του Νίκου Παλάτου

Τα εικοσιπέντε σχεδόν χρόνια που μεσολάβησαν από το original «Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» (2001) και τα περίπου δέκα από το προηγούμενο «Μωρό της Μπρίτζετ Τζόουνς» (2016), θα έλεγε κανείς πως θα ήταν μάλλον αρκετά προκειμένου το franchise ν’ αναζητήσει μια κάποια φόρμουλα ανανέωσης. Όταν, όμως, η συνταγή έχει αποδειχθεί ταμειακά επιτυχημένη, δίχως μάλιστα να σερβίρεται σε τόσο τακτικά διαστήματα ώστε να μπουκώνει τον πελάτη, τότε… γιατί να την αλλάξεις; Η εν προκειμένω «Τρελή από Έρωτα» Μπρίτζετ Τζόουνς δεν κάνει τίποτε άλλο από το επαναλαμβάνει τα προηγούμενα τερτίπια της, με τη μόνη διαφορά πως (θεωρητικά) μεγάλωσε. Και λέω θεωρητικά, διότι εμφανισιακά η Ρενέ Ζελβέγκερ μάλλον… μικραίνει παρά μεγαλώνει, αφού οι σωρηδόν πλαστικές επεμβάσεις την έχουν κάνει ενοχλητικά αγνώριστη. Κατά μία έννοια, βέβαια, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως ο αέρας της ανανέωσης (έστω κι έτσι) φύσηξε για την Μπρίτζετ Τζόουνς!

Στο φινάλε του προηγούμενου sequel, η Μπρίτζετ είχε αποκτήσει ένα αγοράκι, ενώ παντρευόταν τον αληθινό της έρωτα, Μαρκ Ντάρσι. Με δύο παιδιά στην πλάτη της πια, τον Γουίλιαμ και την Μέιμπελ, αλλά δίχως σύζυγο, μιας και ο Μαρκ σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια ανθρωπιστικής αποστολής στο Σουδάν, το στόρι ξεκινά τέσσερα χρόνια έπειτα από τον τραγικό αυτό συμβάν. Όλο αυτό το διάστημα, η Μπρίτζετ είχε (κατά τα φαινόμενα) αφοσιωθεί στην ανατροφή των παιδιών της, με την ολοζώντανη θύμηση του άντρα της να μην την έχει αφήσει να ξεπεράσει το βαρύ της πένθος. Η εγκατάλειψη της δουλειάς της ως τηλεοπτικής παραγωγού αποτελεί μία σημαντική παράμετρο της νέας οικογενειακής της πραγματικότητας, με το αυτό να ισχύει και για την πλήρη αποχή της από οτιδήποτε έχει να κάνει με κοινωνικότητα, συντροφικότητα και σεξ. Η ενεργοποίηση του libido της, άπαξ της τυχαίας γνωριμίας με τριαντάχρονο παίδαρο, ανοίγει… σεξουαλικό παράθυρο ελπίδας, ενώ η επιστροφή στα γνωστά της τηλεοπτικά λημέρια δείχνει να ολοκληρώνει μια στροφή στην «κανονικότητα». Για την Μπρίτζετ Τζόουνς μιλάμε, όμως. Δύσκολο να τα έχει όλα όμορφα και τακτοποιημένα.

Για κάποιον σαν κι εμένα, που δεν έχει σε κάποια περίοπτη θέση κανένα από τα τρία προηγούμενα φιλμ της σειράς και που ήταν προετοιμασμένος για τα χείριστα (πόσω μάλλον όταν με την πάροδο των ετών τα franchise παίρνουν κατά κανόνα την κατιούσα), ομολογουμένως, η «Τρελή από Έρωτα» στέκεται σε αξιοπρεπή (τηρουμένων των αναλογιών) επίπεδα. Γνωρίζοντας επακριβώς σε ποιου είδους κοινό απευθύνεται, προτάσσει μια ειδυλλιακή αισθηματική φαντασίωση για καλοβαλμένες μέσης ηλικίας γυναίκες, διανθίζοντας την πλοκή με ίσες δόσεις από «βρώμικο» χιούμορ, ερωτική απογείωση και γλυκιά μελαγχολία. Η δοσολογία χορηγείται με… χειρουργική ακρίβεια, αφού για κάθε «ασεβή» ατάκα του επανακάμπτοντα Χιου Γκραντ, υπάρχει μία βγαλμένη μέσα από όνειρο εμφάνιση του πεθαμένου Κόλιν Φερθ. Για κάθε χαριτωμενιά της Μπρίτζετ Τζόουνς σε πάρκα, φαρμακεία και σχολεία, υπάρχει μία σπίθα ενήλικης συγκρότησης που τρεμοπαίζει στο βάθος. Για κάθε ρηχή, καυτή βραδιά με τον παίδαρο Ρόξτερ, υπάρχει ένα βλέμμα αμοιβαίας κατανόησης με τον δάσκαλο κύριο Γουόλακερ.

Από τη στιγμή που το υποτιθέμενο γερό χαρτί του φιλμ (ο έρωτας μιας πενηντάρας και βάλε μ’ έναν εμφανέστατα μικρότερό της άνδρα) καίγεται άτσαλα από νωρίς (αν και από μία άποψη δεν το λες και κακό, μιας και οι μνήμες του «May December» είναι ακόμα νωπές…), το που ακριβώς οδηγείται το πράγμα είναι ηλίου φαεινότερο. Γεγονός είναι πως ο δεύτερος συναισθηματικός άξονας του φιλμ κρίνεται ως πολύ πιο δουλεμένος σεναριακά από τον πρώτο, καθώς με έναν ζεστό και αληθοφανή τρόπο μετουσιώνει σταδιακά μια φιλική σχέση σε αίσθημα. Σε αντίθεση με τον πρώτο, δηλαδή, που υπάρχει για να γίνει λίγο καλαμπούρι με το Tinder, μια πλάκα με την αγορά προφυλακτικών και για να εμφανίζεται κάθε τόσο ημίγυμνος ο Λίο Γούντολ!

Όσο, όμως, και να προσπαθεί το στόρι ν’ αναδείξει (με επιτυχία) το παιδικό αίσθημα της πατρικής απώλειας ή να συστήνει το τσούρμο από τις «λυσσασμένες» κολλητές φίλες της Μπρίτζετ που πάντα θα έχουν έναν πικάντικο λόγο να πουν, όλο το franchise είναι βασισμένο πάνω στην Ζελβέγκερ. Με το χέρι στην καρδιά, λοιπόν, αναφέρω πως εδώ η πρωταγωνίστρια κάνει ό,τι μπορεί για να… καταστρέψει ολοσχερώς την ταινία. Η αξιαγάπητα αφελής Μπρίτζετ του «Ημερολογίου» έχει καταλήξει ν’ αποτελεί μνημείο παλιμπαιδισμού, όπου μέσω μυριάδων μπεμπεκισμών και μιας επιμελούς ακατάστατης εμφάνισης μοιάζει με μωρό παιδί που για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο έχει την όψη ενήλικα. Για τα αλλοιωμένα χαρακτηριστικά του προσώπου της, τα είπα στην αρχή. Αν τώρα η ίδια θεωρεί πως η (εντελώς άσχετη) σκηνή με το σκεύασμα από τη… Βενεζουέλα που (ατυχώς) κάνει τα χείλη της να μοιάζουν με στόμα ροφού αποτελεί δείγμα αυτοσαρκασμού, τότε (κατά τη γνώμη μου) πλανάται πλάνην οικτράν. Περισσότερο σε αυτογελοιοποίηση μου έφερε όλο αυτό.