του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Μη βιαστείς να απαντήσεις, παρά το γεγονός ότι η σκηνοθέτις και ηθοποιός Νοεμί Λβόβσκι ακολουθεί όλους τους κανόνες για να προετοιμάσει τους δακρυγόνους αδένες σου και να κάνει την καρδιά σου να «πεταρίσει». Τα «Γλυκά μας Λάθη» θα μπορούσαν, όντως, να είναι η γλυκόπικρη ταινία που πιστεύουν ότι είναι, γεμάτα χιούμορ αλλά και μελαγχολικές στιγμές (η κατάλληλη επιλογή για ένα πιο ενήλικο, γυναικείο κοινό, δηλαδή), όμως, το τελικό αποτέλεσμα δε φαίνεται να επιβεβαιώνει τις καλοπροαίρετες επιδιώξεις της δημιουργού.

Για αρχή, οι χαρακτήρες δεν ξεπερνούν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας το επίπεδο του «σχηματικού». Χρησιμοποιώντας το τέχνασμα της επιστροφής στο παρελθόν, θεωρητικά ως θεατές έχουμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε κατά τη διάρκεια των στιγμών που σχημάτισαν τους μελλοντικούς εαυτούς τους και να προετοιμαστούμε για την αναπόφευκτη (;) κατάληξή τους. Παρά τη χρονική διαδρομή, όμως, η Λβόσβκι δε μας συστήνει ουσιαστικά αυτούς τους χαρακτήρες. Εκείνη που ήταν προβληματική παραμένει προβληματική, η καλοπροαίρετη αποδεικνύεται πως ήταν ανέκαθεν έτσι, ενώ η τυφλή φίλη της παρέας απλά παλαιότερα φορούσε μεγάλα μυωπικά γυαλιά. Παρά το χρονικό εύρος, η ουσιαστική εξέλιξη είναι μηδαμινή.

Επιπρόσθετα, η πλειοψηφία των εξελίξεων δεν πιάνουν σχεδόν κανέναν προ εκπλήξεως. Αντιθέτως, το φιλμ φαίνεται να τσεκάρει κλισέ σε μια ανεπίσημη λίστα, στην αγωνιώδη προσπάθεια να εξυμνήσει τη φύση της πρωταγωνίστριάς του. Το γεγονός ότι η ίδια ηθοποιός παίζει τόσο τον σαραντάχρονο όσο και τον δεκαεξάχρονο (αφτιασίδωτο) εαυτό της προσδίδει μια χαριτωμένη νότα στα δρώμενα, όμως, όλο το υπόλοιπο σύνολο παραμένει κενό και η αλληλουχία των γεγονότων κατά κύριο λόγο διαδικαστική. Ειδικότερα, υποπλοκές εισάγονται αστραπιαία χωρίς ουσιαστικό υπόβαθρο (όπως το αλλοπρόσαλλο φλερτ με έναν μεσήλικα καθηγητή) απλά και μόνο ροκανίζοντας το χρόνο μέχρι να καταλήξει η ιστορία εκεί που ξέρουμε ότι θα καταλήξει. Spoiler, θα πεις; Δεν είναι και το ξέρεις.

Ταυτόχρονα, δε βοηθάει ούτε το γεγονός ότι όλη η ταινία είναι βασισμένη πάνω στην ίδια τη Λβόβσκι. Σαφώς και πρόκειται για ένα προσωπικό φιλμ, όμως, η προσέγγιση της δημιουργού το κάνει να φαίνεται περισσότερο ατομοκεντρικό παρά κοινωνικό. Οι προβληματισμοί της Καμίγ αγγίζουν τα όρια της υστερίας και οι παιδιάστικες αντιδράσεις της προκαλούν τον εκνευρισμό ακόμα και στους πιο υπομονετικούς θεατές. Στο τρίτο μέρος της ταινίας, τα κομμάτια μπαίνουν σε μια τάξη και ορισμένες διασκεδαστικές στιγμές βοηθούν στην… απάλυνση του πόνου, όμως, είναι πλέον αργά για να αντιστραφούν οι εντυπώσεις.

Τα «Γλυκά μας Λάθη» θα μπορούσαν να αναφέρονται στην ίδια την ποιότητα της ταινίας που περισσότερο προβάλλει τα άγχη της παρά την ελπίδα της. Αν και το κυριότερο ελάττωμά της είναι το γεγονός ότι δεν αντιλαμβάνεται τη δύναμη της σιωπής και των παύσεων παρά αναλώνεται σε συνεχόμενες κουβέντες, φλύαρες και δίχως ουσιαστικό περιεχόμενο εσωτερικής αναζήτησης. Μάλλον, η Καμίγ έχει αρκετά ακόμη να μάθει.