνέβαινε αν…». Καταλήγει, όμως, να θυμίζει μια ξέπνοη art-house ρέπλικα από τα αποκαρδιωτικά «Φαντάσματα των Πρώην» (2009), που μπροστά σε τούτο μοιάζουν με ορισμό του σινεμά της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης. Δεν το λες ακριβώς επιτυχία, δηλαδή.

Έχουμε να κάνουμε ξανά μανά με μία γαλλική κομεντί κρεβατοκάμαρας, η οποία ναι μεν απέχει μίλια από τη λαϊκή εκδοχή του είδους που δεκάδες φορές έχουμε δει τα τελευταία καλοκαίρια, αφού εδώ υπάρχει το «όραμα» του auteur, η οποία όμως ουδόλως διαφοροποιείται ως αποτέλεσμα, μιας και από πολύ νωρίς η παρακολούθησή της γίνεται αφόρητη. Η Μαρία επανεξετάζει τα αισθηματικά της πεπραγμένα και μπλεξίματα με έναν τρόπο που αναμιγνύει το φανταστικό με την πραγματικότητα της άστατης ερωτικής της ζωής, δείχνοντας όμως μια σαφέστατη αδυναμία να κατανοήσει τι ακριβώς είναι αυτό που επαναπροσδιορίζει. Είναι η δική της ζωή ή εκείνη του συζύγου της, ο οποίος για έναν ακατανόητο για εκείνη λόγο τής έμεινε πιστός όλα αυτά τα χρόνια, αποκρούοντας την ασφυκτική πίεση της δασκάλας του πιάνου, που ήταν τρελά ερωτευμένη μαζί του και ονειρευόταν τα παιδιά τα οποία θ’ αποκτούσε με αυτόν (αν και η διαφορά ηλικίας τους… μέχρι και κατηγορία αποπλάνησης ανηλίκου σήκωνε!);

Με επιρροές από nouvelle vague, συνοδεία άπειρου γυμνού από τη Μαστρογιάνι (μαζί με σκηνές σεξ, τις οποίες το κοινό των θερινών γαλλικών κομεντί δεν έχει συνηθίσει), ο Ονορέ εξερευνά τα μονοπάτια της προσωπικής ενδοσκόπησης, υπό το πρίσμα ενός «μαγικού» ρεαλισμού. Αντιπαραβάλλει το ηθικό χάσμα του νεανικού χθες και του ώριμου σήμερα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως το δεύτερο στην περίπτωση της Μαρία δεν υπάρχει, μιας και η ίδια δείχνει σταθερά αμετανόητη για τα αμαρτήματα του παρελθόντος. Από νωρίς (μέσω της απερίγραπτης εισαγωγικής σεκάνς του τριολέ μπανιστηριού), πλάθει την εικόνα μιας μονίμως πεινασμένης σεξουαλικά μεγαλοκοπέλας, που εκείνη ουδέποτε δείχνει διατεθειμένη να εγκαταλείψει. Η χαώδης διαφορά χαρακτήρα ανάμεσα σε αυτήν και τον άντρα της δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για το πως αυτοί ο δύο έχουν μείνει τόσα χρόνια παντρεμένοι, αν και αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στις απορίες που δημιουργεί η «κουλή» ανάμειξη πραγματικότητας και φαντασίας. Δικαιολογούνται εν μέρει οι σεναριακές τρύπες, αν δεχτούμε το είδος στο οποίο κατατάσσεται το φιλμ, όμως μία κάποια απάντηση για το κουβεντολόι ανάμεσα στους δύο Ρισάρ, όπως και στο αντάμωμα των δύο δασκάλων του πιάνου, καλό θα ήταν να υπήρχε. Το δε «εύρημα» με το μωρό – κούκλα καλό θα ήταν να μην υπήρχε καθόλου. Εκτός, πια, κι αν όλα μπορούν να συμβούν σε μία τέτοια «Νύχτα Μαγική»…