του Άγγελου Μαύρου

Μια αίθουσα μαθημάτων όπου κατά τη διάρκεια του έτους τα «παιδιά» καθοδηγούνται από αναγνωρισμένους επαγγελματίες συναδέλφους τους (μπορεί και για μοναδική φορά, σε μια θητεία που ίσως να μην ανθίσει σε καριέρα ποτέ) στην επεξεργασία προς εκτέλεση κομματιών, και η συνακόλουθη παράσταση σε 100 ανθρώπους του «χώρου», που μπορεί να τους «φτιάξει» ή να είναι η τελευταία τους παρουσία ως καλλιτεχνών υπό το φως του προβολέα. ΟΚ, παίζει ίσως «Fame Story» (όχι πάντως μέσα στην ταινία), αλλά δεν είναι διαγωνιστικό reality της ιδιωτικής, ξέχνα εντελώς το «Dancing with the Stars». Καλό, κακό; Και από τα δύο.

Πιο εστιασμένη επανεπίσκεψη του filmer στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης μετά το ντεμπούτο του «Συνήθειες» του 2005, η ταινία σε παίρνει από το χέρι (όχι από το χεράκι) και εν προόδω, οσοδήποτε αδέξια, συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να στροφάρεις μαζί της. Αρχικά από απόσταση, και με το φιλοπερίεργο πνεύμα τού νεοεισερχόμενου στο σκοτεινό άδυτο του στο ψάξιμο προγράμματος διδασκαλίας, του – όπως κι εκείνοι – φοιτητή. Μετά, ανάλογα με το βαθμό προσβασιμότητας, δυσκολίας και επιτυχημένης εκτέλεσης του εκάστοτε νούμερου (ένα ντουέτο και, κυρίως, ένα γυναικείο solo αλυσιδωτών κυματιστών συσπάσεων εν κινήσει θα ενθουσιάσουν ακόμα και τα street dance crews), ως από το κάθισμά σου δέκτης, σκλάβος της Τερψιχόρης. Και, τέλος, ως κινηματογραφόφιλος που τον τραβάει απ’ το μανίκι μία dance ταινία απ’ τ’ αριστερά και μία τεκμηρίωσης απ’ τα δεξιά.

Τι διαπιστώνεις σ’ αυτό το μπαλέτο; Στην πρώτη ποζισιόν, το ταλέντο του δημιουργού των «Πάρβας, Άγονη Γραμμή» και «100» να ψυχανεμίζεται, να παρατηρεί και να ανεβάζει στη σκηνή του φακού τις ελάσσονες φύσει κινήσεις (λεκτικές / σωματικές) των ανθρώπων του – και αταλάντευτη την επιθυμία του και την ικανότητά του να τους πλησιάζει, να τους «χειρίζεται» και να τους καταγράφει πρώτα ως τέτοιους. Αλλά και εκείνη τού να λυγίζει στο μοντάζ, συνήθως προσφυώς, τις αρθρώσεις και τα μέλη του one on one υλικού του, επιτρέποντας τις ρωγμές της ατέλειας, του σφάλματος σε μια τοποθέτηση της γλώσσας (του στόματος ή του σώματος), που αφήνει να φανεί η εύθραυστη μέσα υποδομή, το μυαλό και η ψυχούλα του performer.

Ταιριαστά, απτά και απλά εκλεπτυσμένες σε μαύρο background και σποραδικά αποκαλύπτοντας επιπλέον κάτι από την αύρα, το «σκεπτικό» και το habitat του μοντέρνου χορού, οι συνεντεύξεις μένουν ανά διαστήματα στον αέρα από τις… ντάμες τους, στη χαμηλότερη του επιθυμητού ποιότητα στο «κορμάκι» και την ευκαμψία digital λήψεων, και στη χαμηλότερη του επιθυμητού ποιότητα αρκετών από τα μετα-πλιέ των υποκειμένων της ταινίας. Ναι, είναι πρόθεση και μέρος του προγράμματος, του show το να πάρουμε μάτι ό,τι υστερούν όλοι οι ερμηνευτές εκτός ενός στο αυτοσχεδιαστικό tutoring του Τόνο Λάτσκι, το ίδιο και η με καθυστέρηση ανταπόκριση ή οι ασυγχρονίες σε ένα άλλου τύπου corps – αλλά αυτό δεν επανορθώνει για τις μικροαπογοητεύσεις του θεάματος. Είμαστε τόσο πίσω ως εκπαιδευτικό σύστημα (ή ως χώρα) και στις γκραχαμικές αντιπιρουέτες;

Αν ναι, γιατί ο Ρήγας δε βρίσκει τον (δικό του, στις μύτες των ποδιών) τρόπο να το δείξει; Και ο διαγκωνισμός στις κουίντες, και το γκρεμοτσάκισμα των ονείρων που αναμένουν στη γωνία της αποφοίτησης, και το «εκλεκτό» ακροατήριο της μεγάλης βραδιάς; Χωρίς να λύνει και να δένει τις θεματικές πουέντ που πληγώνουν άσχημα, για ακόμη μια φορά σε ένα σπαγγάτο του, αυτός ο εγκρατής doc (αλλά μακριά από Άκραμ Καν ακόμα) παρτενέρ σε μια συμπαραγωγή της κρατικής ραδιοτηλεόρασης (τυχαίο; Δε νομίζω…), αποφεύγει να ματώσει. Είναι κρίμα. Μαύρο είναι το «παρκέ», το σήκωνε άνετα…