του Ηλία Φραγκούλη

Παρά την αγριάδα του… όγκου στο παρουσιαστικό του Βιν Ντίζελ, έχουμε έναν ηθοποιό καθαρής περιπέτειας δράσης που πάντοτε καταφέρνει να βγάζει (και) μία ανθρώπινη ζεστασιά στους χαρακτήρες που υποδύεται. Είναι, όμως, φοβερά κακότυχος όταν καταπιάνεται με project που προδιαθέτει τους παραγωγούς για τη δημιουργία ενός εμπορικού franchise. Αν εξαιρέσουμε τη θαυμαστή σειρά των «Fast & Furious», δεν στάθηκε το ίδιο τυχερός ούτε με το sequel του «Pitch Black», ούτε και μ’ εκείνο του «xXx». Εδώ αναλαμβάνει να σηκώσει στους ώμους του μία μεταφορά της ομώνυμης σειράς comic books, που αφήνει το προφανές υπονοούμενο συνέχισης των περιπετειών τούτου του superhero, όμως το αποτέλεσμα σε κάνει να απορείς γιατί η ταινία έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες και όχι σε μία πλατφόρμα streaming για κατ’ οίκον ψυχαγωγία…

Αρχικά, να δηλώσω πως το «Bloodshot» περιλαμβάνει την πιο άθλια χρήση τραγουδιού των Talking Heads στα χρονικά του σινεμά (σε βαθμό να «αθωώνει» μέχρι και τον Πάολο Σορεντίνο!). Είναι τόσο σοκαριστικά κακόγουστη αυτή η σκηνή στην αρχή του φιλμ περίπου, που σου κόβει τα πόδια και τις όποιες διαθέσεις γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Περί της πλοκής, έχουμε Αμερικανό πεζοναύτη ο οποίος συμμετέχει επιτυχώς σε αποστολή διάσωσης στη Μομπάσα και κατόπιν διακοπάρει μετά της αγαπημένης του συζύγου στην Ιταλία. Ατυχώς, αμφότεροι θα πέσουν θύματα απαγωγής από psycho (μάντεψες το τραγούδι τώρα;) κακό, ο οποίος τους ανακρίνει (βασανιστικά) σχετικά μ’ εκείνη την υπόθεση, χωρίς να παίρνει τις πληροφορίες που θέλει, για να καταλήξει να δολοφονήσει… και τους δύο!

Φυσικά, δεν χάνουμε τον κεντρικό ήρωα της ταινίας στα πρώτα λεπτά της… Ο Ρέι Γκάρισον θα «αναστηθεί» χάρη στο επιστημονικό θαύμα της νανορομποτικής. Ο καινούργιος του εαυτός (υποτίθεται πως) δεν έχει διασώσει κανένα ίχνος μνήμης από το παρελθόν και μοιάζει με ένα ανίκητο υπερφυσικό πλάσμα, το οποίο συστρατεύεται στην ομάδα των super-soldiers του Δρ. Εμίλ Χάρντινγκ, ο οποίος χρησιμοποιεί τον Ρέι σε ανάλογα παράτολμες αποστολές. Ο τελευταίος, όμως, έχει στα ξαφνικά κάποιες αναλαμπές από την εκτέλεση της αγαπημένης του, με αποτέλεσμα να ξυπνά μέσα του το σαράκι της εκδίκησης που τον σιγοτρώει συναισθηματικά. Ούτε που του περνάει από το μυαλό, όμως, το ενδεχόμενο να έχει πέσει θύμα ενός στημένου παιχνιδιού, το οποίο τον θέλει να είναι μία ψυχρή φονική μηχανή στα χέρια ενός τρελού επιστήμονα.

Λίγο από «Iron Man», λίγο από «Universal Soldier», λίγο από «Εξολοθρευτή», λίγο από… βιντεοκασέτα δεκαετίας τελών του ’80, το «Bloodshot» εξελίσσεται σε μία δευτεροκλασάτη περιπέτεια φαντασίας που ο πρωτοεμφανιζόμενος Ντέιβ Γουίλσον δεν καταφέρνει να απογειώσει ποτέ, σκορπίζοντας περισσότερο βαρετά «twist» στην ιστορία του παρά (έστω) χορταστικές σκηνές δράσης. Περιέργως, αυτές είναι ελάχιστες στο έργο, με μόλις μία να ξεχωρίζει πραγματικά (εκείνη στο τούνελ της Βουδαπέστης, η οποία συνδυάζει μάλλον πρωτότυπα τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς με τους τόνους… αλευριού που έχουν πεταχτεί από ένα ντεραπαρισμένο καμιόνι και «θολώνουν» την ατμόσφαιρα) και μία δεύτερη (στο ασανσέρ του ουρανοξύστη) να επιχειρεί την έντονη κορύφωση αλλά να γελοιοποιείται μέσα στην όλη υπερβολή της (κάποιος έπρεπε να τους δείξει το «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα»…).

Αντί για ψυχαγωγία, το «Bloodshot» σου προσφέρει μονάχα περισσότερα αναφωνήματα, όσο και κάμποσα βουβά «Έγινε!», που στην πορεία γίνονται όλο και πιο ειρωνικά. Η κατάληξη είναι αναμενόμενη αφού ο ήρωας έχει τον… απέθαντο, απλά, το ίδιο δεν ευχόμαστε και για τα σχέδια των παραγωγών που (θα) ορέγονται sequel. Όχι.