του Ηλία Φραγκούλη

Εδώ έχουμε ένα αξιοπρόσεκτο (σε προθέσεις) υβρίδιο καθαρόαιμης ταινίας τρόμου και επιστημονικής φαντασίας που παραπέμπει στον κόσμο των superheroes! Η αρχική ιδέα «φωνάζει»… «Superman» (σε κραυγαλέο βαθμό, και αυτό δεν είναι υπέρ της), όμως στην εξέλιξή του το «Brightburn» ταυτίζεται όλο και περισσότερο με έργα τύπου «Η Προφητεία» (1976), δίχως το θρησκευτικό στοιχείο (ευτυχώς). Το παιδί που έπεσε από τον ουρανό δεν μεγαλώνει για να γίνει ένας ειρηνικός Κλαρκ Κεντ, αλλά μορφή που αποζητά μονάχα το κακό για τους γύρω του. Στο πλαίσιο των υπερ-ηρωικών φιλμ, μη σου πω και ολόκληρης της ανθρωπότητας…

Η αφήγηση ακολουθεί τους κανόνες μυστηρίου ενός θρίλερ τρόμου, διατηρώντας κρυφή ουχί την προέλευση του μικρού Μπράντον αλλά την πραγματική του φύση και τις ικανότητές του (αν όχι και τους σκοπούς του). Από το σημείο του παράδοξου συμβάντος μέχρι το χρονικό «κενό» των δέκα χρόνων που έχουν περάσει, όλα βαίνουν καλώς, με το ζεύγος των Μπράιερ να μοιάζει με μία κανονική οικογένεια και το αγόρι να πηγαίνει πια στο σχολείο, επιδεικνύοντας την ευφυία του με κάθε ευκαιρία. Κανένας (ούτε ο φακός της κάμερας) δεν θα εστιάσει ιδιαίτερα στο τι σχεδιάζει σχεδόν όλη την ώρα, αλλά νυχτερινοί κραδασμοί και περίεργες φωνές, που φαίνεται πως προέρχονται από ένα αλυσοδεμένο και ερμητικά κλειστό υπόγειο του στάβλου, μας κάνουν να καταλάβουμε πως πλησιάζει το στάδιο μίας κάποιας «αφύπνισης» του αγοριού.

Από το σημείο που ο Μπράντον ανακαλύπτει ότι διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις, η ψυχοσύνθεσή του αποχαιρετά το καλοσυνάτα γήινο και παραδίδεται σε φαντασιώσεις νοσηρής βίας που θα φτάσουν σε βαθμό να γίνουν κυριολεκτικά δολοφονικές. Κάπου εδώ πρέπει να βάλω φρένο στις λεπτομέρειες της εξέλιξης της ιστορίας προς αποφυγήν ουσιαστικών spoilers, αν και οι θεατές που είναι συνηθισμένοι σε ταινίες τρόμου, λαμβάνοντας υπόψη το ανίκητο της ισχύος του ήρωα, δεν θα χρειαστεί να ελπίζουν ή να περιμένουν εκπλήξεις. Το τελευταίο μέρος του «Brightburn», με το αγόρι να υιοθετεί την αυτοσχέδια «στολή» που φορά στα promotional posters (με κάπα, αρκετά ειρωνικά), αλλάζει ύφος και μετατρέπεται σε ένα σουρεαλιστικό ξεφάντωμα δράσης και αιματοβαμμένου μηδενισμού (το μοναδικό ξάφνιασμα στο έργο), λες και ο Λαρς φον Τρίερ αποφάσισε να γυρίσει superhero movie με… εξολοθρευτή του σύμπαντος για λογαριασμό χολιγουντιανού studio!

Στα λόγια ακούγεται περισσότερο συναρπαστικό, όμως η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ντέιβιντ Γιαροβέσκι (του εντελώς «γεια σου» «The Hive», από το 2015) δεν πατάει πάνω σε ένα γερό σενάριο, αφού δεν στήνει ούτε χαρακτήρες ούτε και ξανοίγεται σε υποπλοκές οι οποίες θα καθόριζαν με twists τη σειρά των γεγονότων, κορυφώνοντας τη δράση με τρόπο προβλέψιμο και άθελά του κάπως φαρσικό. Τουλάχιστον, προσπαθεί να προσφέρει στο κοινό των ταινιών τρόμου (όσο και στους κομιξάδες!) κάτι διαφορετικό. Το ότι… τρώει τα μούτρα του είναι το γενικό συμπέρασμα.