του Ηλία Φραγκούλη

Αν δεν είσαι ο Τζόρνταν Πιλ, καλύτερα… μην το κάνεις! Εδώ έχουμε απλά ένα δυσάρεστο σύμπτωμα θρίλερ «άποψης», το οποίο προέκυψε από τα… απόνερα του «Τρέξε!» (2017), με ολίγη από «Το Μενού» (2022) και μια συγκεκριμένη «πινελιά» από το «Μην Ανησυχείς Αγάπη μου» (2022). Πολλές και παράτολμες ιδέες για να… τσουβαλιαστούν στο ντεμπούτο της Ζόι Κράβιτς.

Μπλέκοντας έναν σχεδόν σατυρικό τόνο αφήγησης με μυστηριώδη μυστικά που υπόσχονται να οδηγήσουν σε μια τρομακτική αποκάλυψη (δίχως να πετυχαίνει ποτέ κάποια ισορροπία), ο «Κώδικας Κινδύνου» εξελίσσεται σε αστοχία ολκής, καταδικασμένη να ηττηθεί από το γεγονός ότι γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε… από γυναίκα! Το τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτό το νησί εξάπτει μερικώς τη φαντασία, όμως, η Κράβιτς αργεί πολύ στη μοιρασιά των βοηθητικών clues, δυσκολεύεται ν’ αποφασίσει πότε θ’ ανοίξει τα χαρτιά της και όταν (πια) ο θεατής αντιλαμβάνεται το πλήρες concept της ταινίας, τα πάντα βουλιάζουν σαν να βρίσκονταν (για χρόνο αδικαιολόγητο) πάνω σε κινούμενη άμμο.

Ανύπαρκτοι χαρακτήρες, σεναριακά κενά που μοιάζουν με γκρεμό στον οποίο παρασύρεται ολοκληρωτικά το παρελθόν της κεντρικής ηρωίδας, ανικανότητα να υπάρξει σαφής τοποθέτηση του φιλμ σε ένα genre (παρακολουθούμε φάρσα φύλων και ταξικής ταυτότητας με ματιά που θα ήθελε να ταυτίζεται με θρίλερ τρόμου) και κορύφωση ακρότητας που φλερτάρει με τη γελοιότητα, οδηγούν το πρώτο σκηνοθετικό πόνημα της Κράβιτς σ’ ένα Βατερλό θεματικής που αναζητά (μια τίμια και δίκαιη) εξιλέωση για τα βάσανα που τραβά το «αδύναμο» φύλο, μα καταλήγει να συνθλίβει το σκεπτικό της δημιουργού ακόμη και στην ρηχά κλισεδιάρικη «ανατροπή» της τελευταίας πράξης, πιστεύοντας πως κλείνει έξυπνα και χιουμοριστικά το μάτι στον θεατή.

Ακολουθώντας τον πρωτότυπο τίτλο του φιλμ, φοβούμαι πως αν τον πραγματοποιήσεις… δεν θα καταλάβεις τίποτα (από την πλοκή του)! Άσε που δεν χρειάζεται να καταναλώσεις (και) κάποια ιδιαίτερη ουσία για να ξεχάσεις πως υπήρξε…