του Ηλία Φραγκούλη

Πάρε την αμερικανική σημαία, τσαλαπάτησέ την, αφόδευσε πάνω της, τυλίξου σ’ αυτήν κι άρχισε να παρελαύνεις τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο! Το «Borat» του Λάρι Τσαρλς είναι ένα ύπουλο χτύπημα κατά της Αμερικής, ένα αυτοσχέδιο ανέκδοτο που πλησιάζει την κοινωνία του σήμερα για να ξεσκεπάσει τις αληθινά ρατσιστικές πτυχές και την ηλιθιότητα των ανθρώπων της.

Ο κεντρικός ήρωας, ένας Καζακστανός δημοσιογράφος με κρατική εντολή να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ πληροφοριακό περί της κουλτούρας της ισχυρότερης χώρας στον κόσμο, καταλήγει να κάνει ένα αποκαλυπτικό road trip από τη Νέα Υόρκη έως την Καλιφόρνια για να βρει και να «κλέψει» το χέρι της αγαπημένης του… Πάμελα Άντερσον! Προσβλητικό, σκατολογικό και με χιούμορ πέραν κάθε ορίου, «candid camera» τακτικές παρακολούθησης αντιδράσεων ανθρώπων εντελώς απροετοίμαστων μπροστά σε αυτό το κινούμενο σε δύο πόδια σοκ – παρωδία Homo sapiens, και… πραγματικός πόνος. Από τα γέλια!

Ανελέητος ο σαρκασμός προς τους Εβραίους, την οπλοχρησία, τους Ευαγγελιστές και το τι θα πει «ασφαλής» μέσα σε αυτό το αλαλούμ τόσο άσχετων μεταξύ τους Πολιτειών, ανατριχιαστικές «φιλελεύθερες» δηλώσεις πολιτών που θα «καθάριζαν» οτιδήποτε έβρισκαν ως υποψία τρομοκράτη ή ομοφυλόφιλου, στιγμιότυπα ενός κόσμου όπως τα καταγράφει ένας «εξωγήινος» χαρακτήρας δίχως ίχνος ηθικής υπόστασης, επίσης. Ότι περισσότερο και να σας πω, δεν πρόκειται ποτέ να συγκριθεί με αυτό που συμβαίνει επί της οθόνης! Νομίζω πως είδα τη μισή ταινία με το στόμα ανοιχτό. Ευτυχώς, γιατί αν γελούσα διαρκώς θα ήμουν ακόμη σε νοσοκομείο…

Η «κριτική» πλευρά μου, βέβαια, υπαγορεύει μία κάποια γκρίνια απέναντι στη δυσκολία ενός χαρακτήρα ισχνού (που εκφραστικά έχει κατακλέψει τα πάντα από τον Γκράουτσο Μαρξ) να ξεφύγει από τις τηλεοπτικές του ρίζες, δημιουργώντας προβλήματα ρυθμού στην αφήγηση, έστω κι αν όλο το φιλμ διαρκεί μονάχα 84 λεπτά. Αλλά ακόμη και με ντουντούκα στο αυτί να σου το πω αυτό, αποκλείεται ν’ ακουστώ πιο δυνατά από τα γέλια στην αίθουσα. God bless America. Is nice!