του Νίκου Παλάτου

Πριν μερικά χρόνια, όταν είχα αναλάβει να γράψω κείμενο για το «Ξενοδοχείο για Τέρατα 3: Ώρα για Διακοπές» (2018), παρακολούθησα (καθώς δεν είχα καμία επαφή με το συγκεκριμένο franchise) τις δύο προηγούμενες ταινίες, προκειμένου να διαμορφώσω μια ολοκληρωμένη εικόνα της τριλογίας. Είχα αποφασίσει να κάνω το ίδιο και με τη σειρά ταινιών του «Μικρού Γκρίζλι», όμως, έπειτα από τα πρώτα πέντε-δέκα λεπτά θέασης του «Γύρου του Κόσμου», κάθε τέτοια σκέψη σβήστηκε από το μυαλό μου. Ο άμεσος στόχος, πλέον, ήταν να την βγάλω καθαρή μονάχα με την υπολειπόμενη μία ώρα και κάτι ψιλά, παραπέμποντας τους μεγαλεπήβολους, μακροπρόθεσμους προβληματισμούς περί «πλήρους εικόνας» στις κινηματογραφικές animated καλένδες.

Η σύλληψη της υπόθεσης είναι νηπιακής έμπνευσης, μιας και το ίδιο πράγμα επαναλαμβάνεται τουλάχιστον τέσσερις φορές, οδηγώντας την παρέα μιας αρκούδας, ενός πάντα, ενός πελαργού, ενός λαγού κι ενός λύκου από ήπειρο σε ήπειρο αναζητώντας (μονίμως) το σωστό αρκουδομωρό. Για να γίνει πλήρως κατανοητό, άπαξ της λανθασμένης παράδοσης από τους μωροκουβαλητές πελαργούς (που εδώ τουλάχιστον μεταφέρουν ζωάκια, σε αντίθεση με εκείνους τους «Πελαργούς» από το 2016), η κουστωδία κατευθύνεται με μικρό λάμα ανά χείρας προς Μεξικό μεριά προκειμένου να το ανταλλάξει με το σωστό. Εκεί διαπιστώνεται νέο λάθος, οπότε με ένα μικρό καγκουρό στις αποσκευές τραβάει γραμμή για Αυστραλία. Εκεί διαπιστώνεται νέο λάθος… και ούτω καθεξής… και ούτω καθεξής, μέχρι να συμπληρωθεί η αναγκαία φιλμική διάρκεια, να βρει ο Μικ Μικ σε κάποια χώρα του κόσμου το μικρό του και να πάνε σπίτια τους όλοι ευτυχισμένοι, αφού έχουν ξεπεράσει (και) τον σκόπελο του κακού φιδιού και του όρνιου που τους έχουν πάρει (για παντελώς ακατανόητους λόγους) στο κατόπι.

Το όνομα του σκηνοθέτη Βασίλι Ροβένσκι, το οποίο από τα προηγούμενά του έργα που έτυχε να διανεμηθούν στις τοπικές αίθουσες είχε επισημανθεί ως εγγύηση τριτοκλασάτης ταινίας κινουμένων σχεδίων, με τούτο κατοχυρώνει οριστικά κι αμετάκλητα τον σχετικό τίτλο. Το ελάχιστο βήμα προς τα εμπρός που είχαμε διακρίνει στα «Σκυλάκια στην Όπερα» (2023) έναντι των «Γατών στο Μουσείο» (2023), γίνεται εδώ γιγαντιαίο βήμα προς τα πίσω, καθώς από άποψη σχεδίου η δουλειά που έχει γίνει δείχνει πιο ξεπερασμένη και από τηλεοπτικό προϊόν της δεκαετίας του ‘90, ενώ από πλευράς πλοκής τα δεκάλεπτα επεισόδια του «Ντόρα, η Μικρή Εξερευνήτρια» μοιάζουν μπροστά σε τούτο με την… «Chinatown» (1974) του προσχολικού animation. Η ευκολία με την οποία η χαζοχαρούμενη παρέα πετάγεται από Αμερική σε Ωκεανία κι από εκεί σε Αφρική και Ασία είναι παροιμιώδης, όσο βέβαια και η μεγάλη τύχη η οποία την διακρίνει, μιας και σε κάθε τόπο πετυχαίνουν με το πρώτο το αναζητούμενο ζεύγος ζώων με το λάθος μωρό. Διόλου παράξενο, λοιπόν, που στο τέλος βγαίνουν και δράκοι (#diplhs)!