της Βαρβάρας Κοντονή

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία (μαζί και σύσταση) της Λίνα Ρόσλερ γίνεται με όρους… κομεντιακούς κι ένα απρόσμενα «συμβατό» δίδυμο το οποίο κάνει τούτην εδώ την κατά τα άλλα κάπως κοινότυπη δραμεντί να ξεχωρίζει λιγάκι, χάρη στο εκτόπισμα του Μάικλ Κέιν και την ανεξάρτητη «αλτερνατίβα» της Όμπρεϊ Πλάζα. Έχουμε παρακολουθήσει πολλάκις στο σινεμά το trope του γρουσούζη συγγραφέα / ηθοποιού / ζωγράφου και καλλιτέχνη εν γένει, ο οποίος συνήθως έρχεται σε σύγκρουση με κάποιον κατά πολύ νεότερό του οραματιστή που φιλοδοξεί ν’ αλλάξει τον κόσμο, μέχρι που βλέπει ότι ο κόσμος μάλλον θ’ αλλάξει εκείνον, οπότε τούτο το φιλμ δεν ξεφεύγει και τόσο (όσο θα ήθελε) από το ίδιο αφηγηματικό μοτίβο που θέλει τους ήρωες σε διαρκή κόντρα. Τουλάχιστον, όμως, η ταινία δεν φιλοδοξεί να γίνει «best seller», και αυτό λειτουργεί τελικά υπέρ της.

Η Λούσι Στάνμπριτζ (Πλάζα) βλέπει τον διάσημο εκδοτικό της οίκο να παραπαίει. Οι κριτικές για το καινούργιο βιβλίο που έχει μόλις κυκλοφορήσει είναι αδυσώπητες, τα χρέη έχουν ήδη συσσωρευτεί και κανείς δεν μοιάζει πρόθυμος να της δώσει μια ευκαιρία ακόμη. Ως ύστατη λύση, η Λούσι θα ανατρέξει στα συμβόλαια περασμένων ετών, αναζητώντας ένα όνομα που θα μπορούσε ν’ «αναστήσει» την παλιά αίγλη του οίκου της και, πράγματι, το βρίσκει στο πρόσωπο του Χάρις Σο (Κέιν). Αυτό που δεν υπολογίζει, βέβαια, είναι πως ο (ερημίτης, πια) Σο είναι ένας αθυρόστομος παλιόγερος που δεν δίνει δεκάρα για κανέναν, πόσω μάλλον για την κόρη του πάλαι ποτέ εκδότη του. Η Λούσι δεν θα τα παρατήσει έτσι εύκολα και θα του προτείνει μια τελευταία συνεργασία, προκειμένου να βγουν και οι δύο από το οικονομικό τέλμα. Ο Σο θα δεχτεί, όχι όμως χωρίς τους δικούς του όρους.

Το φιλμ της Ρόσλερ ακολουθεί κλασικά αφηγηματικά μονοπάτια και μια ιστορία δραματική στον πυρήνα της που αφενός έχεις ξαναδεί, αφετέρου η ταινία το γνωρίζει αυτό και δεν προσποιείται κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στο παίξιμο του Κέιν. Κατά τρόπο ανάλογο μ’ εκείνον του Άντονι Χόπκινς στο πρόσφατο «Ο Πατέρας», εκεί όπου ο (βραβευμένος με Όσκαρ φέτος) ηθοποιός βλέπει κατάματα τα πρώτα συμπτώματα της άνοιας σ’ έναν ρόλο που βαδίζει (εν δυνάμει) χέρι-χέρι με την πραγματική ηλικία του ηθοποιού, ο Κέιν αναλαμβάνει εδώ μια παρόμοια ευθύνη, μια ερμηνεία που σιγοντάρει εξαιρετικά χάρη στην υποκριτική του δεινότητα, αλλά και την αίσθηση του αναπόφευκτου περάσματος του χρόνου, όπως δηλαδή υποδηλώνεται και από την εξέλιξη της υπόθεσης. Ο Κέιν δίνει μία σχεδόν συγκινητική ερμηνεία με έναν ήρωα που του έρχεται «κουτί», ενώ η Πλάζα εξακολουθεί να κρατά τα σκήπτρα της quirky, indie «βασίλισσας», ακόμη και σε μια ταινία όπως τούτη εδώ, στην οποία το ταλέντο της δεν λάμπει ακριβώς.

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο σενάριο. Όσοι αρέσκονται να παρακολουθούν αυτό το κινηματογραφικό είδος, είναι βέβαιο πως θα καταλάβουν από νωρίς τα «πατήματα» του φιλμ, τα οποία πιθανότατα και θα τους οδηγήσουν με χαρακτηριστική ευκολία στο (αναμενόμενο, ας μη γελιόμαστε) φινάλε, οπότε αν κάποιος αποζητά το (όποιο) σασπένς και την έκπληξη, σίγουρα το «Best Sellers» δεν είναι η ταινία του. Είναι κρίμα το πόσο πολύ ακολουθεί το σενάριο την πεπατημένη, σε βαθμό που ο θεατής θα είναι σε θέση να μαντεύει χωρίς δυσκολία τις επόμενες κινήσεις των πρωταγωνιστών, γεγονός που σίγουρα στερεί πόντους από το έργο, το οποίο προφανώς και δεν είναι κακό. Παραμένει, όμως, εξαιρετικά προβλέψιμο, κάτι που σε αρκετές περιπτώσεις καταντά να είναι χειρότερο και από ένα δεδομένα κακό φιλμ! Ωραίες οι ερμηνείες και απρόσμενα πειστική η χημεία Κέιν / Πλάζα, αλλά πόσο να βοηθήσουν κι αυτές, όταν ολόκληρο το στόρι της ταινίας ακολουθεί έναν «αυτόματο πιλότο» γραφής και αφήγησης;