του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν φιλμικές αστοχίες που σε κάνουν να σκέφτεσαι την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Χόλιγουντ σήμερα. Και υπάρχουν και κάποια κινηματογραφικά disasters τα οποία προκαλούν την περιέργεια να τα παρακολουθήσεις. Το «Borderlands» ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Σαφώς και πρόκειται για κακό σινεμά, όμως, εάν αρέσκεσαι στους κανόνες του συγκεκριμένου genre και κάπου ταυτίζεσαι και με την αισθητική φόρμα ενός τέτοιου έργου, δεν θα έλεγα ότι θα… βασανιστείς βλέποντας τούτη την ταινία του Ίλαϊ Ροθ. Απλά, θα σαστίσεις!

Το «Borderlands» έχει μία ακόμη πιο… κατεστραμμένη προϊστορία! Το φιλμ γυρίστηκε το καλοκαίρι του 2021 και ήταν έτοιμο από τις αρχές του 2022, όμως, το τελικό cut του Ροθ ήταν εξωφρενικά βίαιο και οι παραγωγοί, ελπίζοντας να το μετατρέψουν σε ένα πιο… light και blockbuster-ικό θέαμα, έβαλαν τον Τιμ Μίλερ (ο σκηνοθέτης του πρώτου «Deadpool» και του «Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο») να προχωρήσει σε εκτεταμένα reshoots, μπας και σωθεί κάτι. Το τελικό αποτέλεσμα (που βλέπουμε πλέον στη μεγάλη οθόνη) απείχε τόσο από την ταινία του Ροθ, που χρειάστηκε να δημιουργηθεί και νέο, διαφορετικό score!

Ίσως ένα μελλοντικό director’s cut μας αποκαλύψει τι πραγματικά ήταν η ταινία του Ροθ, ο οποίος (περιέργως) εξακολουθεί να υπογράφει τούτο το «φρανκενσταϊνικό» sci-fi κατασκεύασμα, που μοιάζει με κράμα ιδεών από αμέτρητες παραγωγές του είδους και της δεκαετίας του ’80 (από το «Cherry 2000» μέχρι το «The Adventures of Buckaroo Banzai Across the 8th Dimension» ή και post-apocalyptic trash-αδούρες εκείνης της περιόδου), για να καταλήξει σε ολίγη από… «Πέμπτο Στοιχείο» (1997)!

Η πλοκή παίζει σε δύο επίπεδα. Από τη μία έχουμε την κεντρική ηρωίδα – bounty hunter που αναζητά την απαχθείσα ανήλικη με… πολλά μυστικά γύρω από το ποιόν της, παράλληλα με τη συγκέντρωση μιας σειράς «κλειδιών» που θ’ ανοίξουν μια μυστηριώδη κρύπτη, η οποία (κατά έναν μύθο) πρόκειται να χαρίσει υπερφυσικές δυνάμεις στο χαρισματικό πλάσμα που θα ολοκληρώσει τη σχετική δοκιμασία. Προφανώς, οι δύο ιστορίες κάπου θα συναντηθούν, όμως, αυτό το «κυνήγι χαμένου θησαυρού» πάσχει από ευρήματα, εξυπνάδα ατακών και ένα κάποιο υπερβατικό (ή και κανιβαλιστικό) χιούμορ που το φιλμ χρειαζόταν απεγνωσμένα, ώστε να μη μοιάζει ότι παίρνει… στα σοβαρά το όλο καταστασιακό του!

Το άνευρο χαρακτηρίζει ακόμη και τις πιο σαματατζίδικες σεκάνς (ειλικρινά, ένας μοντέρ που παίζει με Motörhead και παραδίδει τέτοιο αποτέλεσμα, ή χρειαζόταν… αγκαλίτσα και στοργή για το χάλια υλικό που είχε να δουλέψει ή είναι πιο μπάζο και από την ίδια την ταινία!), οι εκρήξεις με τα λούτρινα ζωάκια της μικρής θα ήταν cool αν έκαναν πραγματικές ζημιές αντί του να δείχνουν σαν… βεγγαλικά (!), η Κέιτ Μπλάνσετ βολτάρει με έπαρση ειδώλου και μονάχα επιδεικνύει τα (τότε)… καινούργια της μάγουλα, ενώ η Τζέιμι Λι Κέρτις είναι η μόνη που κάπως προσπαθεί να μπει ή… να βρει το κλίμα του «Borderlands», ως πιο παλιά καραβάνα σε… ταλαίπωρες παραγωγές.

Η ταινία κατακρεουργήθηκε από την αμερικανική κριτική και «έσκασε» άσχημα στο box-office, όμως, αν ρωτάς κι εμένα, έχω δει και χειρότερα στο σινεμά εφέτος. Ή και χειρότερα έργα δια χειρός Ίλαϊ Ροθ!