του Παναγιώτη Μήτσικα

Έχοντας στο ενεργητικό του δέκα τηλεταινίες την τελευταία δεκαετία, ο Τζορτζ Μέντελουκ επιστρέφει (;) στο σινεμά για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: φιλμ με κακή τηλεοπτική αισθητική. Στην περίπτωση του «Bitter Harvest», όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα φεστιβάλ κακογουστιάς, αλλά με ένα βαθιά αντικομουνιστικό δημιούργημα που καπηλεύεται χυδαία ένα φρικιαστικό ιστορικό γεγονός, ώστε να μας παρουσιάσει έναν young adult έρωτα (και καρικατούρες όλων των εμπλεκομένων).

Η ταινία ξεκινά παρουσιάζοντάς μας την Ουκρανία ως «κάτι» ανάμεσα στο τηλεοπτικό «Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι» και το «Pleasantville», έναν όμορφο, γόνιμο τόπο όπου βασιλεύει η περηφάνια των κατοίκων και η τήρηση των παραδόσεων. Υπό αυτό το φόντο θα καρποφορήσει και η τρυφερή αγάπη μεταξύ των (παιδιών ακόμα) Γιούρι και Νατάλκα. Τα πάντα θα αλλάξουν άρδην, όταν ο υπερφιλόδοξος Στάλιν ανελίσσεται στην εξουσία και αποφασίζει να δείξει ένα εξοντωτικό πρόσωπο βαρβαρότητας απέναντι στους Ουκρανούς. Με το σενάριο να κόβει και τον διευθυντή φωτογραφίας Ντάγκλας Μίλσαμ («Full Metal Jacket») να… ράβει, το ειδυλλιακό setting θα μετατραπεί σε Μόρντορ, δίνοντάς μας την ευκαιρία να θαυμάσουμε τον πάλαι ποτέ ρολίστα πολυτελείας Μπάρι Πέπερ με σοκαριστικό goatee, τον μοναδικό passable ρόλο της ταινίας στο πρόσωπο του σπουδαίου Τέρενς Σταμπ (γιατί;), αλλά και τον πραγματικό «star» αυτής της φρικωδίας (#diplhs): την πέρα από κάθε φαντασία απεικόνιση του Στάλιν από τον Γκάρι Όλιβερ!

Από την πρώτη στιγμή που κάνει την εμφάνισή της στη μεγάλη οθόνη η αδιανόητα εκτελεσμένη καρικατούρα τού Στάλιν, είναι δεδομένο πως θα φέρει κύμα γέλιου στους θεατές, αλλά και μία μαζοχιστική προσμονή για την κάθε επόμενη (από τις ολίγων δευτερολέπτων, σχεδόν cameo «πινελιές» της). Ένα κράμα villain της Marvel και Super Mario on steroids, η απεικόνιση αυτής της ιστορικής προσωπικότητας αποτελεί το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της καλλιτεχνικής υπόστασης (sic) του «Bitter Harvest». Φυσικά, κάθε villain πρέπει να διαθέτει ένα sidekick, στην περίπτωσή μας τον Κομισάριο Σεργκέι (Ταμέρ Χασάν), που ακολουθεί τα χνάρια των δισδιάστατων συμπρωταγωνιστών του. Δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε κάτι παραπάνω γι’ αυτόν. Είναι κακός, άκαρδος και Ρώσος (εάν «μένεις Ευρώπη», αυτά αρκούν). Και φτάνουμε στο πρωταγωνιστικό μας δίδυμο, με το ειδικό βάρος του appeal στις ηλικίες 13-14. Οι Μαξ Άιρονς και Σαμάνθα Μπαρκς μας παραδίδουν μαθήματα «υποκριτικής» ξεπατικωτούρας από οποιοδήποτε εφηβικό ρομάντζο μπορείτε να φέρετε στον νου σας. Εδώ, βέβαια, έχουμε να κάνουμε με μια γενοκτονία 3,5 εκατομμυρίων ανθρώπων. Αλλά πάνω απ’ όλα η αγάπη!

Πώς ηθοποιοί όπως ο Τέρενς Σταμπ και ο Μπάρι Πέπερ, ο μοντέρ του «Skyfall» και του «Casino Royale» συν ένας βετεράνος διευθυντής φωτογραφίας ενεπλάκησαν σε αυτό το ανοσιούργημα; Είναι απλό. Όπως έχουμε πει πολλάκις, τα πάντα ξεκινούν από τη σκηνοθεσία και τη διεύθυνση που εκείνη πρόκειται να δώσει. Όταν δεν υπάρχει, δυστυχώς, δεν υπάρχουν και οι υπόλοιποι. Όσο για το σχετικά άγνωστο μέχρι προσφάτως Γολοντομόρ, μια από τις φρικαλεότητες του πολέμου που πολλές φορές αδυνατούμε να πιστέψουμε, ομολογουμένως αποκτά το αντάξιο της φήμης του κινηματογραφικό ζωντάνεμα σαν το «Twilight» που θα σκηνοθετούσε ο Θάνος Τζήμερος. Μόνο η Ρουσλάνα απουσιάζει για να ολοκληρωθεί η… γενοκτονία (το έχετε μάθει το #, μην το ξεφτιλίσουμε)!