ΠΡΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟ ΤΙΦΑΝΙΣ (1961)
(BREAKFAST AT TIFFANY'S)
- ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπλέικ Έντουαρντς
- ΚΑΣΤ: Όντρεϊ Χέπμπορν, Τζορτζ Πεπάρντ, Πατρίσια Νιλ, Μπάντι Έμπσεν, Μάρτιν Μπάλσαμ, Βιλαλόνγκα, Μίκι Ρούνεϊ, Στάνλεϊ Άνταμς
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 115'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SUMMER CLASSICS
Η ιστορία της Χόλι Γκολάιτλι και του Πολ… «baby». Ψάχνουν το όνειρο στη Νέα Υόρκη. Θα βρουν το μοναδικό πράγμα που δεν τολμούσαν να φανταστούν.
Υπάρχουν δύο όψεις αντιμετώπισης της κινηματογραφικής μεταφοράς του «Breakfast at Tiffany’s». Εκείνη που λέει πως το βιβλίο του Τρούμαν Καπότε κατακρεουργήθηκε (αν όχι… απλοποιήθηκε) με τον πλέον αναχρονιστικό τρόπο από το συντηρητικό Χόλιγουντ εκείνης της περιόδου και η άλλη που λέει πως δέχεται καλύτερα την glossy αφέλεια της προσαρμογής της «συνοδού» πλούσιων κύριων κι ενός gigolo σε ένα ζευγάρι χαμένων ψυχών στη Νέα Υόρκη που καταλήγει ν’ αντιπροσωπεύει ένα παντοτινό πρότυπο ρομαντισμού. Εν μέρει, και οι δύο αντίθετες γνώμες έχουν τα δίκια τους. Ο χρόνος, όμως, είναι εκείνος που δικαιώνει περισσότερο τους δεύτερους.
Χωρίς να αδικείται το σύνολο της δουλειάς που έχει γίνει από όλους τους συντελεστές του φιλμ, το «Πρόγευμα στο Τίφανις» δεν θα χάσει ποτέ τη λάμψη και τη γοητεία του εξαιτίας τριών θαυματουργών συστατικών:
α) της Όντρεϊ Χέπμπορν. Αν και ο Καπότε ονειρευόταν να δει την Μέριλιν Μονρόου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Χέπμπορν φέρνει στο έργο μία απίστευτα σοφιστικέ και chic αύρα που «ξεπλένει» δίχως ενοχές συγκάλυψης την πραγματική ταυτότητα της ηρωίδας, είτε ως το θελκτικό call girl της μεγάλης πόλης, είτε ως η Λουλαμέι της επαρχιακής ζωής κι ενός διαφορετικού τύπου «εκμετάλλευσης» από τον οποίο αναζητούσε απεγνωσμένα τη φυγή. Η ταινία δικαιώνει τις επιλογές της Χόλι Γκολάιτλι προσπερνώντας τους σκοπέλους των μηνυμάτων ηθικής, όπως οριζόταν από εκείνη την εποχή και το σινεμά της. Και αυτή είναι μία προσωπική νίκη της Χέπμπορν και του στυλ της.
β) του Μπλέικ Έντουαρντς. Ενός από τους πιο παρεξηγημένους και παραγνωρισμένους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, που έδωσε μια ολότελα δική του ταυτότητα στο ψυχαγωγικό σινεμά, την κομψότητα κι έναν αέρα κοσμοπολίτικου πέρα από την «προσγειωμένη», λαϊκή πραγματικότητα, δίχως να διστάσει να περάσει και μέχρι το αντίθετο άκρο της πλέον απογυμνωμένης (και από το Technicolor) δραματουργίας της ανθρώπινης τραγωδίας (βλέπε το «Days of Wine and Roses» του 1962). Ο Έντουαρντς ήταν ένας μάγος της μεγάλης οθόνης, ένας σκηνοθέτης με πλήρη αίσθηση του χιούμορ και εκλάμψεις συναισθήματος που σε χτυπούσαν αναπάντεχα ως το βάθος της καρδιάς. Με μια βοηθητική μπαγκέτα μαέστρου μοναδικού…
γ) του Χένρι Μανσίνι. Με διπλό Όσκαρ μουσικής και τραγουδιού εδώ, κάνει τη μελωδία του «Moon River» να ραγίζει πέτρες και μωσαϊκά και την Χέπμπορν να ηχεί πιο εύθραυστη κι αφτιασίδωτα αληθινή από ποτέ. Δεν χρειάζονται περισσότερες λέξεις.
Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις το «Πρόγευμα στο Τίφανις» και να σου βγαίνει μια διάθεση απαξίωσης και κυνισμού. Δεν είναι δυνατόν να προσπερνάς τη δύναμη του διαλόγου στη σκηνή του TAXI, λίγο πριν το πολλαπλά λυτρωτικό φινάλε. Δεν είναι δυνατόν να έχεις δει αρκετές φορές αυτό το φιλμ σ’ έναν κινηματογράφο, πόσω μάλλον σε θερινό. Θα το ξανάβλεπα ακόμη και κάτω από ασταμάτητη βροχή!