της Βικτωρίας Μιχαήλ

Χωρίς περιστροφές στο καναβάτσο: ο με παλμαρέ ηθοποιού, υποκριτικού δασκάλου και επί σκηνής metteur en scène του αρχαίου δράματος Γιώργος Παντελεάκης δε βγαίνει νοκάουτ ούτε σε καταπονεί, απλά τις τρώει αναμενόμενα (τις ψιλές του, μη σου λυθούν τα γόνατα) στην πρώτη μεγάλης διάρκειας αναμέτρησή του με το είδος τής τεκμηρίωσης, ζωσμένος έναν ντιρέκτ αγάπης fly like a butterfly ανδριάντα οργισμένου (not) ειδώλου, sting like a bee νωπογραφία μικρόκοσμου – επιπέδου κύπελλο Ακρόπολις, όμως, μην πλακωθείς να μπεις στην αίθουσα.

Αυτά που προσωπικά μου έσκισαν το φρύδι (είναι κι αποτριχωμένο και δείχνει, το άτιμο) ήταν ο δωρεάν χρόνος μα στο Αριστοτέλειο μα σε άλλα gym με ασκήσεις ενδυνάμωσης ή ανερόβιες και σάκο, αλλά και τρέξιμο στην πόλη ή μέσα στα δάση, ο θρύλος εκ Κούβας Φελίξ Σαβόν λίγο ξεκάρφωτος ως μόνος ξένος που παραμιλάει εδώ (σε footage από προσκεκλημένο αλλοδαπό doc), το mini λιβανιστήρι αλλήλων σε κάποια χουκ, λίγο ανεκδοτολόγημα ανφάς μπίρι μπίρι που στέκεται όρθιο μόνο αν ανήκεις στον όμορο κύκλο, γλιστρήματα άπερκατ απ’ τα outsider στα φαβορί των γαντιών κάπως άνισα (ο προβολέας πέφτει στον all time MVP μας, Γιώργο Ιωαννίδη, συχνότατα άξονα της συνάντησης), και το jazz καμπανάκι τού OST, που χορεύει καλά στην ηχοεπένδυση, στήνει καβγά, όμως, ως οπτικό υλικό αμηχανίας (σε ταϊμάουτ ο drummer και, στον τελευταίο γύρο των ζενερίκ, οι ρέστοι δύο μουσικοί και composers) για τα αποδυτήρια.

Ευτυχώς ο Παντελεάκης, σε one man show (παίζοντας και στις κατηγορίες του σεναρίου, της κάμερας και του μοντάζ), έχει το ένστικτο του κινείσθαι στο ρινγκ. Ο αιθέρας του υποφωτισμένου μολυβί βιζέρ σε ξυπνάει για μια διαυγή παρά τον σεβαστικό θαυμασμό ματιά στο αντικείμενο, τα ταιριαστά μυώδη γραφικά και ο κριτής τού AVID κρατούν στα πόδια τους ακόμα και τα παλαίμαχα βιντεϊκά 70’s – 80’s στιγμιότυπα «φάσεων», τα αντανακλαστικά στις εκμυστηρεύσεις διώχνουν την ταινία γενικά μακριά από τα σκοινιά τού ESPN α λα ελληνικά προγράμματος. Μη σου πω ότι θα κραυγάσεις οπαδικά «έτσι, αγόρι μου, φάτονε» με τον Αντώνη Πανούτσο ως πρώην διαιτητή να εξηγεί μεταξύ άλλων τι εστί «πατσαβούρα» (προκαλώ την τύχη μου στο Disqus τώρα…) και να μοιράζει σπίκερ μπουκέτα π.χ. για τη διμερή δοκιμασία που αποτελεί ένα ματς. Αλλά και μια μαθηματικό των κροσέ (την επίσης champion Άννα Μαργαρίτη, σύζυγο τού Ιωαννίδη) να μιλάει για την αδρεναλίνη και την ενσωμάτωση του αλλόφυλου μιας θηλυκιάς Ρόκι, κι ένα άλλο παλικάρι περί του παράθυρου στην ψυχή τού αντιπάλου και το παιδί μες στον αγωνιστή – το πιο σοβαρό μπερντάχι εδώ. Αλλά, μη βαράς, το «Boxer» παραπαίει επίσης, και τελικά νικιέται ακόμα και απ’ το «Ali», δε συζητάμε απ’ το «Fight Club». Τα κεφάλια μέσα σώνει και ντε, μόνο αν είστε του Παλέ…