του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Στην εποχή του, το πρωτότυπο «Ακρωτήρι του Φόβου» θα ήταν πράγματι μια τολμηρή ταινία. Ο σκληρός κώδικας ηθικής του Χόλιγουντ μόλις είχε αρχίσει να χαλαρώνει και η ταινία εκμεταλλεύτηκε κάθε περιθώριο που της άφηναν, ώστε να παίξει με τον παράγοντα του σοκ. Aκόμη και σήμερα, σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα η εμμονή στην απόφαση του κατάδικου Μαξ Κέιντι να κακοποιήσει σεξουαλικά την κόρη του δικηγόρου Σαμ Μπόουντεν, η οποία ηλικιακά είναι σαφώς μικρότερη σε σχέση με τη σεξουαλικά περίεργη και πιο προκλητική Τζουλιέτ Λιούις στο remake του 1991 από τον Μάρτιν Σκορσέζε.

Ο Γκρέγκορι Πεκ και ο Τζ. Λι Τόμσον, έπειτα από τη συνεργασία τους στα «Κανόνια του Ναβαρόνε», αποφάσισαν να ξαναδουλέψουν μαζί με ένα πιο προκλητικό σχέδιο, με τον Πεκ να συμμετέχει ως παραγωγός. Βλέποντας σήμερα την ταινία από απόσταση, παρατηρεί κανείς ότι παρά τα επιμέρους καλά σημεία της και το ενδιαφέρον της σύγκρισης με το κατοπινό remake, το «Ακρωτήρι του Φόβου» του 1962 είναι ένα μάλλον παρωχημένο σκηνοθετικά νουάρ, που δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αριστουργήματα του είδους.

Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές, όπως αυτή της καταδίωξης της κόρης στο σχολείο και το στοιχείο της μετατροπής του «καλού» ήρωα σε άνθρωπο που είναι έτοιμος να διαπράξει έγκλημα για να προστατεύσει την οικογένειά του, κάτι που, ωστόσο, δεν υποστηρίζεται ιδιαίτερα από τον Γκρέγκορι Πεκ, ο οποίος με την αρυτίδωτη «θετική» εικόνα του, δίνει μια ερμηνεία χωρίς ξεχωριστές διακυμάνσεις. Η ταινία του Σκορσέζε «έπαιζε» περισσότερο με τους χαρακτήρες της, βασάνιζε τις αντιδράσεις τους και διασκέδαζε με τα βίαια ένστικτα που αναπτύσσονταν.

Και στο πρωτότυπο «Ακρωτήρι του Φόβου», φυσικά, το καλύτερο στοιχείο είναι με μεγάλη διαφορά ο… Μαξ Κέιντι. Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ είναι γοητευτικός και επικίνδυνος, ένας άνδρας που φοβάσαι, αλλά δύσκολα απομακρύνεσαι από κοντά του. Και ο Μίτσαμ παίζει το ρόλο με δύναμη, ένταση, αλλά και δόσεις χιούμορ, που γίνονται περισσότερο εμφανείς με το πέρασμα του χρόνου.